Rondreis Costa Rica januari 2015 deel 2

Goed, we gingen op weg naar Dominicalaan de Pacific Coast. Het weer is tropisch en de tuin in Baru-lodgeook! Dit is wel de mooiste tuin die we tot nu toe troffen… Heel vogelvriendelijk met veel bloeiende planten en bomen. Het ligt tegen een bos aan dat ongeveer 50 jaar oud is. Er staan dus niet echt reuzen van bomen in, maar het is toch erg dicht begroeid. In de tuin van de lodge hebben ze ook een vlindertuin waar de mooiste vlinders rondfladderen.. The great owl ( Caligo eurilochus) was wel de mooiste met z’n blauwe kleur. Hij is 8 tot 10 cm groot! Maar de rest was het aankijken ook meer dan waard. Ik had me voorgenomen om hier eens prachtige foto’s te gaan maken. Dus ik huppelde en sprong tussen al die mooi bloeiende struiken door om ze op de gevoelige plaat te pakken maar… vlinders fladderen! Ook bij een temperatuur van bijna 40 graden.. en ik word naarmate de temperatuur stijgt steeds minder lichtvoetig… Dus, helaas het uiteindelijke resultaat viel erg tegen.

We moesten daar echt een siësta houden en lagen twee uur op ons bedje te plakken.. Daarna deden we nog een rondje tuin en de meest bijzondere vogel die hier viel te noteren was de Potoo. In het Engels noemen ze hem the stickbird. Maar ook de Cherrie’s Tanager konden we vanaf ons tafeltje in het restaurant prima observeren. De dag daarna hadden we een mangrove wandeling met de gids en moesten we ons al om 6:00 uur melden. Toen we op hem stonden te wachten zagen we de Blue crowned Motmot. Een prachtig gekleurde vogel. Deze gids wist in het bos duidelijk waar hij bepaalde vogels kon treffen. Zo zagen we op een gegeven moment een manakin. Hij wees ons de dansplaats van deze mooi oranje gekleurde vogel (Orange-collared Manakin) en niet ver ervandaan zat hij ook inderdaad in een boom. Het bijzondere van deze vogels is dat ze dansen om indruk te maken op een vrouwtje. Dus ze hebben een dansvloertje op de grond, een helemaal leeg en platgetrapt stukje bosgrond… Wat had ik dat dansen graag gezien, maar helaas, er was geen vrouwtje in de buurt om indruk op te maken.. Zo genoten we een paar dagen van de Hacienda Barú en omgeving en werd het al weer tijd om door te reizen naarLas Caletas Lodge.

Met de bijbel van Pieter in de hand reden we in anderhalf uur naar Sierpe. Daar moesten we ons in een bar melden en vragen naar de kapitein van de Las Caletas Lodge. Deze bar lag aan de rivier en het was een komen en gaan van toeristen. Er kwam ook nog een groep van Sawadee aan en zo hoorden we voor het eerst in twee weken weer Nederlands om ons heen spreken. Ze vertrokken met zo’n 20 mensen in een te klein bootje en toen we dat zo zagen waren we toch weer blij dat we daar niet voor hadden gekozen… We zouden volgens planning om half elf vertrekken maar dat werd zo’n anderhalf uur later, want de partner van de kapitein was nog inkopen aan het doen en daar was het wachten op… Dat is dan weer het nadeel als het allemaal wat kleinschaliger is…

Maar ze schonken een lekker bakkie in Las Vegas en dat kostte 1000 colones per koppie. We vertrokken uiteindelijk als enige passagiers met alle boodschappen. De auto konden we veilig achterlaten op een bewaakte parkeerplaats. We vaarden een uur, eerst door een flink mangrovebos en later deden we nog een flink stuk oceaan. Pieter heeft het in zijn beschrijving over een avontuurlijke tocht. Nou spannend vond ik het wel in zo’n kleine boot over een wilde oceaan! Maar we kwamen wel erg laat aan op de Lodge. Deze ligt vlakbij een prachtig palmstrand op een heuvel aan de oceaan, op het Osa schiereiland. We moesten meteen door, want de kok had onze lunch al enige tijd klaar. Boven aangekomen geloofden we onze ogen niet… wat een prachtig plekje!

