Rondreis NIEUW ZEELAND 2015. Vertrekdatum 17 oktober. De thuiskomst is gepland op 14 december. Het huren van de camper en de vlucht regelden we bij Travel-Home in Geldrop. We vliegen met Malaysia Air.

De onrust heeft nu toegeslagen.. links en rechts liggen lijstjes.. staan tassen klaar.. We gaan aan de andere kant van de aardbol ontdekken hoe het is om links te rijden in een camper. We hebben al zoveel gehoord over dit land, we willen het nu zelf gaan zien en beleven! Zaterdag rond twaalf uur is onze vertrektijd op Schiphol, bestemming Nieuw Zeeland. We hebben een tussenstop in Kuala Lumpur op Maleisië. Na zo’n dertig uur reizen landen we in Auckland. Het is daar dan heel laat in de avond. Het hotel is al geregeld. Daar blijven we een dag of drie om uit te rusten, de tassen te herpakken en te ontdekken wat we vergeten zijn.. en natuurlijk om de stad te verkennen.

Helemaal uitgerust halen we na die dagen de inmiddels al gehuurde camper op en gaan rondreizen. Eerst op het Noordereiland en daarna hebben we nog een aantal weken overgehouden voor het Zuidereiland. We moeten daar zo tegen half december de camper weer inleveren in Christchurch. De planning is om op maandag 14 december in de vroege ochtend weer op Schiphol aan te komen. Precies op tijd om het kerstgevoel te pakken te krijgen..

DEEL 1

We vertrokken om 12.15 uur. een half uurtje te laat… maar met 11.834 km te gaan, dan is dat te verwaarlozen denk ik… Na 12 uur en 25 minuten vliegen was het in Kuala Lumpur 6.50 uur in de ochtend.. Vochtig warm was het daar, wel een prachtige luchthaven… We vertrokken weer om 9.30 uur en die dag ging qua tijd ook weer snel voorbij, want we konden de klok onderweg nog een keer 6 uur vooruit zetten.

Nadat we binnen 24 uur twee keer de zonsondergang hadden beleefd werden we ’s nachts tegen half een weer losgelaten. Inmiddels helemaal gedesoriënteerd wat betreft tijd en moe van het lange zitten regelden we de shuttlebus van het hotel en daar kwamen we tegen tweeën op onze kamer. Maar… alles prima verlopen, hazenslaapjes gedaan tijdens de vlucht, de koffers stonden meteen klaar en we werden uiterst hartelijk ontvangen in het hotel.

Het bed was zacht, maar elk soort bed was prima geweest… We sliepen tot de volgende ochtend half acht. Toen waren de benen helemaal uitgerust, het hoofd nog niet echt..

Na het ontbijt gingen we met een taxi naar de grote stad, Auckland. Ons hotel lag dichter bij het vliegveld dan bij de stad en dat bleek niet echt handig.. De bevolking hier is heel vriendelijk! Een beetje Amerikaans vriendelijk.. Ik bedoel dat je soms even twijfelt of het wel allemaal echt gemeend is.. Wij nuchtere Hollanders zijn daar duidelijk anders in en daar wordt je je hier dan wel goed van bewust… Het doet allemaal wel heel leuk aan. Als ik me verslik in een slokje water, vraagt de serveerster meteen of het toch wel goed met me gaat en ze verontschuldigt zich dan meteen dat het daar in de zaak ook wel erg waait…

Het is hier nu lente! En qua kleding zie je hier hetzelfde als bij ons in de lente. Korte broeken, blote benen, teenslippers, maar ook mensen in een stevige winterjas.. of een dikke trui. Het is ook nog frisjes, met het zonnetje erbij wordt het pas lekker.. Maar de blauwe regen staat al prachtig in bloei.

We zien veel erg grote, wat getinte mensen. Na alle foto’s die ik van de Maori’s heb gezien denk ik dat deze mensen of Maori zijn, of het toch enigszins in de genen hebben.. Deze types hebben allemaal een bermuda aan en dat is dan meteen ook een hele flinke maat. Ik verbaas me steeds nog om de omvang van de kuiten! Enorm! Zowel bij de mannen als bij de vrouwen.. Maar we zien ook veel Aziatische types in de stad. Die zijn dan weer precies het andere uiterste..

