Groepsrondreis van 22 juli tm 14 augustus 2006

Zaterdag 22 juli 2006. Om 6.00 uur komt Jaap aangefietst om ons naar Schiphol te brengen. We rijden vlot aan en zijn al om 7.45 uur op Schiphol. Een drukte van jewelste is het daar. We treffen, na enig wachten, de rest van de groep en ook de reisleider Merijn van Leeuwen. Het inchecken verloopt trubbelig. Het eind van het liedje is dat Gert en ik weer niet naast elkaar zitten deze reis... Niet leuk! Met één uur vertraging vertrekken we naar NEW YORK. Ik heb wel een gezellige buurvrouw getroffen. De tijd vliegt en de acht uur zijn zo om. Met een praatje, een hapje en een drankje, af en toe een dutje, kunnen we de veiligheidsriemen weer vastmaken om te landen op NEW YORK. Helaas hadden we bij het landen geen zicht op de Big Apple. Op de luchthaven moesten we een interview ondergaan. Daarna onze koffer weer ophalen en inleveren. Vervolgens was het wachten bij de juiste gate.

Met één uur vertraging konden we instappen. Het vliegtuig was een ouwetje, een lang smal model, de airco stond nog niet aan....Het vliegtuig zat tjokvol, buiten was de temperatuur ook niet mis. Dus het werd warmer en warmer. Na nog eens één uur wachten in het vliegtuig, omdat eerst de airco niet wilde starten en toen de 2^e motor niet, gingen we als warme sardientjes in een blik dan toch de lucht in. Twee uur later landden we in ATLANTA. Het vliegveld van Atlanta was zeer groot en mooi, dit in tegenstelling tot dat van New York, wat maar klein was en ook een erg vervallen indruk maakte. Hier geen interviews en onze bagage bleef ook buiten beeld. Wel kwamen we er al snel achter dat onze vlucht vertraagd was. Het vliegtuig bleek overboekt. Er werd 400$ per plaats geboden met daarbij een overnachting en 3 maaltijden, als je een dag later wilde vertrekken. Maar er was weinig animo voor deze oplossing, dus het duurde en het duurde maar. Het voordeel was wel dat de groep elkaar inmiddels een beetje had leren kennen en de namen zaten er al goed in. Door met iemand van plaats te ruilen konden we toch nog naast elkaar slapen... We kregen een drankje en nog een maaltijd en na het taxfree winkelen kon iedereen gaan slapen.

Zondagmorgen 23 juli Na negen en een half uur vliegen landden we op het vliegveld van RIO DE JANEIRO om 9.00 uur 's morgens. Onderweg hadden we de klok een keer vijf uur achteruit gezet en een keer één uur vooruit. Dus al met al waren we zo'n 33 uur onderweg geweest. We kregen een mooie kamer in Hotel de Bret, met uitzicht op het Copacabana strand. Na een koffie en een sandwich een dut en een verfrissende douche namen we om 17.00 uur de taxi voor een rit naar de suikerberg. We gingen met de kabelbaan omhoog en hadden een prachtig uitzicht over de stad Rio. De avond viel snel en we dineerden op de 12^e verdieping van ons hotel.

Maandag 24 juli. Het ontbijtbuffet was zeer compleet tot en met taartjes en pudding. De excursie ging vandaag naar Poços das Antas waar we, in het wild levende, leeuwaapjes konden gaan bekijken. Onderweg pikten we twee mannen op met antennes. Zij konden hiermee de leeuwaapjes, die voorzien waren van een zender, zo opsporen. Al snel zagen we een groep van 10-12 aapjes. We konden ze van dichtbij bekijken en met het zonnetje op hun vacht leken ze inderdaad wel gouden haren te hebben. Later kwamen er nog wat penseelaapjes bij. Nadat iedereen mooie foto's had gemaakt deden we nog een wandeling door het bos en kregen we uitleg over planten en dieren. Ook Merijn, onze reisleider/ bioloog kon ons e.e.a. vertellen. Later werd in het documentatiecentrum het hele apenproject nog eens helemaal uitgelegd. We begrepen dat de steun van het WNF inmiddels ver over was, maar dit schijnt ook de werkwijze te zijn van dit fonds. Ze helpen zo'n project op gang en als het dan eenmaal goed loopt trekken ze zich terug.

