Reisverslag MOZAMBIQUE, MALAWI, ZAMBIA.

Reisorganisatie SAWADEE

6 t m 31 oktober 2011 DEEL 1

We vertrokken op donderdag 6 oktober om 21.00 vanaf Schiphol met een vliegtuig van KENYA AIRWAYS. Zo we werden we meteen al in het Swahili welkom geheten. En we konden ook meteen gaan wennen aan het Afrikaanse tempo. We vertrokken zeker een half uur te laat, maar de crew liep daar niet harder om. Ons diner, wat overigens prima was, werd om 23 uur geserveerd en daarna viel ik als een blok in slaap. Om 4.00 uur werd ik wakker in een verlicht vliegtuig en had ik de warme doekjes al gemist... We hadden een tussenlanding in NAIROBI.

Binnen 20 minuten zaten we in het volgend vliegtuig, iets kleiner deze keer, maar weer van KENYA AIRWAYS, the pride of Africa zeggen ze zelf. Maar het was al net als overal in Afrika, het kon wel enig onderhoud gebruiken. Mijn stoel bleef namelijk spontaan in de slaapstand zakken en de tafeltjes kozen zelf hun moment om uit te klappen. Maar motorisch was vast alles prima in orde want we landden zonder problemen in Maputo. Daar maakten we kennis met de overige groepsleden. Het leek een wat bij elkaar geraapt clubje, maar daar gaan we vast nog aan wennen... De reisleider stond ons op te wachten Jairos, een man uit Zimbabwe.

Het afwikkelen op de luchthaven nam nog heel wat tijd in beslag, omdat van een persoon de bagage niet was meegekomen. Het lijkt wel de goede persoon overkomen, want hij neemt het goed op. Meteen op de luchthaven kreeg hij al een vergoeding zodat hij zich wat kleding en toiletspullen kon gaan kopen. In hotel Turismo had het personeel ook heel wat tijd nodig om in actie te komen. Jairos had ons daar onderweg al voor gewaarschuwd. Oh, zei hij, ze zijn zo traag ze snappen hier maar niet dat tijd geld is. Héél bijzonder om dat uit de mond van een Afrikaan te horen. Maar we kregen toch een kamer op de elfde verdieping met zicht op veel vergane glorie en de zee. Kamer was prima. 's Middags hebben we nog een toertje gedaan door Maputo. De taal is hier Portugees. Er staan ook nog veel, meest vervallen, grote Portugese huizen.

Gert had een lijstje gemaakt van enkele punten die we konden bekijken. Als eerste stond daarop de Botanische tuin. Ook deze was erg vervallen. Veel zwervend vuil en zwervers. Maar ook in hoekjes verliefde stelletjes. En in de bomen ontdekten we veel fruitbats die daar met tientallen in kluitjes hingen te wapperen. Strohcoloured fruitbats. Verder zagen we nog een flinke hagedis met een paars/blauwe kop. Bull bulls en vooral ook veel mussen. Wat ook bijzonder was was een fontein die zo uit Parijs leek te komen. We aten een broodje bij het Cutureel centrum, een mooi gebouw. Het balkon heeft steunpilaren van sierlijk smeedwerk. We kwamen langs de kathedraal en deden ook de 'mooiste' straat van Maputo. Inderdaad prachtige huizen met in iedere voortuin een bewaker. Tegen deze straat aan lag een soort getto van betonnen flats waar niet veel ramen meer heel waren. Er werd volop gewinkeld in de vuilcontainers en aan de rommel erom heen te zien was dat al veel vaker gebeurd. Ook hier is de grens tussen rijk en arm maar heel dun.