Wat een uitzicht vanuit het restaurant vanuit de tuin hebben we een ruim zicht op de oceaan. Weer allemaal bloeiende bomen en struiken in de tuin. Gert verdween meteen na de lunch, die overigens uitzonderlijk goed was, met de camera in de tuin en tegen donker heb ik hem maar binnengehaald. Al die tijd heeft hij vogels gefotografeerd en weer enkele nieuwe soorten kunnen noteren. Ze blijken hier een soort meesterkok te hebben, daaraan kunnen we dan ook weer zien dat de plek is uitgekozen door een Belg… Het diner was super en werd ook met alle egards geserveerd!

Helaas.. al snel na het diner klonken de eerste donderslagen en dat ging de hele nacht een beetje zo door met heftige regenbuien… O,o we hadden een regenwoudwandeling op het programma… En ja hoor het was weer zo, weer liepen we een hele dag in het woud te druipen… Poncho aan en de camera was eigenlijk niet nodig, want het was donker in het bos. Het bos is een secondary rainforest. Dat betekent dat er ooit wel eens gekapt is geweest, waardoor de bomen minder hoog zijn dan in een primairy rainforrest. Daardoor zitten de dieren wat minder hoog in de bomen. We waren in de Sirena sector van Parque National Corcovado. In de beschrijving hebben ze het over het minder toeristische zuiden van Costa Rica als ze het over deze plaats hebben. In het bos zag het er toch niet zo rustig uit, het leek wel filelopen…. Maar we zagen en hoorden de Houwlermonkeys goed en ook de Spidermonkeys waren goed te zien. De gele doodshoofdaapjes zagen we helaas niet. Weer wel zagen we de Woolly Opposum wat weer heel bijzonder is, omdat dit een nachtdier is. Aan het strand zagen we een White-nosed coati die op zijn gemakje een “nest” schildpadeieren aan het uitgraven en opeten was.

Hij was helemaal niet schuw en we konden hem goed bekijken. Verder hebben we nog heel wat gespeurd naar de Baird’s Tapir die we dan uiteindelijk vonden, slapend in een dichte begroeiing langs de rivier. Deze dieren schijnen altijd in de buurt van water te zijn omdat hun huid vocht nodig heeft. We waren tegen twee uur weer terug op de lodge, drijfnat, echt alles doordrenkt van het water, omdat we op de terugweg in de boot ook nog eens een flinke plensbui over ons heen kregen. De inwoners van Costa Rica snappen dit weer ook niet; een buitje in de droge tijd blijkt altijd wel te kunnen maar geen dagen regen zoals zich dat nu voordoet. Het is jammer want net op de plaatsen waar we bijzondere dingen kunnen zien werkt het weer tegen…

Maar als ik zo aan het verslag zit te werken met het uitzicht op wat ik al eerder beschreef en dan de heerlijke geuren die uit de keuken langskomen, omdat de kok al weer begonnen is aan het diner.. Nou dan mag ik dus helemaal niet klagen en voel ik mij bijzonder bevoorrecht!

Na een nachtje zonder regen blijkt bij het licht worden dat er zelfs wat blauw in de lucht zit! Deze dag staat er snorkelen op het programma. Na weer een heerlijk ontbijt moeten de flippers gepast worden en na het afscheid van twee Zwitserse dames en een gezinnetje uit Denemarken stappen wij op de boot. Zij gaan weer verder het land in en wij naar Isla del Caño … dat is een eiland voor de kust, zo’n 45 minuten varen. Tijdens de heenvaart zien we Brown boobies, een Red-footed Booby en een hele sliert bruine pelikanen die vlak over het water scheren. Ze maken zo gebruik van de warmte uitstraling van de oceaan. Verder hebben we ook nog veel fregatvogels gezien. En dan ineens zwemmen er dolfijnen met onze boot mee. Ze zijn niet zo groot, de soort die in deze tropische wateren voorkomt wordt twee meter lang. De jongen zijn egaal grijs en de volwassen zwart met witte spikkels. Ze zwemmen een tijdje met ons mee en komen goed boven het water uit. Dan is het tijd om de flippers aan te doen en om in de duikbril te spugen..

