Vervolg van rondreis Brazilië deel 1

Donderdag 3 augustus. Om 06.00 uur was iedereen wakker in het kamp. De brulapen lieten zich horen. In eerste instantie dachten we dat er een hele groep zit te brullen, maar het bleek slechts één mannetje te zijn. Wat een kabaal, ze deden hun naam echt eer aan. De zon was nog niet op, maar het eerste licht filterde reeds door de bomen. En van boven uit de boom kwam dan dit vreselijke oergeluid, vlak voor onze kamer. Wat bijzonder om mee te maken! Toen de apen zwegen namen de vogels het over. De Chaco Chachalaka's kunnen er ook wat van! De Yellow Billed Cardinal liet zich mooi zien. Nog mooier is zijn neef, de Crested Cardinal. Zeer mooi in het zonnetje met een echt vuurrode kuif. Op enkele plaatsen hangen bakken waar vogelvoer in werd gegooid. Je kon daar veel soorten schitterend van dichtbij bekijken. Ook de Caracara mengde zich daartussen.

In het restaurant werd door de versierploeg vast het bordje en glas van Oscar versierd met eigengemaakte slingers( servetten) en bloemen (bougainville.) Hij reageerde goed op dit alles, kon het wel waarderen. Na het ontbijt verspreidde de groep zich over het terrein. De een om te vogelen, de ander om nog wat plaatjes te schieten, weer anderen gaan nog even op de stoelen langs de rivier zitten met de hoop op een laatste blik op de reuzenotter. Voor het ontbijt was hij nog gezien!

Rob moest nog even dicht langs de kaaimannen sluipen, omdat hij zijn bril had laten vallen en die lag nu in het hoge gras onder de loopbrug. Ook weer goed afgelopen. We gingen weer met het kleine busje terug naar CAMPO GRANDE. De plaatsen waren nu wat beter verdeeld, gelet op de airco en iedereen zat nu goed. Zo goed dat, op een enkeling na, iedereen al snel in dromenland was. We stopten weer bij een wegrestaurant voor een laatste Pantaneiro lunch met heerlijk gegrild vlees. Daar kreeg Oscar ook het cadeau van de groep uit handen van Merijn aangereikt. Een boek over de hyacintara's van het WNF. We arriveerden op het vliegveld om 16.00 uur. En voor zover het nog niet bekend was leerden we deze reis ook weer dat reizen ook veel wachten betekent.

Om 17.50 uur moesten we boarden en om 18.30 uur vertrek in een F 100 van de maatschappij TAM. We kozen nu in deze reis voor de achtste keer het luchtruim. Anderhalf uur later zetten we voet aan de grond in SAO PAULO, waar we meteen de horloges weer een uur vooruit konden zetten. Het was een onduidelijke zaak welke bus we moesten nemen naar het Hotel. Toen werd het ook nog onduidelijk in welk hotel wij verwacht werden...Toen moest Merijn, zo laat op de avond, toch nog aan het werk. Hij zette ons aan het werk om op kosten van de SNP iets te eten te bestellen, dus wij genoten van een hapje, een drankje en deden een Sudoku. We kropen die avond wel wat laat in een prima bed op een mooie kamer in Hotel Dobly. Het leek wel een torenflat met z'n 14 verdiepingen, gebouwd in carré om de centrale hal heen. De sauna, fitness en swimmingpool op de 14^e, maar daar was het echt te laat voor!

Vrijdag 4 augustus. De wake-up call was om 6.30 u. Het ontbijtbuffet was zoals bij dit hotel te verwachten was, zéér, zéér uitgebreid. Dus we hebben ons alles eens lekker laten smaken hoewel dat voor Gert niet helemaal opging. Na een paar dagen last van zijn keel te hebben gehad was nu de verkoudheid toch echt doorgebroken. Dus die moest even een tandje terug en de paracetamol werd staande bij gehouden. We vertrekken met een luxe, grote touringcar naar het regenwoud.