De stad Auckland is mooi. We lieten ons bij de haven afzetten.

Daar staan veel wolkenkrabbers, maar ook nog oude gebouwen. Een van eerste reclames op zo’n hoog flatgebouw die ik zag was van de RABO bank. Dan heeft onze boerenleenbank het toch ook maar ver geschopt zo helemaal naar Nieuw Zeeland!

Het centrum is een mooie mix van zowel wolkenkrabbers als oude gebouwen. Ze noemen het dan ook Skycity. Met natuurlijk de Skytower. Deze is met z’n 328 m het hoogste gebouw op het zuidelijk halfrond. Dat gingen we natuurlijk eens bekijken. In een wip waren we op de etage met uitzicht. Dat was op zo’n 200 meter hoogte. Je kunt daar rondlopen en hebt dan vele kilometers zicht.

Je ziet dan alle vulkanen waartussen de stad Auckland is gegroeid. Ook het zicht op de stad zelf is bijzonder, zo bovenop al die wolkenkrabbers.

Na nog een kopje thee twee etages hoger in het restaurant was het weer tijd om terug te gaan naar het hotel.

Ook de tweede dag lieten we ons door een taxi afzetten, nu bij het museum in de stad. Daar begonnen we met een dans show van de Maori’s.

Tussendoor werd wat verteld over hun cultuur en gebruiken. Daarna bekeken we een paar uur alles wat met hun geschiedenis en leven te maken had. Wat het meeste opviel is wel hun kunstnijverheid. De houtsnijkunst is bijzonder. De gevels en dakranden waren helemaal versierd met houtsnijwerk. Maar ook binnen zag je dat terug op de steunbalken. De wanden waren gemaakt van gevlochten riet of gras met smalle takjes daardoor geweven. In de loop van de middag liepen we terug naar het centrum en deden nog wat parken aan. Het Albertpark ligt in het centrum en is hoewel behoorlijk heuvelachtig, prachtig aangelegd. Daar zagen we onze eerste ijsvogel!!

Verder zagen we hier net als in Australië bloeiende clivia’s, Afrikaanse lelies, perken van vlijtig liesje en lobelia. De papagaaibloem is hier ook overal, al bloeiend te zien.

We hadden weinig last van een jetlag, we voelden ons goed. We dineerden in het hotel, want nog een keer naar de stad terug was geen optie. Dat moest met een taxi of eerst met de hotelshuttle naar het vliegveld en dan vandaar met een bus. Op loopafstand was verder geen gelegenheid om iets te eten.. We gingen op tijd naar bed, want de volgende dag konden we onze camper ophalen.

Nu had ik net verteld dat we geen problemen hadden met de jetlag… Dat gevoel verdween toen er de laatste nacht in ons hotel tegen 24 uur de telefoon begon te rinkelen.. Beiden waren we klaarwakker en dat bleven we zo’n beetje de rest van de nacht…

‘s Morgens gingen we, het was 21 oktober, om 9 uur de camper halen! Er stond er een voor ons klaar, een KEA. Een vrij nieuwe wagen met nog geen 20.000 km op de teller. Na enkele controles konden we onze tassen erin zetten en daar gingen we. Enigszins gespannen, want… voor het eerst weer links rijden! Toen bleek dat deze auto niet harder wilde rijden dan zo’n 30 km per uur keerden we snel weer om richting afleverdepot. Nu bleek dat hij nog op cruise control stond… en daar gaat hij hier niet af alleen met gas geven of remmen zoals bij ons, bleek dus. Nadat dit was opgelost gingen we echt op pad. Heel veel boodschappen doen bij de Countdown supermarkt want je moet toch weer een soort van huishouden starten.

