DEEL 3 RONDREIS BOTSWANA

Zondag 21 september.

Dit werd weer een grote verhuisdag! De vegetariërs kregen een gebakken eitje bij het ontbijt.. Met alle handen werd het vertrek aangepakt. We worden er steeds sneller in. Het gaat ook lekker ontspannen met veel gekheid en gelach. Het werd weer een lange stoffige rit door veel los zand. Volgens de beschrijving van Going Africa Safaris zou het een avontuurlijke tocht worden richting Savuti NP. In de praktijk was er weinig te bespeuren aan dieren en een omgevallen boom die echt de weg versperde was eigenlijk het enige hoogtepunt. Die boom was nog maar kort geleden gevallen dus er moest echt een nieuw pad gebaand worden. Met de aanhanger erachter was dat wel een aantal malen steken om een bocht te kunnen maken tussen de bomen. Maar het leverde ons wel een nieuwe vogel op, de Bradfields hornbill. We hebben de hornbills nu compleet… Kwartet… We zijn geland op een campsite in Savuti, dat is een onderdeel van Chobe NP. Veel zon, veel zwart zand en weinig schaduw. Dat waren de minder positieve kanten van deze nieuwe camping. De positieve waren een flushing toilet, warme douches en een prima mogelijkheid om zelf te wassen, maar ook om de was te laten doen. Daar hebben we dan ook maar gebruik van gemaakt, want je gunt de plaatselijke bevolking toch ook wel een verdienste. Dus al met al zijn we weer heel tevreden.

Het vertrek stond weer gepland om 15.30 uur en zo gebeurde het ook, we waren weer helemaal klaar voor nieuwe ervaringen! De wasjes hingen aan de lijn, we waren allemaal weer fris gedoucht. Nu alleen nog zorgen dat we dat zwarte zand een beetje uit onze schoenen en tent hielden.. KéKé stond ons uit te zwaaien.

Net voor we die morgen aankwamen op de campsite zagen we een auto wat achteraf tussen de bosjes. Gabriël, ook wel enigszins nieuwsgierig aangelegd ging er meteen op af. Met aanhanger en al, want wie weet wat daar te zien was. Maar toen we in de buurt kwamen zagen we de tekst Do not follow me! filmcrew! achter op de auto staan. Maar nu we weer opnieuw op weg gingen zagen we hem nog steeds op dezelfde plaats staan. Nu stonden er op gepaste afstand op de weg nog een aantal auto’s. Dus daar gingen wij ook eens op af. Nu bleek de filmcrew een luipaard te filmen die met z’n rug naar ons toe lag. Hij lag iets kleins te eten. Als we heel erg goed speurden een beetje van onderuit links, dan konden we een glimp van z’n rug opvangen. Gabriël bleef staan waar hij stond.

Rondom ons was het een gedraai van auto’s die toch probeerden wat beter zicht te hebben…. Wij stonden er het verste vandaan, maar de ervaring had ons geleerd om op onze gids te vertrouwen. Het had tot nu altijd nog goed uitgepakt. En ja hoor na een minuut of tien stond het luipaard op, rekte zich uit en wandelde weg. Al snel bleek dat hij onze kant op kwam. Hij liep vlak voor onze jeep langs en toen hij er net voorbij was bleef hij staan. Iedereen aan die kant van de auto bofte enorm. De camera’s klikten volop. Pasfoto’s werden er gemaakt. Hij liep weer wat verder en bleef op een afstand van een meter of vijf van de jeep tegen een struik liggen. Zo konden we mooi zien dat hij een groep impala’s die verderop stonden te grazen in het oog kreeg. Hij was meteen weer geconcentreerd. De francolins die in de buurt liepen lieten hun alarmroep horen. Hierop spitsten de impala’s hun oren en stonden meteen stil in de richting van de francolins en dus ook het luipaard te kijken. Van een verrassingsaanval kon al geen sprake meer zijn. Het luipaard sloop wel door naar de impala’s, maar tot onze verwondering gingen de impala’s niet op de vlucht. Op een moment liepen ze zelfs naar het luipaard toe… Wij snapten er helemaal niets van. Maar Gabriël legde uit dat er door de impala’s opvoedkundig werd gehandeld. Er was geen gevaar omdat ze met de hele groep sterk genoeg waren om een aanval af te slaan, vooral ook omdat er geen sprake meer was van een verrassing. Nu lieten ze aan hun jongen weten: dit is onze vijand! Zo ziet hij er uit!