Het nationale parc ITATIAIA. Dit is een primair, Atlantisch regenwoud.We sliepen daar in huisjes. Ze lagen mooi tegen een helling waardoor iedereen, na wat klimmen, een prachtig uitzicht heeft op het ons omringende park. Bij aankomst vielen we met ons neus meteen weer in de boter, of wel, de lunch. Ook hier hadden ze buiten, in het zicht van het restaurant, feeders met nectar en schalen met fruit hangen voor de vogels. Er wordt veel van gesnoept de kolibries vliegen zo dicht langs je heen dat je de neiging krijgt ze te pakken. De kleinsten maken tijdens het vliegen een grappig bromgeluid. Nog even over de lunch... de uitgebreidste tot nu toe en we waren al heel wat gewend. Wel een beetje dubbel zo'n overdaad in een land dat toch zoveel armoede kent. Gert duikt na de lunch z'n bed in, ziek. De groep maakt een wandeling naar de watervallen die in de buurt van het hotel lagen. Ook Petra voelt zich niet lekker en ik loop met haar terug naar het Hotel. Daar nog even het zwembad geprobeerd, maar het water was zo koud dat ik mezelf moest toespreken om toch drie baantjes te zwemmen, maar toen heb ik toch maar meteen een warme douche opgezocht. Heerlijk wat is dat dan lekker.Vervolgens nog een klein wasje gedaan en het dagboek bijgewerkt. Het schemerde alweer dus... tijd voor een Caïpirinha!

Zaterdag 5 augustus. Alweer twee weken op pad! Gert sliep alles bij elkaar ongeveer 36 uur en voelde zich nu weer wat opgeknapt. We hadden hier in Hotel do Ype een huisje met twee verdiepingen. De benedenetage heeft twee eenpersoons bedden, twee leren fauteuils voor een open haard (hout ligt opgestapeld klaar), een tafel met twee stoelen om de brieven, kaarten en dagboek te schrijven. Een badkamer met toilet, wastafel en douche. De bovenverdieping heeft een twee persoons bed. Een badkamer met toilet, wastafel en douche. Zowel de boven als de benedenetage hebben een balkon met zitje. Omdat Gert zich niet zo lekker voelde hebben we ieder een eigen etage genomen. Over de buffetten ga ik vanaf nu niets meer vertellen. Want het was weer zeer overdadig!

We kregen een lunchpakketje mee voor de wandeling naar de Tres Picos. Een wandeling die door Atlantisch regenwoud naar uitzichtpunten boven voerde. Het begin was een prachtige ontspannen wandeling, volop tijd om te genieten van de omgeving. Alles zeer weelderig begroeid. Veel mossen, varens en bromelia's. Ook veel verschillende soorten bamboe. Toen we zo ongeveer de helft van de wandeling achter ons hadden werd het pad ruiger, smaller en glibberig. De stenen, groot en klein, die over het pad lagen waren bemost en zeer vochtig, dus glad. Het werd een klim en klauterpartij, waarbij we elkaar regelmatig moesten helpen om over of onder of tussen stenen en takken door te komen.. af en toe stapte iemand mis of maakte een uitglijder maar we vorderden langzaam zonder al te grote problemen. Op het eind, net voor de waterval, moesten we zowat verticaal op de kant zonder rugzak tussen 2 grote keien door. Daarna kwamen we op een zeer glad plateau uit bij de waterval. Gert maakte aan het eind nog een flinke schuiver met als resultaat dat alle spullen in zijn rugzak drijfnat waren geworden. Geld, paspoorten, vliegtickets incluis.

We lunchten op de gladde stenen naast de waterval die zich met een donderend geraas in de diepte stortte. Er kwam nog een klein rood kolibrietje uitgebreid baden in een zijstroompje. Toen werd het weer tijd voor de terugweg. Het was goed te doen maar wel heftig. Met moed, beleid en helpende handjes aan elkaar ging het kalmpjes aan. Oscar stuitte nog op Gré die net klaar was met een sanitaire verpozing. 'Mevrouw' zei hij, en hij kon dat heel plechtig zeggen...'Voor dit soort gelegenheden hoort een dame een gevarendriehoek bij zich te hebben'. Om 15.00 uur waren we weer op het kamp. Allemaal zeer besmeurt en bezweet maar ook uiterst voldaan. Er was verder die dag geen programma dus lekker aangerommeld, genoten van het zonnetje en een paar bladzijden in het boek gedaan.