En daar gingen we. We hadden als bestemming PIHA. Dit ligt zo’n 66 km ten westen van Auckland. Gert was druk met het uitzoeken wat er allemaal aan knopjes en wijzertjes op het dashbord zaten. Ongemerkt, voor hem, stuurde hij dan wat teveel naar links. We hadden nogal een bochtige weg in de bergen en naast de doorgetrokken streep links van mij was er alleen een erg diepe afzink.. Ik zat in een soort kramp maar op te letten of we niet over die lijn gingen. Naar mijn gevoel misten we lantaarnpalen en verkeersborden op een haartje… Tussendoor werd ik wel op de hoogte gehouden van de vogels onderweg… ijsvogel, mina, tui …

De camping in PIHA zag er goed uit. Door de ruiten van de camper zagen we de Tasmanzee.. Het was weer een frisse, bewolkte dag. De heuvels rondom waren begroeid met planten die je ook in het nevelwoud ziet, de mooiste daarvan is wel de varenboom.

In dit gebied heb je zwarte stranden. Na een kopje thee gingen we eens kijken waar we de spullen uit onze tassen konden opbergen en wat we nu eigenlijk allemaal aan boord hadden meegekregen. Dat lukte allemaal vrij aardig tot ik het bed wilde maken… Het werd een soort puzzel. Ik bleef maar en kussens en een plank te kort komen… Uiteindelijk bleek dat we de tafel uit het zitje van voorin nodig hebben voor het bed. Heel onlogisch omdat dat zitje voorin nu juist is om te zitten als de ander naar bed is.. Een dag later ontdekten we dat maar één van de drie pitten van het gasstel werkt… Het is wel even wennen zo’n andere camper.. Maar we zijn natuurlijk ook wel erg verwend!

We sliepen heerlijk op ons geïmproviseerde bed. We hadden dan ook best wat slaap in te halen. Fris en fruitig gingen we weer op pad. We reden door een mooie omgeving naar het noorden. Ook nu hadden we geen lange rit gepland. We reden naar MURIWAI BEACH. Daar nestelt een grote kolonie Jan van Genten op de rotsen. Vanaf de parkeerplaats wandelden we naar enkele uitzichtpunten en zo konden we mooie foto’s maken.

Ze waren net in het stadium van verliefd zijn en takjes zoeken voor het nest. Er werd heel wat geknuffeld… op z’n Jan van Gents dan! Er werd ook een rots bezet door een grote groep wit voorhoofd sterns. Om onduidelijke redenen vlogen die regelmatig met z’n honderden tegelijk op. Dan leek het steeds even een sneeuwbui van witte veertjes!

We kampeerden op het Motorcamp in Muriwai. Een prachtig terrein met weer uitzicht op de zee, nog steeds met zwart strandzand. En ook wifi, dus daar vandaan kon ik jullie het eerste verslag sturen. Een Eastern Rosella kwam even van heel dichtbij onze camper bekijken.

Dit is een prachtig gekleurde parkiet. We hoorden in de vele bomen die op de camping stonden de Tui roepen. Een heel apart geluid produceert deze vogel, heel doordringend. We bleven daar één nachtje en vertrokken op vrijdag 23 oktober via HELLENSVILLE reden we naar WELLSFORD. Een prachtig landschap, zelf noemen ze het “een rollend landschap”. Groene heuvels in diverse hoogtes. De wegen stijgen en dalen dan ook snel achter elkaar en zijn behoorlijk bochtig, af en toe leek het wel wat op een achtbaan. Het landschap deed me al denken aan de films “In de ban van de ring”. Ik zag de Hobbits daar wel lopen met hun grote blote voeten.. In Wellsford deden we nog wat boodschappen. We mistten onder andere nog knijpers, waslijn, afwasteiltje, thermoskan. Daarna lunchten we op ARANGA Beach. Hier zagen we voor het eerst weer witte stranden. Een mooi plekje was het daar!

Om op onze camping te komen moesten we een stukje terugrijden naar TROUNSON KAURI PARC. Een prachtige camping!