Geweldig om zo in een school vissen te zwemmen. Er zijn hele grote, maar ook mooi gekleurde kleintjes. Werkelijk alle combinaties van kleuren hebben we gezien. Deze keer lukte het Gert ook om ervan te genieten! Het weer is prachtig, een lekker zonnetje en het water in de oceaan is bijna warm. Tijdens het zwemmen zien we onder ons rotsen met anemonen en koraal. Gert zag ook nog een schildpad zwemmend, een slapende haai en een rog. We lunchten op een ander strand, een compleet verzorgde lunch, koude salades, koud vruchtensap en brood met beleg. En wat hier altijd bij meegenomen lunches en ontbijten hoort… koekjes! Op weg naar het picknick eiland zagen we nog een schildpad zwemmen vlak naast de boot…. En een Galapagos Shearwater vloog even met ons mee. Na de lunch bleven we nog even voor de siësta op het strand. Toen waren we echt lang genoeg in de zon geweest, mijn velletje voelde wat te krap aan en dat is meestal geen goed teken.

De volgende dag voelden we ons een beetje Adam en Eva die uit het paradijs werden verdreven… en we hadden niet eens een appel gezien laat staan ervan geproefd… Maar wel meer dan 100% genoten van dit paradijsje aan de Pacific Ocean. Isaac, de vaste bestuurder pikte ons ’s morgens om half acht weer op met zijn boot om ons weer terug te brengen naar Sierpe waar ons autootje op ons stond te wachten… Net vertrokken met de boot sprong er nog een dolfijn voor onze boot met een hoge boog uit het water, dat was wel een erg mooi afscheid! Isaac vaarde nog een extra stukje door een smalle kreek in het mangrovebos. En zo reden we een uurtje later weer in ons autootje op weg naar onze nieuwe bestemming San Gerardo de Dota. We reden eerst terug naar Dominical en vandaar naar San Isidri del General. Dit is een grote en erg drukke stad, maar in de bijbel van Pieter vonden we een shortcut naar de Inter-Amerikaanse snelweg nr. 2.

Zo lazen we ook in de bijbel het advies om te stoppen bij een restaurant langs deze snelweg “Valle del General” is de naam van dit restaurant, wij vonden het een beetje een vreemde naam omdat je in het Spaans de V als een B uitspreekt.. Daar stonden voedertafels in de tuin en zo kon Gert onder het genot van een bakkie koffie nog wat nieuwe soorten noteren. De volgende stop was weer een restaurant “La Georgia”, ook genoemd in de bijbel… daar hingen feeders voor de ramen en zo zagen we daar, terwijl we er meteen maar lunchten een aantal nieuwe kolibriesoorten. We reden in de nevel tegen de Cerro de la Muerte op, deze is 3400 meter hoog, dat is zelfs nog een stukje boven de boomgrens... We hadden het in die restaurants inmiddels flink koud gekregen en dat werd er op die berg niet beter op.. De natuur was prachtig, af en toe dichte nevel, maar aan de goede kant van de berg ook een lekker zonnetje en prachtige bloemen in de bermen.

Zo tegen drieën arriveerden we op onze nieuwe bestemming: Paraiso Quetzal Lodge. We waren heel blij dat daar de kachel brandde en dat we als welkomstdrankje een warme chocomel kregen die we lekker voor de brandende kachel opdronken. Op onze kamer gingen we eerst op zoek naar een warme trui en sokken… want oei, die blote tenen in die Teva’s brrrrrrr. Maar toen dat allemaal aangetrokken was, was Gert ook meteen weer vertrokken, ze hebben hier namelijk een balkon aan het restaurant met wat feeders voor de hummingbirds. Dus ik heb voorlopig even geen kind aan hem! Ik heb nog even de bedden gecontroleerd.. per bed 4 dekens en een elektrisch kacheltje op het nachtkastje… en dat terwijl we vorige lodges alleen maar lakens hadden…

Morgen hebben we weer een wandeling met een gids in het nevelwoud. Ik ga vanavond op de blote knieën voor het bed voor een schietgebedje om alstublieft geen regen in het nevelwoud, want ik moet er even niet aan denken…..

