Zaterdag 24 januari. Vertrek van Schiphol 10.15 u. Na 10 uur vliegen was de aankomst in Houston. We hadden 4 uur de tijd om door de douane te gaan, stempel in het paspoort te halen…. bakkie koffie te nemen en de juiste plek op te zoeken om te boarden. 18.45u. vertrokken we naar San José. Daar arriveerden we tegen 22. 00 u. We waren inmiddels 7 uur teruggeschoven in de tijd. We waren moe. De laatste vlucht zaten we erg tegen de buren geplakt. We kregen alleen drinken in het vliegtuig… In het hotel was ook geen gelegenheid om iets te eten, maar eigenlijk waren we daar ook al te moe voor.

We sliepen snel in en waren al vroeg wakker. Dit kwam goed uit want we werden tegen 7 uur opgehaald met een minibus om naar Tortuguero te gaan. Helaas kon je pas vanaf 7 uur ontbijten in het hotel, dus onze maag moest nog even verder gaan met knorren… Al rap na stapten we over in een grotere bus waar al passagiers in zaten. Nog een keer stapten er mensen in en toen zaten we vol en reden we door naar een adres waar we een goed ontbijt kregen. We waren inmiddels al een uur verder en hadden al het e.e.a. van Costa Rica gezien… we passeerden de uitgestrekte wildernis van de Caraïbische laaglanden. We zagen de bergen in de verte liggen met de nevel tussen de toppen. Snelstromende bergriviertjes sommige met heel helder water, andere weer met geel water. Deze laatste kwam van een vulkaan en dat water bevat namelijk zwavel.

Na het ontbijt moesten we nog een uur verder rijden tot Caño Blanco. Daar gingen we op de boot. Inmiddels waren we met zo’n vijfendertig mensen en hadden we ook een reisbegeleider gekregen; Fernando. Hij vertelde zowel in het Spaans, wat de voertaal is in Costa Rica, als in het Engels wat bijzonderheden over het land. We waren met een groep van allerlei nationaliteiten: enkele Amerikanen uit de States, Israëli, Engelsen, Spanjaarden, Fransen en twee Hollanders.

We vaarden ruim een uur om in Tortuguero te komen. Dit is een dorp dat alleen via water of door de lucht te bereiken is. Het National Park Tortuguero beslaat bijna 19.000 ha van de lagunekust in het noorden. Het grootste deel van het NP dient ter bescherming van het zeeleven, vooral van de tortugas: de schildpadden. De stranden van dit natuurgebied zijn belangrijke nestgebieden van deze schildpadden. Ergens in maart of april komen hier in Tortuguero duizenden lederschildpadden het strand op om hun eieren te leggen.. Tortuguero is een klein dorpje met 400 inwoners. Het is maar een paar straten groot en heeft gekleurde huizen op palen. Er leven vissers maar het is duidelijk dat ook het toerisme hier voor inkomen zorgt.

Wij zaten op Pachira lodge, een mooi aangelegd park met daarin de ruime kamers. Het is er erg groot, de huizen met de kamers staan op palen en je loopt het grootste deel over houten bruggen. Na twee dagen lukte het me nog niet om in één keer vanaf de kamer het restaurant te vinden… Maar zoals gezegd prachtig aangelegd met bloeiende bomen en planten. Tegen de stammen van de bomen groeien ook bromelia’s. Dus eigenlijk verdwaalde je hier voor je plezier…

Hier maakten we voor het eerst kennis met de tropische regenbuien! We zijn er weliswaar in de droge tijd, maar dat wil dus helemaal niet zeggen dat het dan niet regent. Echt wel en ook regelmatig vreselijk hard… De tweede dag dat we in Tortuguero waren gingen we ’s morgens vroeg op pad voor een boottocht. Toen we onze kamer om 5.30 u. verlieten had het een hele nacht afwisselend hard en zachtjes geregend… We stapten op de boot en vanaf dat moment was het droog. We waren met een grote groep en vanaf nu werden we bij iedere activiteit gescheiden in de Spaans en Engelstaligen… Het was allemaal wel een erg massaal gebeuren. Het gebied wordt overspoeld door toeristen die in snelle motorboten doorlopend worden aan en afgevoerd. We zagen tijdens de boottocht wat luiaards, brulapen en spidermonkeys. Veel Iguana’s, dit zijn leguanen. Normaal is hun kleur groen maar vanwege de paartijd zijn de meesten nu oranje gekleurd en ze vallen nu goed op in de bomen. Wat betreft de vogels zagen we een trogon, wel 15 great green macaws (groene ara’s), great black hawk, black vulture, turkey vulture, osprey, purpre gallinule, een hele groep reigers, oeverlopers en veel meer waar ik nu even de namen niet van heb.