Onderweg pinden we nog wat Mozambicaans geld. Op de luchthaven konden we alleen wisselen omdat de ATM weigerde. In de stad zelf is pinnen geen probleem. Het is wel handig om dat overdag te doen, want door alle sores was het er bij de kofferloze man niet van gekomen om dat op de luchthaven te regelen. Na het gezamenlijke diner in het hotel ging hij, Hans, nog even met Jairos in de stad geld pinnen. Nu had die ons al gewaarschuwd te zorgen dat als je s 'avonds de straat op gaat je je paspoort bij je te hebben, omdat de politie weinig aanleiding nodig heeft om je op te pakken. Dus de paspoorten werden meegenomen en samen gingen ze pinnen. Dat pinnen lukte goed, maar daarna werden ze inderdaad snel aangehouden door de politie. Die wilde paspoorten en hun portemonnee zien. Mee komen naar het bureau was de boodschap. Waarom?? De reden was dat ze te veel geld bij zich hadden... Vlak voor het politiebureau begonnen de onderhandelingen. Ze konden zich weer vrij kopen.. Nadat de eerste boosheid was gezakt hebben ze dat maar gedaan want ja, als je de politie niet kunt vertrouwen wat moet je dan verder nog... De volgende ochtend is Jairos nog navraag gaan doen en als hij zorgde om na 10 uur op het bureau te zijn dan kon hij de desbetreffende agent aan wijzen en ja wat dan? Zijn woord tegen dat van hem? Omdat we al vertrokken om 7.00 uur is er geen vervolg op dit verhaal, het heeft ze alle twee en klein bedrag gekost en het ook het vertrouwen in de autoriteit van dit land...

Zaterdag 8 oktober 2011.

Al in alle vroegte verlieten we de grote stad weer. Even wennen aan de zitplaatsen in een wel erg hoge truck. Wat mij betreft een beetje de minst geschikte truck ooit, maar dat kan ook een kwestie van wennen zijn..

We passeerden een enorme begraafplaats en daar was het in deze vroegte al een drukte van belang. Er waren veel bussen die arriveerden. Veel stalletjes waar de mooiste boeketten werden verkocht. Jairos legde uit dat er in Mozambique alleen op zaterdag begraven mag worden dus de overledenen moeten bewaard worden tot het weekend... en dat bij deze hoge temperaturen! Hij vertelde er meteen bij dat er twee belangrijke oorzaken van overlijden zijn: Aids en Malaria. 70% van de bevolking in Mozambique heeft geen baan en houd zich in leven door wat groente te verbouwen op akkertjes, te leven op kosten van een werkend familielid en wat in de handel van goederen uit Zuid Afrika. Ook vertelde hij dat de kleren die wij in Nederland weggeven voor de ontwikkelingslanden hier niet worden uitgedeeld maar verkocht. Dus ook dat schiet zijn doel een beetje voorbij. Goed, veel armoede dus hier in Mozambique, zoals in heel Afrika overigens want ik hoor steeds weer van een ander Afrikaans land dat dit het armste land van de wereld is...

Het landschap werd na het verlaten van de stad al snel mooi. Het hebben vandaag een vlak land, veel natte moerasachtige stukken met riet. Ook zien we wat armetierige maïs op het veld, sorghum en enorm grote akkers met suikerriet. Ook zag ik een veld vol met ananassen. De dorpjes waar we door kwamen waren kleurig met veel winkels, stalletjes met fruit en kleding. Gert zit voor in de truck, vogelboek op schoot en hij heeft het druk om er weer een beetje in te komen, in de Afrikaanse vogelsoorten. Onderweg geeft Jairos uitleg over de wegen, de streek en de dorpen. Het is een erg lange reisdag, 600 km te gaan. Wel goede wegen, maar we vertrokken om 7.15 en kwamen tegen 6.00 uur, net voor het donker op het kamp aan, Praia de Tofo.

De huisjes worden weer verdeeld. Het ziet er erg mooi uit, huizen met rieten daken vrijwel op het strand. Wij delen een bungalow met Alice en Gerard. Dat betekent dat wij ook een keuken hebben, met alles erop en eraan, koelkast, magnetron en waterkoker. De koelkast wordt meteen in gebruik genomen door Bonnie de kok. Het nadeel is dat we de badkamer moeten delen. Maar dat gaat met hun vast wel lukken. Op een camping heb je ook het sanitair niet voor je zelf. We eten weer gezamenlijk aan een lange tafel, het geluid van de zee op de achtergrond. Glaasje M2 bier of droge witte wijn erbij, genieten met volle teugen. Ik zit naast de kok en hij blijkt een keer in Nederland te zijn geweest. In het programma van All you need is love, als verrassing. Hij kon er leuk over vertellen, de liefde waar hij voor kwam is inmiddels verleden tijd...