Zaterdag was een hele dag regen. Dus dat werd lezen.. onder andere de informatie over het land en ook werd de e-reader opgestart. In de avond deden we een Kiwiwandeling in het donker in het Trounson Kauri Park. We kregen allemaal een zaklamp en zo liepen we in het donker door het bos. De gids voorop met een rode lamp en wij in een rijtje erachteraan. Voor we vertrokken liet hij ons het geluid horen van een mannetjes en dat van een vrouwtjes kiwi. We stonden nog bij de informatieborden waar ons werd uitgelegd wat deze dieren eten, hoe ze jongen krijgen en grootbrengen. Wat hun natuurlijke vijanden zijn. En wat er zoal in de Nieuw-Zeelandse natuur is misgegaan door het uitzetten van dieren uit andere landen. Ook de Kiwi is daar het slachtoffer van geworden. In het gebied waar we waren komt de bruine kiwi voor. Dat is de grootste van de drie soorten. We luisterden naar de uitleg en ja hoor, we hoorden een kiwi roepen… Het werd een mooie wandeling. Het was spannend zo in het donker in het bos speuren onder en tussen de bomen. De gids wees ons de grootste Kauriboom van dat gebied aan. Een reus van ongeveer 1200 jaar oud. Ook de “Four Sisters” Een Kauriboom die onder twee stammen had en zo’n anderhalve meter boven de grond splitsten die ook nog eens in twee stammen. Zeer indrukwekkend! En natuurlijk de spinnen, heel wat ook erg grote engerds.. Verder de glimwormpjes geven altijd een apart sfeertje in zo’n bos. Maar helaas de kiwi liet zich nog een paar maal horen evenals de …uil. Maar gezien hebben we ze niet.

Zondag gingen we weer verder met als verste doel CAPE REIGNA, het noordelijkste puntje van het Noordereiland.

We wilden via een binnenweg van zo’n 7 km naar de hoofdweg nr. 12. De gps had dat niet helemaal goed begrepen en stuurde ons zo’n 43 km over gravelweg naar KAIKOHE. Het eerste deel was prachtig, de weg goed. We reden op een soort holle weg met de meest mooie begroeiing erlangs. De varenbomen waren heel hoog maar ook een soort yuga’s op stam. Het was genieten!

Maar er kwam maar geen eind aan die onverharde weg. Het werd smaller en bochtiger af en toe langs glooiende weilanden en soms weer door bossen. En over smalle één auto brede bruggetjes. Op de kaart konden we niet terug vinden waar we nu eigenlijk waren en waar we naar toe reden. Het landschap golfde, maar de weg ook. Deze liep steeds behoorlijk schuin af naar de binnenbocht. Af en toe leek het wel het circuit van Francochamps.. Na al die kilometers waar wij toch zeker heel erg van het landschap genoten waren we ook wel weer blij om uiteindelijk in een stad en op het asfalt uit te komen.

We reden door naar de noordpunt. Daar komen twee zeeën bij elkaar. De Tasmanzee en de Pacific ocean. Aan het schuim op het water kun je zien dat ze daar botsen. In de Maori mythologie is deze plaats een heilig oord, waar de zielen van de gestorvenen voor hun laatste reis naar het legendarische Hawaiki vertrekk en. Ze laten zich van een pohutukawa-boom, die op de helling van deze kaap groeit de diepte in glijden.

Na hier even te hebben gewandeld en rondgekeken reden we naar het zuiden waar we een Holidaycamp vonden in HOUHORA HEADS. Gert ontdekte dat de kalkoenen die we onderweg op de weilanden zien in groepjes van 4 à 5 een wilde soort is. Verder zagen we weer enorm veel geelgorzen, de ijsvogel zie je hier regelmatig op de stroomdraden langs de weg. De oostelijke Rosella zagen we toen we nog op de binnenweg reden. Verder hadden we nog veldleeuwerikken, vinken, putters, mussen, merels, zanglijsters, kiekendief, welkomszwaluw, witkopreiger, en wat eenden. Opvallend in dit rijtje is wel dat er veel Europese soorten bij zitten…