Later op de morgen deden we nog een hike door het natte regenwoud tussen de rivier en het park. Iedereen kon in de laarzenhut zijn eigen maat laarzen ophalen. Het was ook niet haalbaar om deze wandeling zonder laarzen te maken, want je zakte geregeld tot en met je kuiten in de modder. We zagen niet heel veel bijzondere dingen maar kregen wel veel uitleg over de planten en bomen in dit gebied. Zo leerden we dat hier geen orchideeën te vinden waren omdat hier geen mos in de bomen groeit. Het is hier een nat tropisch bos en geen nevelwoud waar weer wel mos zou groeien…

We deden heel veel moeite om niet onderuit te gaan in de modder en uiteindelijk is dat iedereen gelukt. ’S middags gingen we nog mee met een boottoer met weer een andere groep en ook een andere gids. Deze keer zagen we veel meer en vaarden we ook door een mooier gebied.

Net voor het avondeten nam onze eigen gids de groep nog even mee op een wandeling door de eigen tuin op zoek naar mooi gekleurde kikkertjes. Dat lukte, we zagen een leaf tree frog, een fraai fel gekleurd kikkertje. ’s Middags hadden mensen uit de groep een boa constrictor in de tuin gezien. Ze lieten de foto aan de gids zien en deze bevestigde de waarneming. Dus gingen we met hem ook nog even kijken op de plaats waar hij gespot was in de hoop hem nog te kunnen zien. Bleek nu dat die plaats tegenover onze kamer was… De slang zat er niet meer.. maar waar nu wel??? Vast lekker droog onder de houten brug waarover wij naar onze kamer liepen…

En op dinsdagmorgen 27 januari bracht de boot ons weer terug naar de bewoonde wereld. We hadden een prachtig verblijf gehad in Tortuguero NP. Het waren wel wat erg veel toeristen bij elkaar! Zeker op het moment dat een grote groep vertrekt en er dan ook weer een nieuwe groep mensen aankomt. Dat loopt dan allemaal door elkaar bij die boten. Niemand weet precies waar hij heen moet of waar hij bij hoort… overal staat bagage en zijn gidsen bezig iedereen met zijn bagage in de juiste boot te dirigeren. Je gaat dan een beetje een idee krijgen van een Babylonische spraakverwarring…

Op dat moment werden we niet meer gescheiden op basis van taal maar op kamernummer… Wij waren nu nummer 60. Het is natuurlijk ook niet mogelijk om in een paar dagen ook nog namen te kennen, maar dit kwam allemaal wel erg onpersoonlijk over.

In een doorlopende regenbui vaarden we weer weg van Tortuguero. Een prachtig gebied om zo door te varen, ook in de regen… Na de lunch namen we afscheid van enkele mensen waarmee we een paar keer de tafel hadden gedeeld, Portugezen en Engelsen.

Onze auto stond al voor ons klaar en daar gingen we, klaar voor nieuw ervaringen met ons tweetjes.. maar nog steeds in dezelfde langdurige regenbui.. Op weg naar Selva Verde Lodge and Rainforestreserve. Dit ligt in Chilamate, Sarapiqui in het noord-oosten van Costa Rica.

Die regenbui bleek zéér volhardend hij bleef de hele nacht voortduren en zo werd onze wandeling met een gids in een natuurpark afgelast omdat de rivier het natuurpak gedeeltelijk had overstroomd. Jammer, we waren er om 5.30 uur voor opgestaan. Onze bungalow ligt tegen een helling in een prachtige tuin met bloeiende struiken en een vijver. Er zijn veel overdekte wandelpaden en dat geeft op zich al te denken… Het is hier zo wie zo erg vochtig. Al onze kleren worden langzaamaan klam. In deze lodge moeten we een armband dragen zodat de bediening kan zien dat we meedoen aan het hele program. Ik heb wel gehoord van deze lodges in o.a.Turkije en Mexico.. Ik heb dan ook steeds begrepen dat de cocktails en andere alcoholische versnaperingen daarbij horen.. wij hadden al snel door dat dat hier niet zo werkt…

We hebben in de Selva Verde Lodge uiteindelijk alleen maar regen gehad wat erg jammer was, want het is een mooi aangelegde lodge met veel mogelijkheden. Maar alleen maar regen nodigt niet uit voor wandelingen. Tijdens de regen zie je weinig vogels. Het is ook moeilijk om ze te zien omdat de regen veel bladeren doet bewegen waardoor je snel op het verkeerde been wordt gezet. Maar in deze halfdonkere toestand ziet alles er ook veel minder aantrekkelijk uit… De laatste ochtend heeft Gert stelling genomen bij de voedertafel beneden bij de bar en daar heeft hij nog heel wat soorten kunnen noteren en fotograferen.