Zondag 9 oktober 2011.

We sliepen prima! Het ontbijt was pas om 8.30 uur gepland dus ik heb eerst lekker op het terras mijn verslag zitten bijwerken. Vanaf het terras hadden we tussen twee bungalows door ook nog wat zicht op een mooi wit zandstrand met een intens blauwe zee. Onze buurtjes werden ook wakker en zij hadden thee en koffiezakjes bij zich, dus met onze waterkoker in het keukentje hadden we weldra een lekker bakkie. Bonnie had eieren en spek gebakken voor het ontbijt.

Wij hadden ons opgegeven voor het snorkelen en zwemmen met de walvishaai. We vulden de morgen met wandelen, zwemmen en ook nog wat rommelen in de spullen. Na de lunch liepen we in 15 minuten naar het kantoor van de snorkelorganisatie. We moesten tekenen dat we op eigen risico meegingen. We kregen met een video uitleg hoe we ons moesten gedragen op de boot en in de buurt van de walvishaai.

En daar gingen we met 10 man in een tot op de draad versleten jeepje, de bestuurder voorin en wij op een splinterig randje achterin. De bak met flippers en snorkels tussen ons in en twee mannen op de motorkap om het dak vast te houden want dat was losgeroest... Op het strand werden de spullen in de boot gelegd en met z'n allen moesten we bij een golf de boot losduwen. Op commando moesten de vrouwen dan in de boot springen en de mannen nog een keertje duwen en dan ook op het sein erin springen. Het viel niet mee om hem los te krijgen en toen er een beetje beweging in kwam sprongen er bij het eerste commando meteen iedereen in, mannen en vrouwen. De boot dreigde te kantelen en de mensen die in de lucht hingen hadden al hun kracht nodig om er niet af te vallen. Allemaal er weer uit.

Toen volgde een herhaling van de eerste poging. Weer allemaal erin ...weer allemaal eruit... Er werd wat extra mankracht bijgeroepen, maar toen ging het helemaal niet meer. Er kwamen hele heftige golven zodat terwijl iedereen druk met de boot was inmiddels de jeep met z'n wielen al diep in het water stond.. Die werd gered en met de jeep werd de boot uit het water getrokken. Wij dachten nog te zien gebeuren dat die boot de wrakke jeep in tweeën zou scheuren.. maar nee, dat liep nog goed af. Met de jeep gingen we weer, met de splinters in de billen, want we hadden alleen een zwempak aan, terug naar het kantoor. Daar werd een andere boot vrijgemaakt. Deze lag een stuk verder vanaf de lodge en daar waren duidelijk wat minder sterke golven.

Nu verliep het beter, de mannen wachtten duidelijk op hun beurt van instappen en we waren nu snel op weg. En dat woordje snel klopt goed, want er hingen twee motoren van 100 pk achter de boot. We klapten over het water. Het water kwam vaak hoog over onze hoofden gevlogen. We hielden ons goed aan een touw voor ons vast en ook nog een hand aan een touw achter ons.. En onze voeten zaten onder stevige banden geschoven. Toen we eenmaal een flink stuk de oceaan op waren zagen we een bultrug met jong zwemmen. Het jong dook mooi over en door de golven. Later zwom er nog een dolfijn met ons mee. En na nog wat varen trokken we de flippers aan, de snorkels om onze nek en al snel kwam het sein, duiken..

Er werd nog geaarzeld, het was duidelijk dat het niet iets was wat men vaak gedaan had. Het was ook vreemd om achterover te duikelen. Maar de landing in het water was zacht en toen begon het geworstel met de flippers want als je dat niet gewend bent ben je daar zomaar nog niet mee weg. Ik zwom tegen verschillende mensen aan, kon wel goed onder water kijken maar heb de walvishaai niet gezien. Terug de boot in, ook niet eenvoudig en op weg naar de volgende. Die kwam niet lang daarna. De mensen op de boot hadden de eerst beter gezien dan ik dus ik besloot maar op de boot te blijven.