We raakten het luipaard kwijt. Als zo’n dier plat op de grond gaat liggen tussen bosjes en gras vind je hem nooit meer. We kozen het pad richting rivier en lieten het luipaard verder met rust. Plotseling stopte Gabriël, bleek daar een volwassen mannetjesleeuw onder een struik te liggen slapen. Een mooi exemplaar met zwarte manen. Verder ging het, door de rivier, want verderop stonden weer auto’s bij een andere rivier. Daar lagen vier jonge mannetjesleeuwen te slapen. Af en toe tilde er een zijn kop op. Of een ging er een meter verder liggen slapen, maar dat was dan ook wel alle beweging die we van ze te zien kregen. Het zonnetje zakte weer snel. We zagen nog wat banded mongoose rondscharrelen. En nog wat vogels bij de rivier, maar toen was het toch gedaan.

KéKé stond ons al weer zwaaiend op te wachten. De olielampjes aangedaan en als snack had hij Tutti Frutti op tafel gezet. Hij had weer lekker gekookt, er was gebraden lam met gemengde groenten.. Ja en dan komen we weer bij de twee glaasjes wijn en the story van Gabriël about: How a boy meets a girl in Botswana… Het was nog 26 graden toen we de tent opzochten. Het is maar goed dat de hoeveelheid mooie foto’s op de camera het gewicht ervan niet verhogen, want anders zou hij niet meer te tillen zijn!

Maandag 22 september.

6.00 uur reveille en vertrek om kwart voor zeven! 19 graden was het bij het opstaan. Best wel koud vond Gert.. We zaten net aan het ontbijt toen er een impala op volle snelheid door het kamp kwam gerend, achternagezeten door een wilde hond… Het moet nu toch niet gekker worden! Als we nu al vanaf de ontbijttafel de jacht van de wilde honden meemaken…

KéKé bakt overdag zelf brood. Bushbread wordt dat genoemd en het is heerlijk, het heeft de structuur van cake. Hij bakt het in een pan. Gloeiende stukjes hout op en onder de pan, 45 minuten en hij serveert weer een heerlijk vers brood. Voorbereidend moet er natuurlijk wel enig kneedwerk verricht worden. Dat was een mooi gezicht zijn donkere handen door dat witte deeg. Met veel plezier heeft hij me het recept gegeven.

Maar we gingen op pad. Het landschap is totaal anders dan op het vorige adres. We reden naar de Marsh. Dit is een vlakte die eens helemaal onder water stond. We zitten hier op breukvlakken in de aardkorst. Er is maar een paar centimeter verschuiving van deze aardkorsten nodig om weer water in het kanaal te laten stromen. Dit is laatstelijk gebeurt. In de tijden van droogte verdwenen de wilde dieren en nu er weer water is keren de dieren weer terug. In dit landschap zien we droog gras. Af en toe een groene boom en een kronkelende rivier. Terecht werd tijdens de fruitstop opgemerkt dat je dit landschap ook zo in Nederland kunt vinden. Maar dan natuurlijk geen Kingfishers, de Giant en de Pied. En ook een broedende blacksmith plover op een nestje langs de rivier is daar ondenkbaar. Alsook een kudde met zeker honderd buffels die door de rivier waadden. En daarachter zagen we een water met enorm veel vogels. Om er een paar te noemen, Saddle-billed stork, Openbill, Great White Pelican, Grey herron, Squacco herron, African fish eagle, African Spoonbill etc. etc. Het is inmiddels weer te warm geworden om nog lang in de volle zon te blijven, dus we gaan terug naar KéKé. Die had de ochtend gebruikt om weer een brood te bakken en een lekkere salade te maken van couscous, plakjes bietjes en kaas en vers bushbread. Heel smakelijk! En altijd hebben we een ketel kokend water! Water is boiling!

We hebben weer vrij tot 15.30 uur. Iedereen zocht ergens een stukje schaduw. Een paar konden een dutje doen op een bank van de jeep. Er werd weer geschreven, gelezen en gedut. Verder was er weinig beweging. We hebben het toch geleerd!