Oscar trakteerde het aperitief, vanwege zijn verjaardag eerder die week. De flessen rode wijn gingen snel rond en leken goed te smaken, zo in een kring rond de open haard.

Zondag 6 augustus. 6.00 uur ontbijt 7.00 uur vertrek! We maakten weer kennis met een nieuwe gids, Daniëlle. Ze was met een busje aan komen rijden, dat er op het eerste zicht niet echt luxe uitziet! Als we gaan zitten blijkt dat die indruk juist was. Het rammelde aan alle kanten, de ruiten lijken er wel los in te hangen. De vering was echt minimaal. En op onverklaarbare wijze kwamen er uitlaatgassen binnen. Mijn rug werd zwaar op de proef gesteld, want de weg is ook hots-knots met veel drempels. We hadden drie uur rijden voor de boeg....Halverwege mogen we even de benen strekken en daarna mocht ik i.v.m. de rug voorin gaan zitten waar je niet zo'n last had van de slechte vering. Dat was meteen 200% beter. De weg bleef erg slecht met veel grote keien en flinke kuilen. De bus werd aan het begin van het natuurgebied geparkeerd en toen ging het verder te voet naar de trail. Omdat het hier een natuurgebied is worden er zo weinig mogelijk auto's toegelaten.

Het aanlooppad was niet erg interessant, maar wel een goede opwarming voor de eventuele stijve spieren van gisteren. De trail was mooi. Verre uitzichten op de omliggende bergen. Het landschap bestaat hier uit alpien struikgewas en granieten pieken. De hoogste top van het park is de 2787m. hoge Pico das Agulhas Negras. Daar klommen we niet op, maar we hadden er mooi zicht op. Wij klommen naar een hoogte waar enorme granieten 'wolzakken' lagen. Veel mooie bromelia's en, heel speciaal, piepten er vanuit de spleten van de rotsen flinke Amaryllissen. De meeste nog in knop maar enkelen al met mooie grote, rode bloemen. We aten ons lunchpakketje bij de enorme grote stenen, genietend van het uitzicht. De hoeveelheid bloemen en orchideeën viel erg tegen, maar het was tenslotte ook winter, daar hadden we even niet aangedacht. Het was twee uur lopen terug, bergaf. Het ging soepel alleen het pad van de trail naar het busje was wel erg lang. Het leek ons wel twee keer langer dan op de heenweg.

We hotsten met het gammele busje weer terug naar het hotel. Halverwege nog gestopt bij een souvenirwinkeltje waar we wat lekkere snoepjes kochten en toen we weer verder gingen was het al helemaal donker. Dit was achteraf niet echt een geslaagde dag. We reden zes uur in een gammele bus om vier uur te wandelen. Om 19.00u. waren we weer 'thuis'. Moe maar niet helemaal voldaan. De wandeling was mooi maar niet zo'n hele reis waard. Hoewel ik wel moet zeggen dat de humor de groep niet in de steek liet en er achterin het busje heel wat werd gelachen en plannen gemaakt voor de volgende dag. Na het avondeten hadden we de tijd om nog lekker na te tafelen. Het vertrek voor de volgende dag was van 8.00 naar 9.00 uur verplaatst.

Maandag 7 augustus. Al om 7.30 uur zat iedereen aan tafel, blijkbaar was iedereen het uitslapen verleerd! Maar we hadden nu wel een keer de tijd om eens uitgebreid van de vogels op het balkon te genieten. We raakten niet uitgekeken op al die mooie kleuren. De honingzuigers hebben soms zelfs metallicachtig iriserende kleuren. Merijn had gisteren al gekkend met de rest achterin de bus bedacht dat hij van z'n mond ook een soort feeder kon maken met bloemblaadjes. Iedereen bleek bereid mee te helpen aan dit experiment. We smeerden hem honing rond de mond en plakten daar bloemblaadjes van de bougainville op. En met een slok suikerwater in de mond ging hij daar op het balkon verleidelijk staan lonken...Naar de kolibries dan. De kolibries vlogen om hem heen, maar echt drinken, dat durfden ze toch niet aan. Jammer, het experiment was mislukt maar het leverde wel mooie foto's op!