Rodriquez was die dag onze gids. Een knul uit Rio die werkelijk perfect Nederlands sprak. Hij vertelde wat over Rio, de provincie met 11 miljoen inwoners, de stad en Copacabana. Copacabana heeft alleen al 60.000 inwoners.Er is weinig industrie in Rio, alleen petroleum wordt er verscheept. Ze hebben een grote doorvoerhaven. Een 40 km lange brug verbindt de delen van de stad met elkaar. Deze brug is er pas sinds 1997. Daarvoor moesten ze voor deze oversteek 100 km omrijden of met een pont varen. Op de terugweg zagen we veel kleine bosbranden. Rodriquez vertelde dat dit werd veroorzaakt door de warmte. Het was er nu winter met een temperatuur van 34 graden. Het had nu lang niet geregend, waardoor zelfs al een klein stukje glas zo'n brand kon veroorzaken. De landschappen waar we doorheen reden waren prachtig. Veel korte, hoge bergen met veel graslanden, omzoomd met bosjes van cactussen. We zagen die dag ook veel mooie kleurige vlinders en natuurlijk vogels. Zeker op ons lunchadres, een boerderij die ook bij het apenproject hoorde. Daar hingen de feeders met suikerwater buiten voor de ramen. We konden dus ook tijdens de lunch gewoon doorgaan met vogelen. Af en toe kwam er gewoon een kolibrie door de open ramen naar binnen gevlogen! Merijn is ook vogelaar en zeer enthousiast. Verder zijn er nog twee mannen wel geïnteresseerd. De lunch was heerlijk en zeer uitgebreid in de vorm van een buffet met plaatselijke gerechten. Terwijl we in de file over de lange brug weer terug reden zagen we het zonnetje ondergaan. De avondmaaltijd gebruikten we in een 'kilo'restaurant. Er moest naar gewicht(wat er op je bord lag) afgerekend worden. We hadden allemaal nog niet echt honger, want de lunch was zeer volumineus geweest. Bij de toetjes ging ik toch overstag....ze zagen er ook allemaal zo lekker uit! Nog een Caïpirinha bij het vogelscoren en toen het bedje opgezocht. Het was een relaxte dag en toch heel veel gezien en gehoord.

Dinsdag 25 juli. We hebben weer zo'n heerlijk ontbijt genuttigd en daarna vertrokken we in een busje. We concludeerden dat de busjes iedere dag kleiner werden. Het was nu even passen en meten maar toen had toch iedereen een plekje ....We gingen op weg naar de Corcovado. Het Christusbeeld op de berg. Het verkeer in Rio is zoals in iedere miljoenenstad zeer druk en de auto's krioelen door elkaar als de mieren in een mierenhoop. Het geeft een wat chaotisch beeld en menigeen in het busje is blij niet op de bestuurdersplaats te zitten. Ik ontdekte verschillende stadsbussen met op de zijkant de tekst BREDA/RIO. Alsof dat een busverbinding zou kunnen zijn.... Bijna op de top stopten we op een uitzichtpunt. Rondom hadden we uitzicht op de stad Rio de Janeiro, gehuld in nevelen... En vanaf de hoogte, niet eens meer zo ver weg, keek 'de Heer' op ons neer. Er werden mooie foto's gemaakt. Op de parkeerplaats ontdekten we in de bomen kapucijnapen. Zij lieten zich even lokken met een stukje banaan, maar waren dan ook heel snel weer weg. Toen ging het verder omhoog naar het beeld zelf. Niet echt mooi, wel erg groot. Toch wel speciaal om hier zo rond te lopen. (12-10-2006 is de Corcovado tot heilige plaats benoemd).

Al rondkijkend ontdekte ik nog een andere plantenliefhebster in de groep: Martie, uit Purmerend. Vanaf het terras op de berg hadden we een mooi uitzicht en al sapje- en koffiedrinkend zochten en vonden we in het panorama ons 'eigen' Copacabanastrand. Beneden maakten we een wandeling door het stadspark van Rio. Heel heuvelachtig was het met veel oude bomen. Prachtig en eigenlijk ook onvoorstelbaar dat er in een miljoenenstad nog zo'n groot, mooi park ligt. Vandaar ging het weer in ons busje naar de Botanische tuin. Daar genoten we eerst van een heerlijke lunch, uiteraard met een vers sapje. Om een goede spijsvertering te waarborgen hebben we daarna een uurtje door de tuin gewandeld en verschillende mooie vogels gezien en de enorm hoge palmen bekeken. Verder zagen we nog veel kleurige vlinders maar die lieten zich helaas niet fotograferen. Terug in het hotel snel omgekleed om een strandwandeling te gaan maken.Vanaf Copacabana wandelden we naar Ipanema. Je weet wel van dat liedje: A girl from Ipanema....

We aten die avond weer in een kilorestaurant met, naar zuidelijk gebruik, meerdere televisieschermen in het restaurant en...allemaal met de Braziliaanse soap! Na de maaltijd zijn de meeste van de groep nog op zoek gegaan naar het nachtleven van Rio. Ik koos voor m'n dagboek en bed.

Woensdag 26 juli. Het ontbijt stond gepland op 7.30 uur. Om 9.00 uur vertrek naar het vliegveld. Ik was al om 6.00 op en heb genoten van de zonsopkomst. Met het zicht op zee en het geluid van de aanrollende golven heb ik mijn dagboek bijgewerkt. Jammer dat de reis weer verder gaat. We hadden hier een prima hotel met een grandioos uitzicht. Prima locatie! Maar de natuur trekt toch ook wel, dus met een beetje weemoed maar vol verwachting stapten we in het vliegtuig naar FOZ DO IGUACU We vlogen met TAM, een airbus A320 PR MAE.Mooie stewardessen en een ruim vliegtuig. We arriveerden om 13.30 uur bij het volgende hotel: Hotel Tropical das Cataratas. Een prachtig hotel uit de koloniale tijd rond 1930, mooi gelegen tegenover de watervallen.