In de middagrit deden we niet zo heel veel bijzondere waarnemingen. We kwamen een beetje uit op het rondje van ’s morgens. We zagen een enorme kudde buffels. We zagen veel, veel vogels en reden weer veel rivieren door. Op de terugweg stopte Gabriël weer bij een olifant zo dichtbij dat ik hem kon aanraken… en hij mij ook… Hij had net een modderbad genomen en zag er eigenlijk niet uit. De camera’s klikten weer volop. Gabriël waarschuwde ons dat het mogelijk was dat hij je ging aanraken met zijn slurf… Geeft niet zei hij, ga ook dan maar gewoon door met foto’s maken.. En dat deden we: z’n poten, z’n ogen, z’n wimpers, z’n huid.. We moesten wel voor de details gaan, want het hele dier kregen we niet in beeld.. te dichtbij… Heel rustig ging alles en ineens schudde hij wat met z’n kop en was het weer voorbij. Hij sjokte weer verder. Wat een superervaring weer!

Daarna gingen we weer terug naar het kamp. Daar had KéKé visite gehad van een grote olifantbull. KéKé had net de olielampjes en pinda’s op tafel gezet voor onze terugkeer en toen stond daar ineens die olifant. Hij waardeerde de nootjes zeer, niets over! Wat een ervaring voor KéKé en voor ons helaas geen nootjes die avond. Die avond stond er koedoe op het menu!

’s Nachts hoorden we het geluid van vleermuizen, hyena’s, uilen, olifanten en ver weg leeuwen.

Dinsdag 23 september.

We stonden op de gebruikelijke tijd op. Rondom het kampvuur, wat ’s nachts altijd uit gaat, stonden volop sporen van hyena en olifant. We staan hier wel op een campsite, maar het terrein is gewoon open en alles kan hier zo in en uit lopen. In de tijd van de droogte kwamen de olifanten ook veel op het kamp. Toen vernielden ze ook veel op zoek naar water. Zo is de ingang van het toiletgebouw ook olifantenproof gemaakt. Op de kampeerplekken is ook een kraan maar de handel om hem open te doen zit verborgen in en stenen pilaar. Alles werd weer ingepakt en verhuisd naar CHOBE NP. Vanaf de gate bij Chobe deden we weer een gamedrive. We lunchten op een mooi plekje aan de Choberivier. Hier vormt de rivier de grens tussen Namibië en Botswana. We zaten lekker onder de bomen, want het was weer erg warm. 40 graden was het zeker! We volgden verder de rivier dieper het Chobe park in. Vanaf de rivierkant kijk je een beetje een diepte in. Daar zijn veel water en moerasstukken. Er graasde veel wild, groepen impala’s, olifanten, zebra’s. Omdat we zo dicht langs de rivier reden zagen we natuurlijk ook veel vogels. We ontdekten ook weer een impala in een boom. Het was nog maar een halve, het luipaard lag in diezelfde boom uit te buiken. Wat verderop zagen we een hele groep gieren op het karkas van een buffel.

We gingen weer middenin het natuurpark kamperen Een mooie plek onder de bomen! We arriveerden pas tegen drie uur. Gezamenlijk werd alles weer opgezet en toen het klaar was klonk weer de bekende kreet; Water is boiling! Na het kopje thee vertrokken we weer. Langs de rivier ging het.

De ene kant van de auto fotografeerde de olifanten in het water en de andere kant had twee carmine bee-eaters die dicht tegen elkaar zaten op een kale tak prachtig in beeld. De white-headed plover was weer een nieuwe soort bij de vogels. Krokodillen zagen we soms met drie tegelijk. De olifanten waren weer lekker aan het afkoelen in het water, we zagen de brede ruggen van de nijlpaarden, ook in het water. We controleerden nog even het luipaard. De prooi hing nu wat hoger en het luipaard zelf zat wat verder verstopt tussen de takken. Toen alle andere auto’s verdwenen waren reed Gabriël nog even tot dicht bij de boom. Gelukkig had het dier zijn buik vol, want op dat moment hoefde hij maar even zijn spieren te spannen en had hij midden in de auto kunnen springen… Ons dak was namelijk nog steeds open! We maakten nog een mooie zonsondergang mee met uit de rivier terugkerende olifanten. Toen zat ook deze dag er weer op!

KéKé wachtte ons weer enthousiast op. De olielampjes brandden al en er stonden lekker toastjes met tonijnsalade op ons te wachten. De wijn is nu niet meer gerantsoeneerd, want nu blijken we ineens nog erg veel flessen over te hebben… PROOST!

Woensdag 24 september.