We hadden nog net voldoende tijd over om de koffers in te pakken en daar wachtte de bus alweer. Een zeer luxe deze keer. Voldoende ruimte om allemaal een plaats apart te hebben. Er werd meteen een folder uitgereikt van het stadje waar we nu naar toe gingen. Daarna kwam de chauffeur nog langs met een schaaltje snoepjes. Straks stijgt hij ook nog op...hoorde ik Gert zeggen.( Bij de inlandse vluchten kreeg je voor vertrek ook altijd een zuurtje aangeboden). Het werd een mooie reis door een prachtig landschap. Eerst nog de bossen van het regenwoud. Daarna een open berglandschap waar wij op een redelijke hoogte doorheen reden. En uiteindelijk reden we door de Serra do Mar naar de zee. Een heel mooie kust. Blauwe zee, wit strand en voor de kust lagen in zee veel beboste eilandjes.Met een koffiepauze tussendoor arriveerden we om 13.30uur in PARATI.

Een oud-Portugees stadje met autoloze straatjes van wat groot uitgevallen kinderkopjes en witte koloniale huizen en kerken. Die hadden dan allemaal weer gekleurde voordeuren en raamkozijnen wat dan uiteindelijk weer een heel fleurig beeld gaf. Wel een stadje wat op toeristen was ingesteld, veel boetiekjes. En dan nog even over het hotel, de buffetten, daar zou ik het niet meer over hebben, maar dit hotel was werkelijk als een filmdecor, zo mooi. Een prachtige binnentuin met allermooist bloeiende planten. Zeer exotisch, met in het midden een zwembad met daaromheen weer ligstoelen en dan daarachter onder een rieten afdak de bar. Met daarbij dan ook weer zitjes van rotan. Wat verderop weer een ronde rieten kap met daaronder de tafels en stoelen waar morgen het ontbijt geserveerd en genuttigd ging worden. Dit geheel werd omsloten door de kamers. Twee etages, met zwaar houten balkons, houten luiken voor de ramen. De ramen en de deuren omzoomd met een rij mooi geglazuurde tegels. Het was een plaatje...

En dan de volgende verbazing bij het betreden van de kamer... Een voorkamer met een éénpersoons bed. Helemaal ingericht met kast, schrijftafel en zitje. Doorlopend kwam je in de grote slaapkamer met een flink tweepersoons bed. Tafel met stoelen, televisie, eendriezitsbank, sidetable, twee kasten. Doorlopend kom je in de badkamer met luxe sanitair en een afgescheiden doucheruimte. Alles in koloniale stijl ingericht. Veel schilderijen, tegelplateaus, klokken en midden boven ons bed ons Heer aan het kruis. Nadat we dit alles op ons hadden laten inwerken zijn we de stad ingegaan. Wat gewinkeld, ge-internet en fietsen bestelt voor morgen. De lunch en het diner deden we in het stadje, met de hele groep en de kosten daarvoor zaten al bij de reissom inbegrepen.

Dinsdag 8 augustus. Terwijl iedereen nog op één oor lag, heb ik de binnentuin gefilmd en met een zeepje waarop de naam van het hotel in mijn zak het stadje doorgeslenterd en wat gefilmd in de haven. Het was laag water en in het slik stonden veel reigers en eenden, langs de kant liepen de zwarte gieren in groepen bij elkaar visresten op te peuzelen. De boten lagen schuin op het drooggevallen slik. Het opkomende zonnetje scheen daar mooi overheen en maakte alle kleurtjes nog en tikje feller. Teruggekomen in het hotel, zag ik Gré al op een bank in de binnentuin zitten genieten. Het zeepje had ik niet nodig gehad. Op eigen kracht weer thuisgekomen! Om 9.O0 uur konden we terecht bij de VVV om onze fietsen op te halen. Echte mountainbikes. Vering in het stuur en standje vooroverliggend. Kortom, geen gezicht en echt wel even wennen dat als je je remmen inknijpt, je stuur naar beneden veert....En dan een mannenzadel!