Hier zagen we meteen het effect van een langdurige periode van droogte op de watervallen. Wat een muur van 3 km. breed van vallend water had moeten zijn was nu een rotswand met mos en varens en hier en daar een klaterend stroompje. We konden onze ogen niet geloven. Lang konden we er niet bij stilstaan, want we kregen even de tijd om de koffers op de kamer te zetten en toen moesten we ons al weer melden voor de jungletocht. Voor we in het karretje stapten wat ons door het regenwoud zou rijden toverde de gids Sandro een doos tevoorschijn met daarin een soort van Mac lunch. Wit tempex bakjes met daarin frites en jawel een cheeseburger.

Al etend en genietend van veel prachtig gekleurde vlinders om ons heen was het al snel tijd om te gaan. We werden door de jungle gereden en af en toe stopten we voor een korte uitleg over bomen en planten. Het eindpunt was, na een korte wandeling, een uitkijktoren bij een rivier . We zagen mooie vogels. Dat we ook veel nieuwe soorten ontdekten kwam mede door de kennis die Merijn had van veel Zuid Amerikaanse soorten, zodoende werden ze ook snel op naam gebracht. De dag werd afgesloten met een vaartocht. Helaas was de waterstand zo laag dat halverwege de helft moest overstappen in een andere boot, omdat we steeds op de stenen vastliepen. We konden nog een blik werpen op Parrot Island in de schemering en hoorden toen wel duizenden papagaaien en parkieten die in de vallende duisternis hun slaapplaatsen opzochten.

We ontdekten nog wat zwarte gieren en verderop nog een clubje toekans in een boom, duidelijk herkenbaar aan hun grote snavels. In de rivier scharrelden nog twee jonge ooievaars, nog helemaal zwart en ook nog een zwarte snavel. In het donker meerden we af en kregen meteen weer een snackpakket en drinken uitgereikt. Omdat we binnen een half uur al weer moesten opdraven voor het diner werd unaniem besloten om de snack maar te bewaren voor de volgende dag. En dat bleek maar goed ook, want aangekomen in ons hotel stond een enorm buffet voor ons klaar. Al tellend kwamen we uit op een keus van 30 gerechten. En denk niet dat het dat dan was, nee daarna kwam een nog grotere verleiding....de toetjes... Ook dit was gewoon niet te geloven zoveel taarten en puddingen. Het zag er allemaal even verleidelijk uit en je kon natuurlijk ook 'gewoon' fruit nemen, de heerlijkste soorten en allemaal vers: ananas, papaja, verschillende soorten meloen, druiven, sinaasappels... Maar samen met Martie viel ik toch voor de 'zondige' dingen en genoten we van al het lekkers wat we thuis moeten laten staan! Heerlijk, heerlijk. Na het diner deden we nog een nachtwandeling met de zaklamp, goed voor de spijsvertering, maar helaas weinig oogjes gevangen in het licht. De kamer was perfect met nog een betere douche dan in Rio. Ook genieten!

Donderdag 27 juli. We werden op tijd wakker, prima bedden daar niet van, maar Merijn had afgesproken dat hij om 6.00 uur bij de voordeur zou staan om met liefhebbers te gaan vogelen. En ja, liefhebbers zijn we wel! Het was een hele wandeling van de kamer naar de voordeur. We sliepen in een zijvleugel in kamer 3222... Aangekomen bij de voordeur bleek het nog aardedonker te zijn buiten. We waren maar met ons drietjes, Merijn, Gert en ik. We besloten om eerst maar te gaan ontbijten en onze monden vielen weer open bij het zien van het ontbijtbuffet, wat een overdaad!! En de warme hapjes moesten nog komen, daarvoor waren we te vroeg...Uiteindelijk gingen we om 7 uur lopen, toen begon het net licht te worden. Een uur later dan in Rio dus. We zagen mooie vogels, ook een zeldzame dachten we, een Guan. We konden hem mooi observeren hoog in de boom.En nog 2 neusberen die op hun gemakje rondscharrelden. Ze gingen mooi rechtop zitten eten. Om 8.00 uur kwam Sandro ons met een grote bus halen om naar Argentinië te gaan naar de waterval. We ontdekten onderweg dat er meerdere soorten watervallen zijn..bijv. een 'spraak' waterval. Hij kon er wat van! De paspoorten werden ingeleverd bij de gids. Bij de grens kregen we geen stempel omdat we maar één dag bleven. Blijf je langer in Argentinië, dan moet je een stempel kunnen laten zien.