Na de lunch vertrokken we naar de Arenal Observatory Lodge. Het was vier uurtjes rijden. Onderweg stopten we nog bij een brug waar volgens de beschrijving die we meekregen van Aratinga Tours leguanen te zien zouden zijn. Daar had hij helemaal gelijk in, heel veel en hele grote. Groene en oranje! Het was wel een beetje gevaarlijk kijken want de brug was smal en de vrachtwagens denderden vlak langs je heen..

De laatste kilometers om op de Lodge te komen gingen over een very bumpy road! De Arenal Obsevatory Lodgeziet er prachtig uit. Veel wandelpaden in een parkachtige omgeving met mooie bloeiende planten en prachtige hoge bomen. Onze bungalow bleek te liggen in het Casonadeel met uitzicht op het meer. Nu hoorden we in het restaurant dat mensen al drie dagen in deze lodge waren en het meer nog nooit hadden gezien… vanwege de bewolking!! Ook de Arenalvulkaan waar je vanuit deze lodge zo’n mooi zicht op kunt hebben bleef tijdens ons verblijf ook in de wolken en de regennevel. We hadden een wandeltocht met een gids in het gebied met de Arenal hanging bridges. Het had de hele nacht flink doorgeregend. We vertrokken om 6.00 uur. Het ontbijt kregen we in zakjes mee. De gids bleek al aanwezig bij de hanging bridges. Hij had vrouw en zoon meegenomen, want hij woonde twee uur rijden van dit gebied vandaan! Hij bleek een heel kundige gids, hij herkende alle vogels aan hun geluid en kon hun roep ook prima imiteren waardoor ze toch wat sneller in zicht kwamen. Het was ook een heel prettig persoon die perfect engels sprak. Maar het bleef maar doorregenen en we werden echt door en door nat. Maar we scoorden o.a. wel een mot-mot en een great currasow.. En nog een aantal kleine soorten vogels en brulapen.. Hij vertelde ook over de bomen en de planten en dat we ruim een maand te vroeg waren om in dit gebied bloeiende orchideeën te zien… We deden de verkorte route over de bridges, die ik overigens manmoedig heb genomen met mijn hoogtevrees!!! Aan het eind van de wandeling namen we een bakkie koffie en toen waren we inmiddels zo nat en koud dat we afscheid namen van onze gids met de moeilijke naam en gingen terug naar de lodge waar een lekkere warme douche namen!Deze lodge is echt luxe, we hebben een kamer met een schuifpui naar een groot terras met een zitje met uitzicht op het meer. Het terras werd begrensd door bloemenstruiken waar een hummingbird en een bananenquit hun dagelijkse kostje scharrelden. Dus daar hebben we mooie foto’s van!

De keuken hier is echt geweldig, heerlijk hebben we er gegeten en nu kregen we een keer geen buffetten wat een leuke afwisseling is! We hadden hier wifi op de kamer dus we hebben hier uitgebreid met dekinderen kunnen skypen!

Maar we moesten weer verder en daarbij hoopten we toch ook wel op wat beter weer… De reis ging naar Rincon de la Vieja. Dit is ook een vulkaan. Het is lang geleden dat hij is uitgebarsten maar op de hellingen is nog op verschillende plaatsen vulkanische activiteit waar te nemen. We vertrokken dus in de regen… Via de routebeschrijving van Aratinga tours belandden we op de Pan American Highway. Wij hadden stiekem gedacht hier wat snelheid te kunnen gaan maken… maar niets was minder waar. Vanaf het moment dat we erop kwamen tot we er weer af gingen waren ze aan weg aan het werk en mochten we niet harder dan 30 km per uur… Op de gewone wegen in Costa Rica mag je 80 km per uur. Op de binnenwegen 60 km, in de dorpen en steden 40 km en bij scholen 25 km per uur. De boetes bij overtredingen schijnen schrikbarend hoog te zijn… Wij rijden in een Hyunda Tucson. Een ruime wagen wel een 4 wheeldrive maar met een niet echt sterke motor, want op de hellingen heeft hij veel moeite.. Na ongeveer een uur of twee rijden brak het zonnetje door en aan het landschap konden we zien dat het hier wat langer geleden was dat het had geregend.. Het zand op de onverharde wegen stoof op en het gras in de weilanden was eerder bruin dan groen… Lekker warm hoor zo’n zonnetje…