Het rijden begint te wennen. Gert kent door al die bochtige wegjes inmiddels de auto prima. En ik kan nu ook ontspannen, durf zelfs al af en toe op de kaart te kijken…

We bleven een nachtje op deze camping. De volgende bestemming was de BAY of ISLANDS. Met de ferry gingen we van Opua naar Okiato. We hadden als camping weer een van de Top Ten Holidayparken uitgezocht in RUSSELL Deze lag op 200 m van het stadje en dichtbij het beginpunt van de uitstapjes. We stonden op een plekje bovenaan en hadden vandaaruit een prachtig zicht op de lagune met de eilandjes. We raakten niet uitgekeken!

Dinsdag de 27^e hadden we ’s middags een boottocht in de Bay of Islands geregeld. Op zoek naar en eventueel zwemmen met dolfijnen. Een Orca zouden we ook goed tegen kunnen komen. Ik had m’n badpak al aan en had me ook opgegeven om te gaan zwemmen als we in een groep dolfijnen terecht zouden komen. Ik was best gespannen… hoe zou dat gaan? Maar met zeker zo’n 25 mensen aan boord zal er toch wel een zijn die me zal redden? Gert niet natuurlijk, want die moet foto’s maken… De dagen daarvoor hadden ze niet één dolfijn of Orca gezien. Maar wij wel! Een flinke groep met bottle-nose dolphins.

De kapitein kondigde ze al aan met de mededeling dat er niemand mocht meezwemmen, omdat er zich een pasgeborene in de groep bevond. Er waren drie redenen waarom er niet mocht worden meegezwommen. Als er baby’s waren, als ze sliepen en als ze aan het fourageren waren. Ze hadden dat namelijk als stelregel om de dieren zo min mogelijk te verstoren. We konden ze prachtig zien. Zwemmen, springen, duiken en de moeder samen met haar jong. Prachtig, hoe sierlijk ze door het water glijden en wat een lieve kop hebben ze. Toch jammer dat we niet mochten zwemmen met ze… “s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij Sally’s aan de haven en zo al genietend het zonnetje in het water zien zakken.

De volgende dag kwam er ’s morgens al om 9 uur een mobiele hulpdienst naar ons gasstel kijken. Want op één pit koken en de tweede laten branden door met een vinger de knop ingeduwd te houden werkt niet echt lekker bij het koken. Helaas kon hij het ook niet afdoende repareren.

Dus vertrokken we met een extra dopje wat bij die ene pit de vinger moest vervangen weer naar de volgende bestemming: PURIRI BAY. Dit is een camping van de DOC [Department of Conservation].

Deze camping ligt helemaal aan de punt van een schiereiland in de Bay of Islands. We zijn er vast de dag daarvoor tijdens de vaartocht dicht in de buurt geweest. Het is een prachtig gelegen camping aan de rand van een lagune.

Dat kleine witte stipje op de foto is onze camper!

De Jan van Genten duiken zo voor je neus het water in. De red-billed-gull is in grote getale aanwezig aan de rand van het water en de mannetjes hebben duidelijk het voorjaar in het hoofd en lopen de hele dag de vrouwtjes te verleiden. Er lopen twee eendenmoeders met ieder zo’n 7 en 10 kuikens over de camping te paraderen en ook daar loopt een mannetje achteraan die duidelijk last heeft van een hoog hormoongehalte. Hij probeert die jonge moedertjes al weer te pakken… Misschien dat daarom een elftal jonge eendjes hun heil hadden gezocht bij Gert en hem hadden geadopteerd als vader en hem dus overal achterna liepen..

We genoten van het uitzicht maar deden ook nog een wandeling helemaal naar de punt. Deze liep door een dicht sub-tropisch bos. Prachtig wat een planten en bomen dat daar groeien en ook planten op de bomen.. En overal varens en varen-bomen! En af en toe doorkijkjes op de kust en de oceaan. Het pad was zo steil dat er heel wat trappen waren aangebracht. Een mooie oplossing en de wandeling is zeker een aanrader, wat een prachtig natuurgebied!