We gingen op pad, lekker de gang erin en genoten van de omgeving. Mooie bloemen en vooral ook al die mooie vlinders die met ons meefladderden. Het trappen ging heel langzaam aan toch steeds zwaarder en ons vermoeden bleek juist. Vals plat! Dat viel tegen, een ontspannen fietstochtje was ons voorgesteld en onze kuiten begonnen flink te protesteren. Martie hield het voor gezien en ging terug naar het hotel. De ligstoelen bij het zwembad en een goed boek leken haar op dat moment meer vakantie. Het fietsen ging over in lopen en net op het moment dat ook Gert de brui eraan gaf bleek het nog 50 meter tot het terras, de koffie een heerlijke houten stoel in het zonnetje. De bikes werden aan een hek gebonden en Merijn ontdekte dat zijn waterfles had gelekt in zijn rugzak, waardoor hij nu zijn vogelboek kon uitwringen. Zeiknat! We namen een kop koffie en een frisje en Merijn vier rollen toiletpapier. Het papier werd velletje voor velletje tussen de bladzijden gelegd en omdat het nogal een dik boek was kregen onze benen een welverdiende rust. Toen de klus geklaard was konden we bijna geheel fris aan de wandeling naar de waterval beginnen. Het zag er mooi uit bij de waterval in het regenwoud, prachtige vlinders gefotografeerd.

Toen weer terug, de berg af. Dat ging in een flink tempo met de haren wapperend in de wind. Vooral die van mij! Terug bij het hotel was het een zaak van omkleden voor het strand en weer de fiets en de berg op om te gaan lunchen op het strand. Een tafeltje in de schaduw met de voeten in het zand. Een heerlijke kop vissoep voor de neus, dat is ook vakantie! Dit uitstapje werd afgesloten met een duik in het zilte nat van de Atlantische oceaan. De temperatuur was perfect, nog wat schelpen verzamelt omdat ik dat toch gewoon niet kan laten en voor de schemering weer inviel de berg weer afgedaald naar het stadje, bijna geen trap hoeven doen...

Na een verfrissende douche werd de jacht op de souvenirs geopend. Dat bleek nog een moeilijke zaak te zijn. Je probeert dan altijd iets echt Braziliaans te vinden, maar omdat we alleen maar in de natuur waren geweest hadden we er niet echt een idee van wat nu echt Braziliaans was. Dus met een mooie omslagdoek en een streng kralen hielden we het maar voor gezien. Het aperitiefje werd genuttigd op de binnenplaats, Caïpirinha, en daarna het avondmaal in het stadje gedaan. Eenmaal weer terug nog een slaapmutsje, Caïpirinha, genomen bij het verlichte zwembad in de binnentuin. Toen was het wel weer tijd om weer plaats te nemen onder ons Heer op de grote slaapzaal. Afgelopen nacht had er een mug rondgezoemd, maar het leek een onmogelijke opgave om die te gaan vangen, gezien de grootte van de kamer en we hadden ook nog eens een puntdak met balken, dus dat was echt een onmogelijke opgave! Het hoofd onder de lakens en die zorgdendan voor een flinke slaapmuts! Het was eigenlijk wel bijzonder en zegt ook wat over de mensen die nu bij elkaar en groep vormen...Na ruim 14 dagen in de natuur te hebben rondgezworven. Al die tijd hadden we geen winkel of dorp gezien. Nu kwamen we dan in een stadje en het eerste wat we deden was fietsen huren om naar de watervallen, bossen en strand te kunnen gaan. En drie personen schreven zich nog in om, te gaan snorkelen en duiken.