We arriveerden bij de Rincon de la Vieja Mountain Lodge. Een eenvoudige lodge met bungalows rondom een meer. Het zag er allemaal prima uit. Vanaf de lodge wandelden we zo door het bos naar de Hotsprings. Het is een mooi bos met prachtige bomen. We zagen brulapen en capucijnapen. Drie keer een agouti (goudhaas). Heel bijzonder zo’n plasje water dat borrelt, midden in het bos. Het water was ook echt flink warm. Men maakt hier ook echt gebruik van deze thermische activiteit. Er wordt met deze stoom energie opgewekt. We verdwaalden en het werd even spannend of we voor donker weer terug op de lodge konden komen… We hebben het gered en vierden dat met een koud pilsje en een glaasje wijn aan de bar. Er stak inmiddels een storm op die mij zo ongeveer de hele nacht wakker hield..

De volgende dag wandelden we in het Parque National Rincon de la Vieja. We liepen de Las Pailas trail. Een route van zo’n 7 km. We zagen de mud pots, de waterpots, de fumaroles( dampende gaten in de aarde), vulkancito ( rommelde aarde waar ook wat damp en zwavellucht uit kwam) en een meer dat borrelde en kookte. Wij vonden het echt een heel bijzondere ervaring om zo over de helling van een vulkaan te lopen en te zien dat onder onze voeten alles nog heftig in beroering was.

Er loopt ook een wandeling naar de krater maar die was nu gesloten i.v.m. vulkanische activiteit. De natuur was prachtig met grillige bomen. Eigenlijk zijn dit wurgvijgen die de oorspronkelijke boom hadden gedood maar nu zelf gigantische grillige stammen hadden gemaakt. We klauterden tussen de wortels van deze bomen door. Omhoog en omlaag. We zagen mooie vlinders, een boomkruiper en weer een Great Currasow. Gert zag ook o.a. nog een Barred Treecreeper. Verder liepen we weer over hangbruggen, stapten over losliggende keien een rivier over en voelden de hitte van de damp en dat niet alleen, we roken hem ook heel duidelijk: zwavel! De brulapen lieten zich goed horen en ook de capucijnapen lieten zich zien. Het was een heel geslaagde tocht!

In de middag reden we een klein stukje naar de volgende lodge, Canon de la Vieja Lodge. Deze ligt weer net wat dichter bij het Parque National de Santa Rosa dat wij van hieruit willen bezoeken. De lodge ziet er hier allemaal weer goed uit. We kregen meteen weer een armbandje om, een blauwe deze keer…Het zijn mooie bungalows, een zwembad met zelfs in het water barkrukken zodat je zwemmend aan de bar kunt plaatsnemen. De temperatuur is er hier wel naar want het is flink warm. We reden op maandag naar het N.P. Dit is een groot park, het oudste NP van Costa Rica. Het ligt in het Noordwesten aan de Pacific Ocean. Je schijnt hier geweldig te kunnen surfen.

Maar daar kwamen wij niet voor. We gingen voor de vogels en eventueel wat grotere dieren. Al meteen bij het museum vonden we een boom waar de vogels gek op waren. We zagen er meteen heel wat soorten zoals Grey-headed Chachalaca, de prachtige Long-tailed Manakin, Hoffman’s woodpecker, de Boston Oriole en veel veelkleurige tanagers. Het was daar goed toeven en Gert kon er meteen wat mooie plaatjes schieten. We aten onze packed lunch in het bos op een verlaten campingsite. Er liepen grote leguanen rond.

Ook kwamen er wat herten langs. En na de maaltijd toen ik m’n handen wilde gaan wassen zag ik een clubje kapucijnapen door de bomen slingeren. Prachtig om te zien hoe ze dit doen. Geregeld lieten ze zich ook languit op een tak vallen, poten aan beide kanten afhangend ernaast… Wat verderop brulden de brulapen en zo zaten wij in deze omgeving onder reusachtige bomen onze boterhammetjes te smikkelen. Een heel bijzondere ervaring! Dit park heeft prachtige bomen, echt heel groot. Het is verder een dicht bos en buiten de paden eigenlijk niet begaanbaar. Er groeien veel acacia’s, het is echt een droog bos. Uiteindelijk komt het in zee uit. Maar de weg daar naar toe is in ontzettend slechte staat dus op borden word je duidelijk geadviseerd om deze weg niet te nemen…