De volgende dag werden we wakker en hoorden de regen op het dak tikken. Toen was het plan snel gemaakt. Via gravelroads reden we weer door bossen en ook door een flink moeras naar Kawakawa. We waren daar op de heenweg ook al door gekomen maar helaas niet goed opgelet. Daar heeft Friedenreich Hundertwasser namelijk vele jaren gewoond. Hier heeft hij ook zijn laatste Hundertwasser gebouw gerealiseerd, het openbare toilet. We konden het bezichtigen en gebruiken…

Aangezien het bleef regenen besloten we om maar meteen door te rijden naar Auckland waar we morgen [vrijdag 30-10] een afspraak hebben met het afleverstation van de camper om de gasplaat te laten repareren.

We waren in Auckland om onze kookplaat te laten herstellen. Dat was snel gepiept. Binnen 20 minuten waren we weer op pad. Het was een mooie rit binnendoor via de Pacific Coast. We passeerden Miranda, Thames en TAPU en vonden een camping wat meer het binnenland in. Aan het water was wel een camping, maar dan met veel vaste boys. Een gróóót kamp! Wij vonden een lief campinkje buiten Tapu, op de weg naar COROGLEN. Mooi gelegen in de natuur “Tapu Creek campervanpark”. Alles aanwezig en de campingmevrouw opende voor mij speciaal het damestoilet. Want zo zei ze, because an olderly lady should not go to the men’s bathroom… Dit waren haar woorden.

De volgende morgen gingen we naar een bijna op loopafstand gelegen spirituele watertuin. (Rapaura Wathergardens) Nu zijn wij eigenlijk niet zo van het spirituele, maar we vonden het prachtig! Ik weet niet of je als vrouw ook verliefd kunt worden op varens, maar ik geloof dat dat met mij gebeurd is… Wat een prachtige varens zijn er hier in Nieuw Zeeland.

En op een mooi plaatsje in deze tuin, aan een stille vijver, overschaduwd door varenbomen, sta ik even stil…. Af en toe valt er dan een druppel van die varenbladeren in het spiegelende water en maakt daar mooie kringen… dan zou je er zo maar iets spiritueels bij kunnen gaan voelen… Maar back to earth, ze hadden ook een café en heerlijke koffie en taart.. oei, ik denk niet dat we die nog lekkerder gaan krijgen!

We startten de auto weer en stopten in COROMANDEL. Een stadje met een wild-west sfeer. Je kon er heerlijk lunchen en ik nam: Green lipped mussels. Alleen de naam doet je niet meteen het water in de mond lopen, maar ik kan zeggen ze smaakten voortreffelijk!

We reden nog naar het volgens de informatie meest gefotografeerde supermarktje en daarna vonden we een plekje op een top 10 camping. Dit is een keten door heel Nieuw Zeeland. Het zijn over het algemeen goed geoutilleerde campings. Met ook de mogelijkheid om wifi te nemen, weliswaar tegen betaling. Ik deed daar m’n wasje. We stonden aan de kust( Hauraki Gulf) dus het wapperde lekker droog aan de droogmolen.

De mevrouw in de Wathergardens had ons het toeristische treintje aanbevolen, dus dat gingen we doen op zondagmorgen. ’s Avonds hadden we al een gezellige babbel met Jaap op skype. Zondagmorgen in alle vroegte, voor ons dan.. zat Stan al klaar voor de camera van de laptop. Hij herkende ons heel snel en hij probeerde om ons rozijntjes te voeren door het scherm van de computer. Dat was dus een speciale ervaring! Het vertrekpunt van het treintje lag dichtbij de camping (Driving Creek Railway). De beeldhouwer, Barry Brickell was daar, op die plek in 1973 gaan wonen. Hij had voor z’n werk klei nodig die hij uit de bergen haalde. Een andere interesse van hem was treintjes. Maar dan een waar hij zelf in mee kon rijden. Zo combineerde hij z’n werk, beelden boetseren van klei met z’n hobby: een trein laten rijden. Hij bouwde zelf een smalbaan spoorweg door de bergen en vervoerde zo zijn klei naar zijn atelier. Zo breidde het traject van de spoorbaan zich verder uit, inmiddels 3 km lang.