We wandelden in één uur naar Foz de Iguaçu. Halverwege werden we nog overvallen door een onweersbui waar een ontzettende plensbui bijhoorde. Gelukkig hadden de regenkleding bij de hand!Het pad ging over een loopbrug, een open rooster. Wel even wennen. We begrepen dat het water normaal onder deze brug door denderde, maar nu leek het meer een stilstaand meer. En daar waren ze dan, de watervallen, toch nog zeer indrukwekkend! Jammer wel dat je dit dan altijd weer met erg veel mensen moet delen, een beetje dringen was het wel op die roosters. En er zijn ook altijd weer mensen die proberen er een centje aan te verdienen. In dit geval stonden er mannen op trapjes om van de mensen die dat wilden foto's te maken met de waterval op de achtergrond. Sandro nam ons mee de trein in en we gingen lunchen in en Argentijns grill restaurant. De groenten, rijst en piepers haalde je bij het buffet. Voor het vlees moest je bij de grill zijn. En inderdaad, ze konden er wat van, die Argentijnen. Zelfs als niet vleeseter kon ik het toch zeker waarderen.

Daarna met de trein en bus weer terug naar het hotel gegaan. Ook op de terugrit stond de mond van Sandro niet stil. We hadden allemaal medelijden met zijn vrouw, want je zult toch zo'n spraakwaterval thuis hebben...Later vanuit het hotel deden we nog een wandeling langs de Braziliaanse kant van de waterval, mooi, maar niet zo spectaculair als aan de andere kant. Het buffet deed zeker niet onder voor dat van de dag daarvoor. Ook nu weer een Braziliaans trio die de maaltijd muzikaal omlijsten.Na het diner, nog niet klaar met genieten, aan de bar nog een Caïpirinha genomen. Dé Braziliaanse cocktail met lime en cachasa. Als laatste daad van die dag nog een mailtje naar familie in Nederland gestuurd vanuit de internetkamer. In Nederland was het nog steeds 36º, maar de regen was in aantocht.

Vrijdag 28 juli.Vroeg op! Kwart over vier, dat noem ik persoonlijk wel vroeg! Koffers inpakken en op de gang zetten, ontbijten en om half zes verzamelen. Sandro had gezorgd voor de tickets en hij zorgde voor een snelle incheck van de bagage bij de balie. En we waren weer los. In ongeveer één uur vlogen we naar SAO PAULO. Wat een stad, ± 16 miljoen inwoners. Tijdens de landing hadden we er mooi zicht op. We vlogen met een airbus A 320 van TAM. Overstappen in Sao Paulo in een F 100. Toen was het inmiddels half tien geworden en om half elf stonden we op het vliegveld van CAMPO GRANDE, de hoofdstad van de provincie Mato Grosso do Sul. Ik moest het even opschrijven want onthouden kon ik het niet...Toen we bij de bagage stonden te wachten konden we de klok een uur terug zetten. We konden daar alle tijd voor nemen, want inmiddels was iedereen al weg en hadden wij nog steeds geen bagage. Er werden allerlei gissingen gedaan wat er was gebeurt, maar de meest waarschijnlijke was dat ze verkeerd gelabeld waren en zodoende met het vliegtuig verder gevlogen naar de volgende bestemming. Van het vliegtuig dan. Toch vreemd als je ineens je spullen niet meer onder handbereik hebt.

Nu moest iedereen een beschrijving geven van zijn koffer of tas. Dat was ons als eens eerder overkomen en toen had ik mij vast voorgenomen om dat eens op een briefje te schrijven en, nee, dat niet in mijn koffer te stoppen...Maar goed, zoals wel meer gebeurt met goede voornemens, nu was het dus weer even piekeren over kleur en merk. We konden vertrekken, de spullen zouden ons achterop komen. Het was weer wat krapjes in de bus maar ach als je zit hoef je verder ook niet veel anders meer te doen. We hadden veel tijd verloren op het vliegveld dus het ging in gezwinde spoed naar de PANTANAL en al die vogels langs de weg, alleen een enkele glimp, om ons lekker te maken. Na een lunch van de grill ging het weer verder, nu konden we een enkele keer stoppen om eens beter te kijken. We zagen een capibara, kleine herten, hyacint ara's, kaaimannen, Jabiroes ( grote ooievaars), reigers, meerdere soorten en ijsvogels, 2 vosjes, de reuzenmiereneter, nandoes, kortom het hield maar niet op.

Rond 18.00 uur naderden we Pousada Xaraès, waar we vier nachten gingen verblijven. Zo'n 500 meter voor de poort kwamen we met het busje vast te zitten in het losse zand. De laatste 20 km. reden we aldoor al op onverharde weg. De chauffeur wilde eerst nog niet opgeven en door maar flink de wielen te laten draaien zakten we alsmaar verder in het zand. Er kwam een jeep van de ranch om ons los te trekken en ook die raakte vast. Het was inmiddels donker geworden. Op de tast zochten we onze schamele bezittingen ( geen koffers meer) bij elkaar en het laatste stukje te voet gedaan, door mul zand, over een wildrooster. In het midden van zo'n rooster zat op deze ranch een groot gat, dus was voorzichtigheid geboden. Helaas had een van ons, Gré, het niet in de gaten en ze viel er met een flinke klap in. Met bloedend hoofd en beschadigde armen en benen was ze nog niet eens zo slecht weggekomen. Een gids op de ranch ging voor haar meteen wat ijs hakken en schoot met het mes uit in z'n hand, dus flink bloedend kon hij onze gewonde gaan verzorgen.