Iedereen had een onrustige nacht gehad, want vanaf half drie kraakten de olifanten de bomen rond onze tenten. Flinke takken werden er afgebroken. Aan de andere kant van het kamp waren de leeuwen heel actief Ze bleven maar roepen. De hyena’s bezochten het kamp ook weer, maar ook verderop hoorde je ze roepen. De uiltjes wisten ook niet van ophouden. Dus iedereen verscheen slaperig aan het ontbijt. Dit was de laatste dag van de gamedrives. We vertrokken al rond 6.15 uur. Natuurlijk uitgezwaaid door KéKé die achterbleef met de afwas…Eerst naar het luipaard.

Hij zat er nog en wat achter de takken. We waren express zo vroeg gegaan om de andere auto’s voor te zijn. En dat was mooi gelukt. Gabriël kon de auto nu wat dichterbij de boom zetten. Officieel mag dat natuurlijk niet maar… iedereen had er nu prachtig zicht op. Pasfoto’s konden er weer gemaakt worden. Na een klein half uurtje werd Gabriël onrustig, I hear other cars zei hij. Hij startte de auto en reed wat bij de boom vandaan. Gelukkig, want er kwam een jeep met rangers aan. Later maakten we nog mooie foto’s van de Carmine bee-eaters. Steeds zeggen we weer dat we die niet meer gaan fotograferen, we hebben ze al zo prachtig op de foto.. maar als je dan het zonlicht weer ziet op die felle kleuren dan laat je je toch weer verleiden, nog eentje dan.. Daarna troffen we twee slapende leeuwen, verschillende soorten kieviten, maraboes… Buffels zijn in het ochtendzonnetje ook supermooi! We gingen ook nog even ons water aanvullen in de tank van de auto. Al om tien uur waren we weer terug in het kamp. Beetje vroeg, eigenlijk wel jammer want er was vast nog veel te zien. Maar de bekende kreet “Water is boiling” maakte dat iedereen zich een lekker bakkie thee of koffie maakte en al snel raakten we aan de klets. Zo bleek dat we de volgende dag al afscheid moesten gaan nemen van twee mensen in de groep en van KéKé.

Half twee vertrokken we weer. Heel vroeg, maar Gabriël wilde omrijden en via de hoofdingang het park in. De weg langs de rivier is eenrichting. Dus dat stuk kun je alleen benaderen via die poort. Dat was vele kilometers over de asfaltweg. We hadden dat beter ’s morgens kunnen doen, want we reden nu in een brandende zon op het heetst van de dag. En voor het fotograferen was het ook niet ideaal, we hadden flink tegenlicht. Maar tot hier had Gabriël nog niet een steekje laten vallen in de hele reis, dus dit zien we ook meteen weer over het hoofd. We vertrokken ook op zo’n vreemde tijd omdat Gabriël de andere auto’s voor wilde zijn. Die zaten nog in de siësta! Natuurlijk zagen we weer grote groepen olifanten door de rivier trekken. We moeten het nog even goed in ons opnemen, want dit zijn wel voorlopig de laatste beelden van een natuurpark in Afrika. Het meest spectaculaire van deze rit was wel een krokodil die een catfish van zeker een meter lang had gevangen. Wij stonden erbij toen hij hem probeerde te doden en op te eten. Hij was duidelijk te groot en te sterk om hem in een keer naar binnen te krijgen, dus probeerde de krokodil hem klein te krijgen door omhoog te komen uit het water en de vis dan met kracht op het wateroppervlak te slaan. Dit leverde spectaculaire beelden op. Hij moest heel wat keren slaan voor hij hem klein had.. Verder ging het weer, we zagen Koedoe’s die op de helling langs de rivier aan het grazen waren. Een hele groep bavianen zaten daar wat zaden van de grond te eten en elkaar uitgebreid te vlooien. Er liepen twee piepkleine baviaantjes de ouderen te pesten en uit te dagen! Een mooi schouwspel. En een honderd meter verder lagen drie leeuwen wat tegen de bosjes aan te slapen. Op de bekende wijze zette Gabriël de auto stil en was het verder wachten of er nog iets zou gaan gebeuren…