Ik was intussen behoorlijk misselijk van het hotsen op de golven en de slokken zeewater die ik had ingeslikt. Uiteindelijk zijn we voor vier walvishaaien gestopt en ik heb ze alleen van bovenaf gezien. Intussen was Ysabel zo ziek geworden dat ze alleen nog maar met haar hoofd over de rand hing. Daarom werd er besloten om terug te gaan. Wat een ervaring was het, echt geweldig. Inmiddels was ik ook niet meer zo bang om er uit te vallen dus kon ik nu ook meer genieten van de vaartocht. We maakten een zachte landing op het strand en daar gingen we ons, met een blikje cola in de hand, lekker koesteren in het zonnetje en ervaringen uitwisselen met de twee mensen uit de groep die hadden gedoken.

We dineerden in het hotel. Het restaurantgedeelte lag er prachtig met uitzicht op het strand waar het vanwege de zondag redelijk druk was met locals. Het eten was er lekker, veel keus in allerlei visgerechten. Dit alles begeleid door een heerlijke witte wijn, wat zijn we toch weer bofferds!

Maandag 10 oktober 2011.

Het is vandaag een dag met herinneringen...het wordt weer een reisdag. We hebben zo'n 300 km te gaan. Dus de tassen werden weer gepakt, een sober ontbijtje bij de truck en instappen maar.. De weg was weer goed. Om op de route naar het noorden te komen moesten we een flinke omweg maken langs de baai. We hadden weer een goede weg, het vertrek was om 7.30 uur en we arriveerden in Vilanculos rond 14.00 uur. Daar namen veel mensen een kamer. De huizen lagen ook weer prachtig hoog op palen met een terras aan de zeekant. Er moest per persoon ongeveer 18 euro worden bijbetaald maar dan hadden ze ook wat... Uiteindelijk werden er maar 3 tenten opgezet. De kampeerders mochten het sanitair van een nabijgelegen hotelgebouw gebruiken. Sober maar goed geregeld.

Na de lunch werden de tenten ingericht. Het tentje was aan de kleine kant zodat onze gebruikelijke opstelling niet echt bleek te werken. Maar we hebben er toch wat van gemaakt. Daarna wandelden we wat door de omgeving. Het is duidelijk dat de mensen hier niet echt gewend zijn aan toeristen. Kinderen verstopten zich en volwassenen keken argwanend maar toen ze door hadden dat we ze niet wilden fotograferen werden ze wat vriendelijker. Langs het strand groeien mangrove struiken. Veel krabben lopen er op het strand en zien ze een beweging dan verdwijnen ze snel in hun holletjes

Veel oesterschelpen lagen er langs de vloedlijn en we zagen ook slijkspringers. Terug op het kamp bleken er al heel wat mensen de weg naar de bar gevonden te hebben, wij sloten ons aan en het was gezellig. Jairos sloot ook nog aan en hij vertelde over de problemen met het wild in Zimbabwe. Er zijn veel stropers voornamelijk voor de neushoornhoorns en natuurlijk de slagtanden van de olifanten. Vooral de chinezen zijn gek op die zaken. Er wordt wel op gelet, maar er is ook veel corruptie. Als men maar genoeg betaald wordt er door de plaatselijke overheid makkelijk een oogje dicht geknepen. Wat nu tegenwoordig aan het gebeuren is is dat er hele drinkpoelen worden vergiftigd. Het vee drinkt en wordt gevolgd, op het moment dat ze sterven zijn ze al een stukje van de poel verwijderd zodat het niet altijd meteen opvalt.. Maar gedurende lange tijd sterft er dan heel wat wild. Ook word er bij neushoorns de hoorn afgezaagd wat op zich niet erg is, want hij groeit net als het haar bij mensen gewoon weer aan. Wat nu ook gebeurd is dat als de stropers een neushoorn zonder hoorn treffen ze dan uit kwaadheid het dier alsnog afschieten. Jairos heeft er niet veel hoop op dat het al snel zal verbeteren. Niet met deze regering, die weet dat hun tijd eigenlijk voorbij is en niet echt duidelijke beslissingen meer neemt..