Wat was dit toch voor een dag?? Dus onze entree verliep wat rommelig, zonder bagage, met 1 nee 2 gewonden. De kamers werden ons gewezen en meteen werd erbij vermeld dat de education over een half uur begon. De kamer zag er geweldig uit. 1 klein gekkootje in de douche. De education bleek een uitleg over de blauwe ara's. Hoe het project verloopt, wat ze al voor resultaten hebben geboekt en wat over de levenswijze van deze vogelsoort. We hadden wel even moeite om de aandacht erbij te houden na zo'n hele lange dag reizen. Om 20.00 uur konden we aanschuiven voor het diner en nu was iedereen ineens weer klaarwakker! Wel een buffet, maar veel minder keus en dat vond iedereen prima. Het smaakte goed, gesnoept van de lekkere toetjes! Gekletst met Rob en Martie en rap het bedje in. Dat kon rap want ook de toiletspullen waren nog ergens onderweg.....

Zaterdag 29 juli. De vogelgeluiden wekten mij, vreemde vogelgeluiden en erg hard. Ik hoopte op tijd te zijn om het zonnetje te zien opkomen dus snel naar buiten, maar helaas de lucht was zwaar bewolkt. Dat viel tegen. Maar buiten was het toch genieten. Ik ontdekte 2 hyacintara's in de boom naast onze kamer. Verder nog veel bekende en onbekende soorten. De monniksparkiet, de kiskadee. Gert kwam mij al snel achterna en even later dook Merijn ook op. Snel enkele soorten gescoord en daar zagen we een truck aankomen met onze koffers. Wel prettig, want er zijn van die dingen die je eigenlijk niet kunt missen... Bij het ontbijt blijkt dat de groep in tweeën is gedeeld, wel en niet paardrijders. Wij hoorden bij de eerste en we werden voorgesteld aan Gabriëlla, zij was verder hier onze gids en zo bleek later, we hadden het goed getroffen met haar.

Onze eerste activiteit was de Hyacintara's. We gingen met twee biologen op pad. Gisteravond hadden zij de uitleg gedaan over het hele project. We gingen met hen kijken of we nesten konden vinden en zo ja, dan zouden ze ons laten zien hoe zij aan hun informatie over deze dieren komen. Al snel werd er een nest ontdekt, op een hoogte van zo'n 16 meter, we zagen twee ara's hoog tegen de stam voor een opening zitten.Er werd een lijn overgeschoten en via die lijn kwam een dikker touw waarmee een bioloog omhoog klom om in het nest te gaan kijken. Het bleek een beginnend nest, dus ze konden er nog niet veel informatie uithalen. Het nest werd wel helemaal opgemeten en vanaf nu regelmatig geïnspecteerd op eieren of jongen. De toekomstige ouders lieten zeer luidruchtig horen niet gecharmeerd te zijn van dit bezoek. Het blijkt dat ze altijd weer terug gaan naar het nest, dus wat dat betreft kan het zonder problemen bijgehouden worden. De echte fotografen hebben niet de rust om het hele verhaal af te luisteren. Er vliegt zoveel moois rond dat allemaal nog op de gevoelige plaat moet worden vastgelegd..... We reden met een open wagen door een landschap met hoge bomen en ook geel bloeiende bomen. Gabriëlla vertelde ons dat deze bomen maar tien dagen per jaar bloeien en dat wij lucky people waren dat wij nu net daar waren. Het was inderdaad een prachtig gezicht en we zouden nog menig keer verzuchten wat ‘n boffers dat wij waren... Verder nog veel palmbomen die het erg moeilijk hadden met een wurgvijg om zich heen. Mooi om dat proces in zoveel stadia te zien en hoe sterk zo'n palm dan toch nog is. Verder liepen er buffels en koeien die ook een beetje op de buffels lijken, te grazen in het gras. Het gras werd overal in Brazilië verstikt door Donkeytail, een hogere grassoort die het vee niet lust. Boeren steken vaak velden in brand waardoor deze donkeytail tijdelijk verdwijnt en het nieuwe, verse gras kans heeft om weer op te groeien.

Op de terugweg stuitten we nog op een dode koe. Volgens de gids ten gevolge van een slangenbeet. Oeps, ineens realiseerde ieder zich dat we allemaal maar zo'n beetje in het hoge gras hadden rondgescharreld. De gieren zaten er al op, maar konden, waarschijnlijk omdat de huid nog te taai was, niet met eten beginnen. Het wachten was op iets met een grotere snavel of sterkere tanden... We passeerden nog een soort van slagerij, een klein gebouwtje waar vlees aan haken hing. Twee cowboys sleepten net een onwillige koe aan de horens naar de slachtpaal. De hele groep vond het maar een zielig gebeuren, maar niemand besloot om verder als vegetariër door het leven te gaan. Het was een koude bewolkte dag, vast niet warmer dan een graad of 18. We keerden terug op de Pousada over het wildrooster, dat vanaf nu, heel oneerbiedig, de naam: Gat van Gré kreeg. Na de lunch kregen we vogeluitleg van Merijn. Na deze les zag je dan ook iedereen rondscharrelen met de kijker om de nek en elkaar tips geven wat waar te zien was. De uitleg had duidelijk effect gehad.