Het duurde en het duurde en slapende leeuwen bewegen dus echt helemaal niet! Het werd later, het licht begon al weg te vallen. Achterin de jeep begonnen ze al wat onrustig te worden… toen kwam nummer 1 overeind! Klik, klik, klik gingen de camera’s meteen..Hij wekte nummer 2, heel lief, kopjes gevend. Toen waren er al twee in de benen. Nummer 3 kwam toen ook overeind en ging meedoen aan het begroetingsceremonieel. Het was heel aandoenlijk om te zien. Vanuit de bosjes, tot nu onzichtbaar geweest voor ons, kwam nummer 4 gevolgd door nummer 5. Ook allemaal even knuffelen en met elkaar liepen ze naar een wat opener stukje en daar gingen ze heel alert rond liggen kijken. Toen we even later nog eens telden lagen er inmiddels 9 leeuwen zich voor te bereiden op het avondmaal. Een hele groep bavianen was achter ons aan het loungen aan de rivier.

Ze hadden de leeuwen wel gezien, want we hoorden regelmatig hun alarmroep. Gabriël kreeg nog een standje van de rangers omdat hij een stukje van de weg af stond… En ze wilden dat we naar ons kamp teruggingen, want na half zeven mag er niet meer rondgereden worden in het Park. Dan is het park weer voor de dieren!

Op het kamp werden we weer enthousiast verwelkomt door KéKé. Luid gejuich, eeh, eeh, eeh.. Dat woord betekent in de plaatselijke taal ja, of het is goed. We horen dat steeds als Gabriël onderweg andere gidsen aanspreekt. Wij roepen dan vaak met z’n allen eeh, eeh en dan is het natuurlijk lachen met die gidsen onder elkaar. Die zullen vast wel eens tegen Gabriël zeggen: met wat voor een stelletje malloten ben jij dan onderweg? Van de andere kant geeft het ook wel een beetje aan dat de sfeer wel goed is. Dus de laatste dagen roepen we ook eeh, eeh als afscheid of welkom naar KéKé. En enthousiasteling als hij is, roept hij meteen terug.. eeh, eeh. Dus ook nu kwam hij meteen weer aangelopen, twee handen in de lucht en wilde hij weten “How was your drive? “

We gingen meteen aan de borrel, ongelimiteerd, er was nog genoeg… De enveloppen voor de fooien gingen rond. Er ging een briefje mee waar iedereen iets persoonlijks op kon schrijven. KéKé kwam het diner aankondigen en the desert is a surprise at the fire!!! .Ik had nog iemand gevonden die de speech wilde doen, dus na het diner toog iedereen naar het vuur dat nog eens extra opgepookt werd…KéKé had voor iedereen een lange tak met een punt eraan geslepen en een schaal met Marshmallows. Hij had er echt schik in om het voor te doen. Iedereen reageerde ook heel enthousiast, dus dat was leuk. Marleen uit de groep deed de speech met humor. Eerst voor KéKé, alle lof voor zijn kook en bakkunsten. Maar vooral voor zijn enthousiaste aanwezigheid! Toen Gabriël, ook hij kreeg natuurlijk alle lof.

Hij kreeg dan ook een hele dikke envelop! In die envelop zat een kaart waarop Hollandse koeien en als je hem opendeed begon een koe te loeien en begonnen er lichtjes in zijn ogen te branden… Ik had deze kaarten al meegenomen van huis. De groep was er ook enthousiast over en wilde graag zien wat de reactie was. Dus er werd gevraagd of eerst KéKé en daarna Gabriël de kaart tevoorschijn wilden halen. Dat werd natuurlijk lachen. KéKé sprong ongeveer een meter in de lucht en op de foto’s die in het donker zijn gemaakt zie je alleen zijn open mond met witte tanden in een verder donkere achtergrond. Gabriël vond het ook prachtig maar reageerde zoals verwacht iets meer beheerst. De sfeer is opperbest, zowel in de groep als met de begeleiders, als tussen de begeleiders onderling. Ze liggen nog uren te kletsen en te lachen in hun tent(en). Dat veranderde echt nadat KéKé bij onze groep aansloot. In de speech werd nog melding gemaakt dat de groep héél benieuwd was naar het einde van het vervolgverhaal… Dat kregen we die avond rondom het vuur.

Donderdag 25 september.

Voor de laatste keer 6.00 uur reveille! Voor de laatste keer de tenten opvouwen! Laatste ontbijtje… Toast, maar wel van lekker Bushbread met zoet… of cereals!