Hij had een lening gesloten bij de bank toen hij z’n project begon. Omdat het maar niet lukte om die schuld af te betalen regelde hij, op voorstel van de bank dat de trein gebruikt kon worden om toeristen door de bergen te vervoeren naar een mooi uitkijkpunt, The Eyefull Tower.

Met de opbrengsten daarvan betaalde hij niet alleen zijn lening af, maar plantte hij ook van zijn winst inheemse bomen in de omliggende bossen. Er zijn er inmiddels al zo’n tienduizend aangeplant. Het was een mooie ervaring en het uitzicht op de hoge toren was prachtig! Om de belevenis compleet te maken dronken we koffie tegenover het station van het treintje en zaten daar lekker te genieten in het zonnetje omgeven door werkstukken van Barry Brickell. Het was een apart verhaal over deze man!

Later op de dag vonden we een camperplaats, tot onze verrassing zagen we dat hij ook werd aanbevolen door Ilmy en Joop, Anzac Bay in BOWENTOWN. Mooi gelegen aan een inham van een lagune. Ook daar was het weer heuvelachtig, dus toen ik de volgende morgen begon met m’n hardlooprondje had ik er weinig fiducie in… Maar al lopend vond ik een mooi voetpad langs de rand van de lagune. Helemaal vlak, dus had ik een mooi rondje van bijna 12 km.

Op mandag ging het gebeuren.. in MATAMATA gingen we the movieset location: The Hobbiton bekijken. Gert heeft het boek niet gelezen en de films niet gezien. Ik beide wel. Dus voor mij zaten er meer punten van herkenning in. Maar de gids die ons rondleidde had er een prachtig verhaal bij. Hoe de regisseur, Peter Jackson deze plek had gevonden.. de onderhandelingen met de boer: Alexander. Hij noemde op verschillende plaatsen fragmenten uit de film en dat werkte heel beeldend! Ik genoot!!!!

Na dit genieten hadden we een lunch in het stadje en toen ging het door naar ROTARUA waar we weer een Top Ten camping aandeden. Bij het Blue Lake, een heilige plaats voor de Maori! In deze regio komen we ook voor het eerst redelijk wat Nederlanders tegen. Leuk om van hen te horen wat ze al hebben gedaan en nog gaan doen.

De campings, niet alleen de Top Ten, zijn prima. Allemaal hebben ze er een goede keuken erbij. Met potten en pannen, servies en bestek. Ook eettafels en stoelen, vriezers en koelkasten., magnetrons en gasbbq’s die dan weer meestal buiten staan. Meestal zelfs ook afwasmiddel, schuursponsjes en theedoeken! Maar.. ook de Freedomcampings zijn prima. Meestal is er een openbare toilet bij. Maar deze zijn vrijwel altijd net als al de openbare toiletten in Nieuw Zeeland heel goed. Schoon en voorzien van papier, fonteintje en zeep.

We hebben alle folders doorgelezen, want we wilden de geisers zien, de modderpotjes en ik wilde ook iets meer zien van de Maori’s. We besloten een bezoek te brengen aan Te Puia. Dit is een park waar alles een beetje bij elkaar te vinden is. De geiser geeft twee keer per uur een hoge uitstoot, het zag er mooi uit.

De modderpotten konden we ook bekijken, we kenden ze natuurlijk al van Costa Rica. Maar het blijft bijzonder om de aarde zo aan het koken en stomen te zien. Verder hadden we nog een optreden van de Maori’s die erg enthousiast over hun cultuur vertelden.

We bezochten nog de houtbewerkingsschool waar alleen leerlingen werden aangenomen van Maori afkomst. En ook nog de weverij waar je zag hoe ze van bladeren draad maakten en hiermee weefden.