Bonny had een lekker diner bereid met kip. Voor de twee vegetariërs was een aparte schotel met peulvruchten die ook lekker spicy was. Nog een slaapmutsje in de bar en we zochten het bedje op.

Dinsdag 11 oktober 2011

Ik was vroeg wakker van alle geluiden, de hanen dachten al heel vroeg dat de dag begonnen was.. Verder stonden we onder de kokospalmen en de wind maakte zo'n geluid met de bladeren dat ik dacht dat het regende. Rond 5.00 uur werd het licht en even later kwam het zonnetje op boven zee. Ik sloop onder de huisjes door in de veronderstelling dat iedereen nog sliep maar al op twee terrassen zaten mensen te genieten van het op komende zonnetje. Het ontbijt werd tegen 7.00 uur geserveerd. De kok bakte de eieren in een zwembadje van olie, maar dat was aan de smaak niet te merken.

Al snel moesten we onze snorkelspullen opzoeken, want vanwege het tij moesten we rap zien bij de boot te komen. Nu konden ze hem nog maar net loskrijgen. We vaarden ongeveer een uur naar een paradijselijk strand...

Daar hadden we een open hut tot onze beschikking en zelfs een toilet. De snorkels gingen weer om en nu ging het beter. Echt geweldig is het om in zo'n tropisch aquarium rond te zwemmen. Ik heb er echt super van genoten. Dus voor de lunch heb ik ruim een uur in het water gelegen wel met een t shirt aan, want het zonnetje brandt sterk. Tegen 12.00 uur kwam er een 'ober', schortje voor de lunch serveren. We hadden verschillende salades en braai van vis, vlees en scampi's. Hoe slecht kan je het hebben... Na de lunch heb ik nog een duik genomen en daarna was het zo heet dat we met 17 mensen de schaduw van ons hutje zochten... Toen het tij weer goed was vaarden we weer terug en allemaal met de huid een tint donker stapten we op de vaste wal. Gert had pech, die stootte zijn knie aan een rand met koraal en oesterschelpen, dus die was snel klaar met snorkelen. Zijn snor heeft het overleeft....

Woensdag 12 oktober 2011.

We moesten ons al weer vroeg melden voor het ontbijt... Nu is dat hier niet zo moeilijk vanaf ongeveer half vijf is het een kakofonie van geluiden. De hanen voeren de boventoon maar dan zijn er ook nog heel wat vogels die goed hun best doen. In zo'n tent krijg je elk geluid ook goed mee. Wij lagen dan wat minder luxe in een tent... enkele mensen die hadden geüpgrade sliepen niet zo rustig... Twee vrouwtjes hadden een rat op de slaapkamer.. En een van de mannen zag een rat in zijn toiletpot proberen tegen de gladde kant op te klimmen... Ja en als je dan een man bent plas je toch gewoon... 's Ochtends bleek de rat verdwenen..

Tegen vijven wordt het hier licht en om kwart over vijf komt het zonnetje op. De temperatuur ligt zo rond de dertig graden. Deze dag was weer een hele lange reisdag. We gingen van Vilanculos naar Gorongosa NP Dus we nemen afscheid van de mooie blauwe oceaan en draaien het binnenland in. Nu gaat het echte werk beginnen! We vertrokken rond zeven uur en na verschillende stops en een picknick bij de truck op een schaduwrijk plaatsje kwamen we tegen vier uur 's middags op het nieuwe kamp aan. Er wordt zo onderweg heel wat afgeslapen in de truck. Er was dan ook niet al te veel te zien onderweg. De wegen zijn over het algemeen goed. Het landschap is overwegend vlak en niet echt mooi. Het is duidelijk dat hier snel wat aan de houtkap moet worden gedaan, want er staat geen behoorlijke boom meer in het landschap. Overal wordt houtskool te koop aangeboden.