Gabriël had gisterenavond bij het kampvuur al aangekondigd dat we deze dag een contest zouden gaan doen. En wel de staf tegen de groep. Het doel was de toiletten, we hadden er voor het eerst deze reis twee…, afbreken, de plaats onherkenbaar achterlaten en het materiaal in de aanhanger leggen! Dus toen verder alles klaar was en de laatsten hun plasje hadden gedaan vroeg Gabriël ‘” Did you form your team?” Alles stond op een rij in de starthouding… de spelregels werden nog even doorgenomen… Een, twee, drie, go! De twee mannen gingen razendsnel. Ons team ging ook wel vlug, maar er werd veel bij geroepen en ze liepen elkaar ook wel een beetje in de weg. Toen de mannen hun voorsprong dreigden te vergroten pakte een van ons team hun tas af… Hinderen mocht volgens de spelregels… Ze waren even uit hun concentratie en dat gaf ons team net voldoende voorsprong om te winnen! De tas kregen ze al snel weer terug, maar het effect was mooi… Onder luid gejuich werden wij als winnaars uitgeroepen! Het was een prachtige laatste gezamenlijke actie. Toen nog een groepsfoto met de zelfontspanner. Tien over zeven vertrokken we en net als anders bleef het terrein leeg en schoon achter. Alsof er niets gebeurd was….

We verlieten het park via de achterdeur. Toch waren er nog enkele olifanten op de weg die ons uitzwaaiden.. De rit ging eerst naar een lodge waar we de aanhanger en KéKé achterlieten. We namen met de inmiddels bekende yel afscheid van hem, Eeh, Eeh, Eeh… Daarna zetten we koers naar het vliegveld waar een transfer stond te wachten voor de twee dames die naar Victoria Falls afreisden. Vervolgens zetten we koers naar de grens. Botswana uit was zo gebeurd. Na die formaliteiten gingen we met een pont de Zambezi rivier over. We waren daar op een vierlandenpunt. Links, Namibië, we stonden nog in Botswana. Aan de overkant van de rivier lag rechts Zimbabwe en links Zambia. Zo dan weten jullie nu ongeveer waar we waren.. Eenmaal de rivier over belandden we in een complete chaos. Overal stonden kris kras vrachtwagens geparkeerd. Zij hadden lang werk in het douanekantoor. Maar daartussendoor reden en stonden ook nog particuliere vakantiegangers en overlandtrucs die ook met hun groepen de grens over moesten. Het was weer snoeiheet! En veel motors van vrachtwagens bleven draaien, dus ook lawaai genoeg. Gert en ik hadden al heel wat keren een grens gepasseerd in Afrika, dus wij kenden het klappen van de zweep een beetje. Wij waren dan ook rap met een groepje van 5 mensen klaar. In het douanekantoor werd met de hand de visa geschreven dus dat hield lekker op. Wij gingen meteen op zoek naar Gabriël, want die kon natuurlijk zijn jeep niet achterlaten met alle bagage los op de banken. Het was even zoeken in die hele kermis, maar zo konden wij hem aflossen en kon hij zijn zaakjes gaan regelen. Henk uit de groep kwam ons gezelschap houden. Dit zou nog wel even gaan duren en wij zaten boven op de koelkast dus namen de mannen maar vast een koud biertje… Uiteindelijk kwam Gabriël weer terug en konden we het hek door en de rest van de groep oppikken. Anderhalf uur had het in totaal geduurd… We waren in ZAMBIA! Het was van daar af nog twee uur rijden naar LIVINGSTONE. Maar wel op een goede asfaltweg.

Onderweg deden we een staande lunch, want onze stoeltjes waren ook in de aanhanger gebleven. De lodge waar we nog twee nachten gingen blijven lag een eindje buiten Livingstone, Bushfront Lodge. Het zag er prima uit, allemaal kleine huisjes rondom het restaurant. Tegen het restaurant aan een zwembadje. En in de huisjes was de douche zo gemaakt dat het wel een waterval leek! Meteen getest, om het stof van de toch wel lange rit en de grens eraf te spoelen! Gabriël bracht ons, onvermoeibaar lijkt hij wel, in de middag nog naar de Falls. Het zicht is vanaf deze kant lang niet zo spectaculair als vanuit Victoria Falls, maar het is nu ook de droge tijd dus er is überhaupt niet veel water. Gabriël haalde ons ook weer op, want de afstand naar de lodge is echt te groot om in deze temperaturen te lopen.