Enkele nieuwe soorten hummingbirds: Magnificent Hummingbird, Green Violetear, Volcano Hummingbird

Verder nog een finch met gele donsjes aan z’n poten, de Yellow thighed Finch

en een roofvogel met een zwaluwstaart… The Swallow tailed Kite.

We deden ’s morgens de gordijnen open… blauw in de lucht! Verder was er nog niet veel van te zeggen want het was pas half zes in de morgen, het begon net licht te worden. Deze dag hadden we dus een nevelwoudwandeling op het programma staan! Met Jorge, een van de eigenaren van deze Lodge, een jonge knul en erg aardig! Om 6 uur bij het restaurant en na een vlugge goedemorgen ging hij ook meteen van start. Meteen werden de eerste drie soorten al genoteerd… en dat ging de hele dag zo blijven. We deden eerst een rondje op het terrein van de lodge zelf en .. heel bijzonder… al na een minuut of tien zagen we de quetzal!!! Eerst het vrouwtje en later het mannetje op het terrein van de lodge zelf. Met al een aardig aantal soorten in de pocket gingen we tegen half acht ontbijten. Maar het allerbeste gevoel was toch wel die quetzal, zelfs al op de foto..

Na een heerlijk ontbijtje, pannenkoek, je moet er thuis niet aan denken zo ’s morgens vroeg, stapten we met z’n drietjes in onze auto. We hadden voor de hele dag een privégids! We moesten een kilometer of acht rijden en kwamen toen op een heuvelachtig terrein met wat bomen. Onderweg vertelde Jorge over het project dat hier aan de gang is om de quetzals te beschermen. De boeren zitten in het project en worden financieel ondersteund. Hierdoor zorgen ze dat de natuur op hun terrein in stand blijft. Zo blijven de vogels in die buurt omdat hun biotoop in stand blijft. Doordat de boer op deze manier financieel ondersteund wordt snapt hij ook het belang voor het toerisme want dat brengt immers ook bij hem geld binnen. We zagen daar de quetzals wel zo mooi en zo dichtbij… Gert heeft prachtige foto’s kunnen maken.. Nog veel beter dan waar we op hadden durven hopen. De gids nam ook alle tijd, het was ook erg spannend om zo dichtbij deze prachtige dieren te zijn. We moesten natuurlijk stil zijn en om de bomen heen sluipen… Af en toe vergat ik zelfs te ademen…

Maar toen we dan verder gingen zagen we de ene na de andere bijzondere soort. Een paar endemische soorten konden we ook turven. Costa Rican Pygmy Owl, Dusky Nightjar, Buff-fronted Quail-Dove, Respieudeat Quetzal, Acorn Woodpecker, Hairy Woodpecker, Dusk Pewee, Verschillende soorten flycatchers, diverse soorten tree creepers, Yellow tighed Finch, Flame colored Tanager. Jorge riep ze bijna naar zich toe, hij kende zoveel vogelgeluiden en wist ook meteen aan het geluid welke vogel in de buurt zat. Hij was dan niet tevreden voor hij hem in zicht had en het liefst nog in de telescoop! Wat een ochtend hadden we, héél bijzonder!

De laatste dag op Paraiso Quetzal Lodge was er een van ’s morgens een beetje kalm aan doen, een lekker ontbijtje en terwijl ik via internet nog wat kaarten regelde maakte Gert de mooiste foto’s op het balkon bij de hummingbirds…Het zonnetje scheen en als het licht goed op de veren valt hebben ze alle kleuren van de regenboog. We deden nog een rondje over de Lodge. Er staan veel bloeiende struiken en vooral veel bloemen waar de hummingbirds gek op zijn. Ook stond er een fuchia met superkleine bloemetjes. We babbelden wat met andere Nederlanders die gisteren aangekomen waren. We hadden ze ook heel in begin al getroffen op de Arenal Observatory Lodge. We wilden nog met Harm skypen vandaar dat we wat bleven hangen tot hij van z’n werk thuis zou zijn. Wij gingen die dag naar ons laatste adres en we hadden gehoord van een modderverschuiving op de weg naar San José. Dus daar moesten we een omleiding volgen. De reistijd naar ons laatste adres stond op vier uur dus we moesten op tijd vertrekken wilden we voor donker in San José aankomen. We wilden net aan de vroege lunch gaan toen Gert Pieter Westra tegenkwam in het restaurant. Hij was hier met zijn groep om te lunchen. En in zijn groep, wisten we, zat Rita uit Begië. Zij is een trouwe volgster op onze reissite. Ze heeft altijd leuke reacties, maar ik heb haar nog nooit ontmoet. We mailen tegenwoordig wel wat vaker. Dus na een babbeltje met Pieter gingen we aan tafel en wij zaten zo eens samen naar de groep te kijken.. wie zal nu Rita zijn…