Om 16.00 uur moesten wij ons weer melden voor een boottocht over de rivier de Abobral. We zagen veel ijsvogels en reigerachtigen, een boom vol kwakken (Night Herron), de ovenbird die een prachtige roodbruine kleur heeft als hij opvliegt in het zonnetje. Zoals zijn naam al zegt maakt hij zijn nest in de vorm van een oven. We zagen er verschillende tijdens deze tocht. En dan ook nog capibara's. De grootste knaagdieren van de wereld. Ze kunnen zich in het water goed redden doordat ze kleine zwemvliezen tussen hun tenen hebben.De kaaimannen hebben hier zoveel vis te eten dat ze, volgens Gabriëlla, niet talen naar mensenvlees...De opengesperde muilen lieten toch wel gevaarlijke tanden zien! We zagen nog enkele heel speciale vogelsoorten, waarvan de gids het ook zeer bijzonder vond dat we die zagen: een soort nighthawk, de Common Poto en een reiger met mooie sprieten op de kop, de Capped Herron. Gert had vandaag in totaal 60 soorten gezien! Na de boottocht een half uurtje rust en dan werden we al weer verwacht voor de education...hoezo, vakantie??

Deze keer kregen we uitleg over het gebied van Brazilië waar we nu waren, de Pantonal. Een gebied wat ieder jaar vrijwel geheel overstroomt. We zagen foto's van de droge en de natte tijd. En van de dieren die er voorkomen en van de cowboys in actie. De ranch waar we nu verbleven had de grootte van de hele provincie Noord-Brabant! Lekker gedineerd. Keuze tussen vlees of vis of vegetarisch of alles tegelijk. Niet de overdaad van de vorige hotels, maar zeker voldoende en zeer smakelijk. Terwijl we in de lounge nog een afzakkertje namen, een wijntje of een Caïpirinha, konden de mannen daar nog biljarten en dan werd het al snel weer tijd voor een welverdiende nachtrust.

Zondag 30 juli. Vreemd.. dat het vandaag zondag is...Ik was al vroeg wakker en hoorde het leven, op het kamp, langzaam beginnen. Het personeel was eerst en daarna begonnen al snel de vogels te roepen en zingen. Hoorde ik een uil? Als de Ara's begonnen was dat geen vraag maar meteen erg duidelijk...Ook de monniksparkieten konden er qua volume wat van! Daar vlogen er heel wat van rond. Maar het mooiste geluid 's morgens vroeg maakte wel de House-Wren. Een klein op een winterkoninkje lijkend vogeltje,....Rond 6 uur hield ik het niet meer en ben ik buiten de zonsopkomst gaan fotograferen. Altijd een speciaal moment, in ieder land waar we tot nu toe geweest zijn. Een nieuwe dag vol beloftes! Om 7.30 uur hadden we ons maagje gevuld en stonden we klaar voor safari en hike. 'Nandoes' gezien, de grootste vogel van Brazilië.

We werden al snel uitgeladen uit de truck en moesten te voet verder. Twee soorten spechten in de palmen. Gabriëlla gaf uitleg over de bomen en kleine insecten. Zij was een prima gids, wist veel en kon het ook duidelijk vertellen. De wandeling eindigde bij de ranch met de cowboys. Daar kregen we een bakske Braziliaanse koffie en keken meteen toe hoe moeder de cowboyvrouw de kop van de gisteren geslachte koe uit de oven haalde. Een lekkernij werd ons verzekerd...
Terug op de Pousada gingen we, niet te stuiten, voor de lunch nog even een watertje inspecteren. Het was de moeite waard. Een Jabiroe, een ooievaar van 1.60 meter hoog, vloog over.

Een groep van 70 Night-hawks lag te rusten in het zand en vloog op toen we te dichtbij kwamen. Hun schutkleur was zo goed dat we ze eigenlijk pas zagen toen ze opvlogen. Verder nog kluten, geelpootruiters, verschillende ibissen, ijsvogels groot en klein. Een kleine Tirant =vliegenvanger met een zwart lijfje en een wit kopje. Kaaimannen, verschillende reigers, een Jacana, een snoepje van mooie kleurtjes bij elkaar. En voor we het in de gaten hadden was het alweer twaalf uur en moesten we opeens haasten om op tijd te zijn voor de lunch. Rust...om 15.0 uur0 weer melden voor de volgende activiteit. Met de truck naar de boerderij waar tien paarden werden gezadeld. O,o, waar ben ik aan begonnen...het begint vreemd te draaien in m'n buik...zou ik er nog onderuit kunnen? Nee dus! Een voor een werd ons een paard toebedeeld en werden we erop gehesen.In mijn geval was dat letterlijk zo. En daar zat ik dan, zo'n smal nekkie voor me, de teugels in de hand en maar hopen dat hij niet gaat bewegen.. We zitten wel heel luxe op een aantal schapenvachten en leren lappen.