Het diner was om 19.00 uur in de Lodge. Gabriël at met ons mee. Nu deed hij dat altijd al, want iedere avond schoven KéKé en Gabriël ergens tussen de groep aan tafel. Het eten was smakelijk en het was ook heel gezellig! Gabriël vertelde dat hij ons een bijzondere groep vond. Hij kon bijna niet geloven dat wij elkaar niet kenden voor de reis. Wij deden alles zo goed samen. Hij vond ook dat we zo goed mee aanpakten en meewerkten.

Op een subtiele manier merkte hij ook nog op dat vanaf dat KéKé bij de groep was gekomen de sfeer ook veranderd was. Verder vond hij het ook bijzonder dat we met z’n allen het geduld hadden om lang op een plek te blijven staan om het gedrag van de dieren te kunnen observeren en dat we niet gehaast klik, klik naar het volgende dier moesten. Leuk dat hij ons complimentjes gaf, want zo vatte ik het wel op! En toen onder de klamboe.. in een echt bed. Naar het plafond kijken, niks geen sterren, wel een paar gekko’s!

Vrijdag 26 september.

Gewoon weer vroeg wakker… geen gamedrive… maar wel een uitgebreid ontbijt, met ei! Om tien uur gingen Diane en Cine naar het vliegveld en naar huis. De rest bleef nog een dagje. Het werd een roerend afscheid, ook van Gabriël, want hij begon na het vliegveld aan de lange reis terug naar MAUN. Nog een keer de bekende yel drie keer en dan de handen in de lucht. Daar gingen ze en daar ging de jeep waar we drie weken bijna hele dagen in hadden gezeten en mooie dingen in hadden beleefd. We bezochten nog de craft- market in Livingstone, want er moesten natuurlijk toch wel wat souvenirs mee terug naar huis! Met de taxi gingen we weer terug naar de lodge waar we verder gelegen, gelezen en gebabbeld hebben. We dineerden met achten. Het is net het verhaal van de tien kleine negertjes. Elke dag verdwenen er wel een paar. Nog één nachtje onder de klamboe!

Zaterdag 27 september.

Nog een keer een lekker ontbijtje en dan de tassen pakken! We vertrokken om elf uur naar het vliegveld. Vandaar vlogen we nog samen naar Johannesburg met Brtisch Airways. Twee uur duurde de vlucht. Aangekomen in JO’BURG deden we nog een keer met achten de yel, drie keer en dan de handen de lucht in! En toen waren we voor het eerst in drie weken weer met z’n tweetjes. We zochten een lekker plekje bij Mugg & Bean. Gert scoorde door het raam nog een Cape Wagtail en een White-throated swallow. Dat brengt de totale vogelscore dan op 206!

We hadden nu ook mooi tijd om even na te praten over de reis. We waren allebei zeer tevreden over onze belevenissen! We vragen ons wel af hoe dat nu een volgende keer moet met een safarireis. We hebben alle dieren nu zo bijzonder kunnen zien… Dat kan bijna niet mooier! De organisatie van Bush Way Safaris was ook prima, goed materiaal hadden we bij ons. De jeep was ook heel geschikt, zeker ook omdat we aan alle kanten vrij zicht hadden. Alleen de stoeltjes waren wat minder om langer op te zitten…Eigenlijk was het zo dat de belevenissen en de begeleiding van de reis uitgesproken goed was. Wat betreft de maaltijden was dit er een die, van alle reizen die we maakten, echt de minste was. Alhoewel KéKé met zijn uitstraling wel veel goed maakte… de groep was prima, leuke sfeer en zoals Gabriël al zei, we konden gezellig samen aanpakken! Ja, die drankvoorziening, het is erg luxe om zo ’s avonds een koud drankje te hebben. Maar op deze reis bracht het ook veel onrust in de groep, omdat er al snel dingen op waren. Hoe dat zo is gekomen zal altijd een raadsel blijven. We hebben er de sfeer onder elkaar niet door laten beïnvloeden!

Eindconclusie: Moe maar heel voldaan stappen we zo op het vliegtuig van Egyptair dat ons naar CAIRO brengt. We gaan daar om kwart voor zes in de morgen aankomen.

En als het dan inmiddels Zondag 28 september is geworden stappen we tegen tien uur in een ander vliegtuig van Egyptair om tegen drie uur ’s middags in BRUSSEL aan te komen. Daar zal Jaap op ons wachten om ons dan thuis af te zetten!