Toen ons bordje leeg was ben ik naar Pieter gegaan en hem gevraagd: wie is Rita uit België? En ja hoor, ze was erbij. Ik legde een hand op haar schouder en zei hallo! Heel langzaam zag je het kwartje vallen.. Wat leuk is dat als je elkaar nooit hebt gezien en dan de eerste kennismaking in Costa Rica hebt. Wij moesten meteen weer verder maar het was een leuke ervaring! De reis naar San José verliep vlotjes. Er was een omleiding vanwege een modderstroom op de weg naar Carthago, maar dit hield ons niet echt op. Het was een prachtige rit door de bergen. Het landschap was wel zoals wij ons allebei Costa Rica hadden voorgesteld. Mooi berglandschap, heel groen, kleine dorpjes langs de weg. Kleine hutjes, veel golfplaten, kleine winkeltjes, vaak alleen een loket, beetje zoals we dat kennen uit Afrika. Maar overweldigend groen en overal bloemen. Ineens keken we uit op een vallei en daar zagen we, enorm uitgestrekt een grote stad liggen. San José! Tegen de hellingen veel bloeiende bomen, op sommige plaatsen kleurde de hele helling oranje!

Dus we arriveerden mooi op tijd in de stad. Het was er erg druk maar we hadden het hotel ingevoerd op de GPS. We kwamen op de ringweg terecht, passeerden het vliegveld en raakten verzeild in een drukke wijk met fabrieken en winkels. We gingen maar door linksaf, rechtsaf… We snappen niet veel van de verkeersregels hier, wie heeft wanneer voorrang, we hebben vrijwel geen voorrangsborden gezien.. Iedereen rijdt hier door rood licht, dus wij ook maar. Uiteindelijk zei de GPS bestemming bereikt aan de rechterkant. Nou… je wilt niet weten waar we uitkwamen. Er liepen veel junkies rond, ze liepen zo verdwaasd dat we goed moesten uitkijken ze niet omver te rijden, er werd gehandeld. Het was een eng buurtje en er was ook geen hotel te bekennen. We haalden de bijbel van Pieter uit de kofferbak en reden weer terug naar het vliegveld om van daar de routebeschrijving van Pieter te volgen. Dat lukte aardig tot we kwamen bij: na ongeveer een kilometer linksaf. Dat kon namelijk. pas na zeven kilometer.. Wat nu??? Je bent in een erg drukke stad, kent de verkeersregels niet… spreekt de taal niet… en hebt alleen de naam van het hotel, geen adres! Wat nu??? Maar weer terug naar het vliegveld en desnoods neem ik een taxi en kan Gert er dan achteraan rijden. Maar terwijl we daar voor het vliegveld fout geparkeerd stonden kwam er een chauffeur van een busje van Adobe autoverhuur naar ons toe. Hij sprak gebrekkig Engels en wilde ons wel helpen, maar moest eerst zijn nieuw aangekomen gasten inladen. Achter hem aan reden we naar het verhuurbedrijf waar de nieuw aangekomenen hun auto gingen afhalen. Het was wel even eng om in dat drukke verkeer het zicht op dat busje niet te verliezen.. Het lukte en daar was iemand die goed Engels sprak en bereid was deze twee sukkeltjes te helpen. Hij belde het hotel voor de coördinaten, voerde ze in in de GPS en daar gingen we.. regelrecht naar het hotel, dachten we! Weer die drukke wijk in, op een gegeven moment reden we zelfs spook… We zagen wel dat we in de goede straat waren aangeland maar het hotel, dat zagen we nu net weer niet. We waren inmiddels zo’n twee en een half uur aan het rondtoeren en waren het spuugzat. Nog een paar maal vroegen we het aan mensen op straat, bij de ene was het na 400 meter rechts, de volgende nog twee kilometer verder en de volgende wilde ons meteen al laten afslaan.. En toen we diezelfde straat inmiddels drie keer hadden gedaan stonden we ineens voor het hotel! Tjee wat een ervaring!