Meteen na het binnen rijden van het park zagen we van alles.. Bushbok, Waterbok, Impala, Warthog en veel vogels. We zagen het al helemaal zitten, want er staan hier twee safari's op het programma. We kregen hier een mooi huisje toegewezen en eten doen we op de camp-site bij onze truck. Nog een prettige verrassing was het bestaan van WIFI hier op het kamp. De dag werd verder gevuld met een drankje in de bar, e-mails checken en het diner bij de truck. We zijn met twee vegetariërs in de groep en we boffen met deze kok want hij maakt steeds iets extra's voor ons...

Donderdag 13 oktober 2011.

Dit was de dag van de gamedrives. Het werd echt een heel geslaagde dag. We gingen met jeeps het Gorongosa NP in. We hadden een rustig ploegje, wel Dook bij ons maar wat een clown hij meestal is, hij kan ook echt ernstig zijn. We zagen veel dieren, Wathogs zijn er wel in een heel grote getale maar dat komt ook omdat er geen leeuwen in dit park zijn. Ook enorme kuddes Waterbucks, ze lijken hier wat lichter dan die we in andere parken hebben gezien. De Kudu's konden we ook heel mooi bekijken en zij ons ook... met die grote bruine ogen en grote oren, heel behaard en wit zwart gestreept.

Verder zagen we Orbi, Impala's, Grey Duiker, Bushbuck, Baboons en Velvet monkey's, en een watermangoose. Gert zag ook veel vogels, de Lilac Brested Roller. Veel African Fish Eagle, Toerako's, Fork tailed Drongo, De Guinea Fawls, en vast nog veel meer... Iedereen was serieus in de auto en ook heel enthousiast want we zagen veel. Opeens verse olifantenpoep en niet veel later een solitair jong mannetje. Hij bleef op enige afstand staan, observeerde ons.. En ja hoor langzaam kwam hij naar de truck gelopen. De chauffeur bleef heel rustig, hij liet hem komen en heel dichtbij stopte de olifant en bekeek ons nog eens maar hij besloot dat we niet interessant waren en hij vervolgde zijn weg achter de truck langs. Weer klikten alle camera's. Twee hadden er een motordrive op zitten dus dat maakte zoveel lawaai dat de olifant bijna beledigd nog eens omkeek en in de struiken verdween.

Halverwege de ochtend kwamen we de andere groep ook tegen bij een soort wetland waar we een lepelaar, Sadelbilled stork, Jacana's, kemphanen, blauwe, zilver en Goliath reiger zagen. Smullen! We toerden zo nog een uurtje rond en ineens zagen we een kudde van wel 40 olifanten. Mannen, vrouwen en kinderen. De groep werd afgesloten door een hele grote bul. Heel tevreden kwamen we tegen twaalf uur weer terug op het kamp. Op het eind van de middag deden we nog een game drive en het leek een beetje op die van 's ochtends, alleen geen olifanten., wel een hippo maar die was echt op flinke afstand. Dit Park is in het beheer van de Carr foundation. Zij proberen dit park in haar oude glorie te herstellen.

Gedurende de oorlog is hier bijna al het wild verdwenen en nu wordt het met speciale programma's weer aangevuld met voornamelijk wild uit Zuid Afrika. Ze hebben er 5 jaar geleden 4 leeuwen ingebracht en ze hebben nu een populatie van 40. Dus het werkt goed. Er stonden nu 40 buffels apart om steeds met 5 tegelijk weer ingezet te worden. De stichting doet echt goed werk. Het is ook landschappelijk een mooi park. Veel begroeide stukken maar ook veel wetlands die in de regentijd hele meren worden. Verder hebben ze ook veel gele acacia's staan. Prachtig zoals deze bomen altijd oplichten in het zonnetje.

De koks hadden weer lekker gekookt, we hoorden dat ze de avond daarvoor een Spitting Cobra in hun keuken hadden gevonden... We besloten de avond in de bar. Ze hebben hier geen witte wijn dus ik heb me maar beholpen met een Amarula.. De site werd bijgewerkt en de foto's staan erop...

LEES VERDER INDEEL 2