De paarden stonden rustig te wachten tot het sein vertrek gegeven werd.Na zo'n kleine tien minuten durfde ik al een beetje om me heen te kijken en wat later kon ik hem ook al wat sturen. En na nog een tijdje begon ik al wat zelfvertrouwen te krijgen. We gingen door het water dat ongeveer 40 cm. hoog stond. We een aparte ervaring en het was natuurlijk ook een de enige mogelijkheid om door dit gebied te gaan. Gabriëlla vertelde weer over de bloemen, de bomen en de verschillende vogels die we onderweg zagen. Verschillende kuddes koeien kwamen wel erg dichtbij kijken.... Het waren allemaal rustige, vriendelijke paarden die goed luisterden en geen vreemde trekjes hadden. Dus, uiteindelijk, voelde ik me een bevoorrecht persoon dat ik zo op een paardenrug door de Pantanal werd gedragen.Jammer dat m'n filmapparaat in mijn rugzak zat en mijn rug op dat moment onbereikbaar was...

Terwijl de avond gaat vallen rijden we terug naar de ranch en daarna naar de Pousada waar we de anderen weer troffen en de verhalen van die dag konden worden uitgewisseld. Dat gebeurde onder het genot van een heerlijke Caïpirinha. Zij deden verslag van hun boottocht...een hele familie reuzenotters hadden ze goed kunnen bekijken! We genoten met ze mee en hoopten op net zoveel geluk morgen tijdens de kanotocht.

Maandag 31 juli. We werden na het ontbijt weer opgeladen in de truck met een aanhanger voor de kano's. Na een flink eind rijden, in de kou, kwamen we bij de rivier waar onze kanotocht kon beginnen.Ik had samen met Martie geluk bij de verdeling van de boten. Wij zaten bij Gabriëlla in de boot. Ze nam het peddelen helemaal voor haar eigen rekening. Terwijl ik mijn verslag zat te schrijven, in het zonnetje aan de rivier tijdens de middagpauze, kwam eerst de Dalmatiër, het huisdier van de Pousada me gezelschap houden. Niet lang daarna schoof ook Chica, de huisaap, aan. Het was heel speciaal...

Het was heel stil op de rivier, alleen het geluid van de peddels door het water. En natuurlijk het geluid van de vogels. Ook wij werden er helemaal stil van. Genieten! Een boom vol kwakken, die hier Night-Herrons heten. Kaaimannen lagen aan de rand van het water Een ijsvogeltje probeerde zijn net gevangen prooi stuk te slaan op en tak. Het leek wel alsof we meespeelden in een natuurfilm. Helaas lieten de reuzenotters zich niet meer zien! Terug op de Pousada hadden we tijd voor onszelf. Dit was een prima adres om te verblijven. Per dag twee programma's maar ook voldoende vrije tijd daartussen om ook zelf dingen te ondernemen in een omgeving waar genoeg te beleven was: vogelen, lezen, zwemmen, zonnen of een dagelijks terugkerende plicht: het dagboek bijwerken.

's Middags deden we nog een safari met de truck, nu weer eens een heel andere kant op. Net op pad zagen we al een miereneter,reuze! En natuurlijk weer volop vogels. We zagen Capibara's, verschillende 'deers' een witlip peccari en 2 neusberen. En ook nog, in het schemer, dat was de klapper van de dag, een TAPIR! De maaltijd was weer prima en het bedje, daarna, ook!

Dinsdag 1 augustus. De ochtendgeluiden op de filmcamera vastgelegd. Ik bedoel dan de vogelgeluiden buiten...Het verblijf hier was ten einde gekomen. Er werd hartelijk afscheid genomen, on the Brazilian way wilde Gabriëlla dat. Niemand had daar bezwaar tegen. En tijdens deze omhelzingen werd haar een vette fooi overhandigd. Mede door haar kennis, inzet en gevoel voor humor was ons verblijf op de Pousada Xaraès een echt succes geworden. De truck die ons naar het volgende adres ging brengen was verlaat dus we hingen wat rond in het ochtendzonnetje.

Zo ook de dalmatiër Perdido en de aap Chica.. De hond lag plat op het grasveld op te warmen in het zonnetje. Chica zag dit, bekeek de situatie eens. Ze vond waarschijnlijk dat hij verkeerd om lag want ze pakte hem bij de poten en draaide hem gewoon op de andere zijde. Vervolgens vleide ze zich heerlijk tegen hem aan en zo deden ze samen nog een dutje in het zonnetje. We hadden van Gabriëlla gehoord dat Chica volwassen begon te worden en ook moederlijke gevoelens begon te ontwikkelen. Dit werd geconcludeerd uit het feit dat ze af en toe met een kip onder haar armen liep. Een beetje of ze een baby vasthad....Allison was onze nieuwe gids. Hij bracht ons naar de Sao João Farm.