Later die dag reden door naar Arapuni, dit ligt dicht tegen het N.P. :Het Maurigatautari Eco Island Trust. We zochten een Freedomcamping, er stonden er drie aangegeven op de kaart. We reden en reden en vonden niets… Toen, na vele kilometers op binnen weggetjes maar teruggereden naar PUTARURU waar we een motel vonden waar een camperplaats bij was. Het deed allemaal een beetje Amerikaans aan. Zo’n motel als je ook wel in films ziet. Ze komen met auto aan.. verdwijnen in het motel, gordijnen dicht.. Maar op de binnenplaats stonden ook campers met zicht op de verhuurde kamers en daar vonden wij ook ons plekje voor die nacht. De volgende ochtend was er geen enkele bewoner meer te zien. Niet van de kamers en niet van de campers.. Alleen wij waren nog over!!!

Helaas was de volgende dag een echte Hollandse regendag. Het begon ’s nachts al. Ik werd er wakker van en wilde de mat snel binnen leggen.. eerst snel iets aangetrokken… deur open.. mat gepakt, die al door en door nat bleek.. waar laat je die dan??? Op het randje gelegd en toen oh.. help, we hebben een schuifdeur en om die midden in de nacht dicht te doen… Dat kan namelijk alleen met een harde klap… Waar ben ik toch aan begonnen… Resultaat: de mat werd niet natter, ik viel al snel weer in slaap en Gert lag zo ongeveer de rest van de nacht wakker! En allemaal voor niets….

De regendag maakte dat we de wandeling in het natuurpark oversloegen en meteen doorreden naar de Waitomo Caves. Daar maakten we een boottocht door een grot en zagen de glimwormen zitten aan het plafond. Het leek een prachtige sterrenhemel. Die glimwormen zijn dus lange, dunne wormen die tegen het plafond zitten en lange draden hebben hangen vanaf hun plekje. De lengte van de draden is 30 tot 50 cm. Het lichtje zit in het achterlijf van de larve en is om insecten te lokken. Als die tegen zo’n draad vliegen blijven ze plakken, net als in het web van een spin. De larve begint op dat moment dan zijn draad op te eten als een soort spaghetti en verorbert zo ook z’n prooi! Wat zit de natuur toch weer bijzonder in elkaar! Na deze ervaring gingen we een grot verder, The Araneri Cave en daar leidde een zéér vriendelijke man ons rond door een labyrint van prachtige Stalag-tieten en -nieten.

Toen we eenmaal een eind in de grot gelopen waren vroeg hij ons alles wat we bij ons hadden en ligt gaf uit te zetten. Zo stonden we toen ineens met zo’n twintig mensen in het volledige donker. Zo donker dat er ook werkelijk helemaal niets is te zien en ook niet te horen. Een hele speciale ervaring was dat… Na afloop, het was inmiddels opgehouden met regenen, deden we nog een wandeling door een druipend rainforest. En ook hier keek ik weer mijn ogen uit! Wat een overdaad aan planten en vooral varens. Overal waar je keek groeiden planten. Natuurlijk op de grond, maar ook tegen stammen en takken en op planten groeiden weer andere…. Wat kan ik daar altijd van genieten!

De Engelse Mount Doom. Wij liepen hier een wandeling van zo’n twee uur over deze “historische grond” en lieten ons imponeren door deze vulkaan en de ruige omgeving, waarvan je kon zien dat de stenen gestolde lava zijn!

Nu staan we op een camperplaats aan het Lake Taupo. We staan aan de rand en kijken uit op de contouren van de vulkanen aan de overkant van het meer. Wat een plekje om met zo’n uitzicht je eten te koken… en langzaam gaat het zonnetje onder en kleurt de hemel rood met daarin scherp de contouren van de bergen afgetekend!

We rijden hier inmiddels aan de linkerkant van de weg of we in ons leven nooit anders gedaan hebben… Iedere dag vertrekken we van onze overnachtingsplaats en weten dan nog niet waar deze dag zal eindigen. Wat we wel weten is dat iedere dag weer iets nieuws brengt!