Maar eenmaal door de poort van Hotel Robledal kwamen we in een oase van rust.

Reden we in de straatjes rondom het hotel door rommelige, vuile straatjes met gammele huisjes van golfplaten, piepkleine loketwinkeltjes… nu waren we ineens in een prachtige tuin met bloeiende orchideeën in de bomen. Struiken met grote felgekleurde bloemen. Het hotel bestond uit een aantal witgepleisterde gebouwen waarin de hotelkamers waren. In het midden stond een restaurant/bar. Met alleen een dak, geen ramen of muren want het is hier gewoon weer prachtig warm weer! Mooi onderhouden zwembadje, whirlpool.. We vallen wel weer van het ene uiterste in het andere, kropen we ’s morgens onder 4 of 5 dekens vandaan nu hadden we weer alleen een laken en airco en een fan. Allereerst hebben we gevierd dat we heelhuids door San José zijn gekomen met onze huurauto, daar verdient Gert wel een grote pluim mee, want hij bleef er heel koelbloedig onder!

Onze laatste dag brak aan… Op het programma stond de Poas vulkaan. We waren gewaarschuwd dat we vroeg moesten gaan, want iedere dag rond 10 uur daalt er een wolk in de krater en rondom de vulkaan en is het zicht op het grote bubbelende kratermeer 0,0 We reden over een prima weg in alle vroegte naar boven, poncho, regenjas, dikke trui die lagen allemaal onder handbereik. Hoe hoger we kwamen hoe minder zicht we hadden. We reden gewoon de wolken in en op een gegeven moment reden we zelfs boven de regenboog. Op de hellingen van de vulkaan wordt veel koffie verbouwd, veel onder plastic of netten. Bescherming tegen de regen of juist de zon? En hoe hoger we kwamen hoe meer we aardbeien op de velden zagen staan. Dit zijn hier speciale aardbeien, een volle smaak en heel stevig vruchtvlees. In de regen stapten we boven uit, we moesten een flinke entreeprijs betalen en aan het loket vertelden ze ons al meteen dat er geen zicht was op de krater en dat die dag ook niet meer zou komen… Overal mensen met poncho’s aan. Met bussen tegelijk werden ze afgeleverd. Wij namen een lekker warm bakkie en besloten niet naar de krater te gaan maar het elfenbos te lopen. Een prachtig regenwoud met… regen. Z… nat kwamen we weer bij de auto! En besloten dat dit dan ook meteen de laatste keer was dat we ons hier nat lieten regenen. We gingen terug naar het hotel, we wisten nu op welk punt de GPS ons verkeerd stuurde dus daar trapten we niet meer in. Hier beneden in de vallei scheen de zon weer en was de temperatuur zeer aangenaam.

Het is wel duidelijk dat ook hier het weer van slag is. Er staat een harde wind en ook hier valt dit seizoen meer regen dan anders in deze tijd. In heel Costa Rica is het weer van slag. Men zegt hier dat dat komt door zwaar noodweer in Noord Amerika. Wij weten het niet, we hebben op enkele plaatsen pech gehad met de regen. We hebben enkele mooie excursies niet of verkort kunnen doen door het weer. Maar we hebben ook prachtige dingen gezien, enorm genoten van al die bijzondere dingen. Een nevelwoud is iets waar ik iedere keer zo enorm van geniet… Gert is heel tevreden over het aantal vogels dat hij heeft kunnen zien. We hebben prima gidsen gehad die ieder op hun manier ons een stukje van hun natuur lieten beleven. We ervaarden dat de bevolking van Costa Rica ontzettend aardig is en men het ons op alle manieren naar de zin probeerde te maken. Dat het aantal mensen wat hier goed Engels spreekt nog best klein is.. We nemen een mooi stuk van Costa Rica met ons mee terug naar Nederland, op de geheugenkaart in de camera en op de geheugenkaart in ons hoofd! En in Gert’s notitieboekje 236 verschillende vogelsoorten!