Dus de Pacific Ocean bewaren we voor later… Een dag verder vertrokken we meteen na het ontbijt naar Parque National Carara. We verbleven daar in Hotel Villa Lapas. Wie zich hierbij zo’n flatgebouw als hotel voorstelt heeft het helemaal mis. Het ziin hier aaneengsloten kamers allemaal naast elkaar in een prachtig aangelegde tuin. Veel bomen en bloeiende struiken en hier slingert dan de rivier doorheen. Het ziet er echt prachtig uit! Ook hier weer een armbandje aan. En wat doet ons verbazen… hier kunnen wel een pilsje en een wijntje bestellen op basis van zo’n armbandje… All in! De lounge en eetzaal zien er een beetje Afrikaans uit. Alles open en gezellig ingericht! De eerste dag hier vermaken we onszelf door wat rond te speuren op het park.

De bladsnijdersmieren vallen op, overal kom je ze tegen. Gert ziet ook nog wat leuke soorten vogels langs de rivier en in het park. Ook lopen hier overal leguanenrond, in de tuin maar ook op de weg kom je ze tegen.! En dan niet zomaar van die kleine jongens…Als we aan ons aperitiefje zitten landden er twee spectacled owle sin de boom langs het terras…De ober is een gezellige man die ons meteen wat Spaanse les probeert te geven. Er blijkt toch nog wel iets te zijn blijven hangen…

We zitten hier in een tropisch temperatuurtje en dat is echt even wennen, we zijn blij met de airco op de kamer… De volgende dag meldden we ons om 7.00 uur bij het Park Carara waar een gids op ons wacht. Hij blijkt heel kundig en peutert er tussen 7.00 uur en 12.30 uur toch zo’n 50 soorten uit. We lopen door een voormalige bananenfarm. Die is inmiddels redelijk verwilderd maar is toch heel mooi om door te lopen. Er is veel ondergroei maar ook veel oude bomen met erg dikke stammen. “s Middags meldden we ons weer om 15.00 uur bij de botenfirma en daar ligt al een boot met een prima gids voor ons klaar voor een boottocht op de Tarcoles rivier. Ook hij doet zijn uiterste best om ons zoveel mogelijk soorten te laten zien! De ervaring is wel dat Aratinga tours de zaken goed heeft geregeld. Niet alleen hebben we prima verblijfplaatsen maar we hebben steeds ook prima gidsen die ons heel wat kunnen laten zien! Onderweg hier naar toe hebben we wel een goed zicht gehad op de Pacific Ocean maar het nodigde niet echt uit om te stoppen. Morgen gaan we verder en uit de beschrijving begrijp ik dat deze lodge heel dicht bij het strand ligt, dus dan zullen we er ongetwijfeld onze tenen eens in kunnen steken.

Op zaterdag de 5^e februari zijn we naar Baru Lodge vertrokken. Na eerst nog allerlei dingen op internet geregeld te hebben. We hadden het erg luxe in Hotel Villa Lapas. Internet in het restaurant maar ook op de kamer. Dus voor we daar vertrokken hebben we eerst nog wat zaakjes geregeld. Naar het volgende adres was ook maar tweeënhalf uur rijden dus we hoefden niet te haasten. De weg is steeds heel makkelijk te vinden met de bijbel van Pieter in de hand… Vandaag passeerden we kilometers palmplantages. Hier wordt palmolie gefabriceerd. In het begin van de reis op weg naar Tortuguero zagen we veel bananenplantages, echt voor de productie en uitvoer van bananen. Grootafnemer is hier de Chiquita company. Een paar dagen geleden, wat meer naar het noorden van het land, zagen we suikerriet en ananas op het land staan. En hier is het nu dus voornamelijk palmolie wat geproduceerd wordt. De eerste gids die ons op kwam halen op het vliegveld vertelde dat koffie ook een belangrijk product is in Costa Rica. Maar hij vertelde ook dat iedereen in Costa Rica Engels spreekt…. Nou… dat is duidelijk wat te optimistisch. Dat is echt niet het geval. Aan de recepties is het goed geregeld en spreken ze het vloeiend. Maar al aan de bar beginnen de problemen… Nou ja problemen, het is wel zo dat we weer verbaasd zijn over het aantal Spaanse woorden dat we toch nog kennen… Nu is een Cerveza en een Vino blanco natuurlijk iets wat er wel goed inzit…