Dit ging deels met een truck en deels te voet.We zagen al kort na vertrek een Golden Collared Macaw, een Arasoort die we nog niet hadden mogen aanschouwen. En even later ook nog een Chesnut Eared Aracari. Leuk, weer 2 nieuwe soorten. Ons pad liep door een stuk bos waar de zwijnen een stuk hadden omgeploegd en zo liepen we naar een meertje waar we een reuzenotter zagen zwemmen.Toch nog gezien dus... De farm lag mooi in het landschap. Omgeven door moerassen en weilanden met grazende paarden. Terwijl ik de boerderij film zie ik een aantal paarden onder een boom staan wachten...toch niet nog eens paardrijden? Het was de vorige keer goed gegaan, maar alleen al bij de gedachte aan nog een keer begon er in m'n buik alweer iets te draaien...

Aangekomen op de Farm konden we meteen de eetzaal in, om aan te schuiven voor een traditionele lunch. Heerlijk, veel bonen, maïs, aardappelen en worst. En natuurlijk sla. De adviezen van de GGD, die betreffende het eten van rauwe groenten, werd deze vakantie door velen niet opgevolgd. Toch ging het goed en zijn er geen problemen met de gezondheid geweest. Om een goede spijsvertering te verkrijgen hadden we na de lunch de gelegenheid voor een wandeling. Of onder een rieten afdak heerlijk met z'n allen bungelen in een hangmat. Er waren er ruim voldoende en dat was maar goed ook, want dit bleek een favoriete 'bezigheid'. Daarna was het onvermijdelijk; we moesten er toch weer aan geloven. We stegen weer op, deze keer op de ruggen van muildieren.Het ging allemaal een stuk soepeler dan de eerste keer...We hadden een schitterende tocht van teew uur door het natte gebied van de Pantanal.

Veel bloeiende planten. We reden grote stukken door water maar kwamen ook door bos. Het was weer echt genieten en deze muilezels bleken ook zeer rustige dieren. We zagen het zonnetje ondergaan in een roodgekleurde hemel. Toen was het tijd om de reis voort te zetten naar Passo do Lontra, waar we de komende twee nachten gingen slapen. Onderweg scheen Allison nog met een sterke lamp in de bermen, op deze manier zagen we nog een nachtzwaluw, de Scissor Tailed Nightjar. Herkenbaar aan de mooie punten aan zijn staart. We sliepen hier in houten huizen. twee kamers beneden en twee boven. De looppaden zijn hier loopbruggen, omdat het land waarop het park ligt meestal onder water ligt.

Woensdag 2 augustus. Voor het ontbijt nog een rondje gelopen op het nieuwe kamp. Omdat we gisteren in het donker aankwamen hebben we er nog niets van kunnen zien. Deze hele lodge ligt op palen dus het rondje ging over loopbruggen langs de rivier. En passant een zonsopkomst meegepikt. Na het ontbijt stond er een boottocht op het programma. We voeren op de Rio Miranda en een zijrivier daarvan de Rio Vermelho. Opvallend was dat we tot nu toe steeds kleine kaaimannen hadden gezien, hier op de grote rivier waren ze ineens een stuk groter.

We zagen veel Capibara's. Zoveel dat er al mensen afhaakten met het foto's maken van ze. Brulapen in de bomen. Jabiroes met jongen op het nest. Langs de oever de footprint van een jaquar. We ontdekten weer een nieuwe reigersoort nml. de Boat Billed Herron. Hier wat minder ijsvogels, waarschijnlijk omdat de rivier hier wat breder en het water vrij troebel was. We hadden een prima boot. Met allemaal zwemvesten in gevechtsprint zag het er heel stoer uit. We zaten op heerlijke kussens en hadden een dak boven ons hoofd voor de schaduw. Zoals de meeste excursies op deze reis verliep deze ook weer heel ontspannen. We waren pas na twaalven weer 'thuis'. Na de lunch was het weer tijd voor een siësta.

Na twee koude dagen op Xaraès was het weer nu flink verbeterd. Het was zonnig en de temperatuur haalde de 30 graden wel weer. 's Middags deden we nog een wandeling met Allison . We doorkruisten het hele kamp over loopbruggen en paden. We merkten dat als we door de inspanning gaan zweten we meteen ook veel last hebben van muggen zo boven het moeras.Toen de schemer begon te vallen stapten we weer in de boot. We genoten van weer een mooie zonsondergang en gingen verder op zoek, met een schijnwerper, naar dieren op en in het water. We zagenn schaarbekken overvliegen, daarwaren Merijn en Gert zeer gelukkig mee.

Na het diner, dat in een luidruchtige eetzaal werd genuttigd, ging Merijn met de liefhebbers nog een rondje speuren. Wij hoefden niet zo ver weg, we hadden een boomkikker in de voorkamer. Later vonden we er nog een op de veranda.We besloten de avond met het treffen van voorbereidingen voor de verjaardag van Oscar, de volgende dag.

kapot