Woensdag 9 augustus. Het was weer een relaxte start deze dag. Vandaag staat de reis naar ILHA GRANDE op het programma. Eerst reden we weer door een prachtige omgeving met mooie uitkijkjes op de zee en kust naar Angra dos Reis. Soms reiken de bergen tot in de blauwe zee. Soms ligt er nog een spierwit strand te glimmen in de zon. In de kustlijn liggen verschillende kleine en grote eilanden. Soms met een huis erop, soms een heel regenwoud en mooie stranden. Net een filmdecor. In de haven van Angra dos Reis ligt een grote schoener voor ons klaar. Een tweemaster. Hij brengt ons op de motor naar Ilha Grande. Ieder vond al snel z'n plekje, languit bijbruinen op een kussen op het grote dek, of staand op de punt in de wind, genietend van het uitzicht, of flirtend in de buurt van de bemanning. We zagen Bruine Genten over het water scheren.

Na een vaartocht van anderhalf uur gingen we aan wal en brachten de kruiers onze bagage naar Pousada Portal das Borbas. Een mooi fleurig gekleurd hotel met kamers, twee hoog, aan een galerij in de tuin. Het lag ± 70 meter van zee. De lunch deden we gezamenlijk, we schepten op en lieten ons bordje weer wegen en ook hier betaalde Merijn. Daarna hadden we geen programma meer en ging iedereen op eigen houtje wat doen. Wij wilden wat door het stadje gaan lopen, maar raakten al snel uit het centrum en voor we het goed en wel in de gaten hadden liepen we weer te zweten en hijgen bergop. Maar hopend op een mooi uitzicht op de kust gingen we nog even door, maar toen het pad ook nog eens glibberig werd zijn we maar verstandig geworden en omgekeerd. We wilden het wel relaxed houden.

Daarna hebben we nog wat geslenterd in het dorpje, winkeltjes en mensen bekeken en eindigden op een terrasje op het strand. Een Caïpirinha onder handbereik...Het was er prachtig, het zonnetje ging onder. De bergen op de achtergrond veranderden steeds van kleur en weerspiegelden zich in het water. De pont vertrok naar het vaste land, een zwarte roetpluim achterlatend. Aan de andere kant klom de volle maan langzaam boven de bergen uit. De kaarsjes op tafel werden aangestoken en we besloten nog een tweede drankje te bestellen... Dat bleek nu weer niet zo'n verstandige zet, want daardoor ging mijn eigen kaarsje snel uit en heb ik de avond en het diner maar overgeslagen....

Donderdag 10 augustus. De hele nacht bleef het wat rumoerig op straat en tot overmaat van ramp zoemde er ook nog een mug rond. Dus om 4.00 uur ging het licht aan en ging Gert op muggenjacht. Om 6.00 uur was wat mij betrof de nacht gedaan. Gedouched en mijn spulletjes gepakt om naar het strand te gaan. Helaas eindigde deze onderneming al bij de poort van het hotel, die zat namelijk op slot. Dus heb ik de plannen bij moeten stellen en besloten om in de tuin mijn dagboek bij te werken. De kolibries vlogen om mij heen. Om 8.00 uur vertrok 'onze' boot, de Ana Maria III. Op de kade eerst flippers gepast en een snorkelset meegenomen. Na een korte vaartocht langs de kust meerde hij af bij een strand. We kregen allemaal en lunchpakket en de wandeling begon.

Door een regenwoud. In zo'n bos zijn de bladeren aan de bomen en struiken opvallend groot. We zagen veel struiken die wij van thuis kennen als kamerplant in een klein potje op de vensterbank. We liepen langs een mierennest van de parasolmier. Heel groot, wel twee bij twee meter, met verschillende ingangen. We hadden even zicht op de grootste vlinder van Brazilië, en toen vloog ze te snel al weer weg, prachtig blauw. We passeerden army-ants die zeer gemeen kunnen bijten en Rob kon dat onmiddellijk bevestigen. Al wandelend kwamen we aan op een prachtig strand met fluitzand. Zulke fijne korreltjes dat als je erop loopt, je een fluitend geluid hoort. Het strand was helemaal voor ons en de oceaan had drie tinten blauw. We konden een baantje trekken of tussen de rotsen gaan snorkelen. Ons lunchpakketje verorberen, een dutje doen, in het zonnetje. Wel tussen de afgevallen bladeren, want het was tenslotte nog steeds winter! Of nog wat schelpen verzamelen. Rond 15.00 uur wandelden we via een andere weg weer terug naar de boot.

Onderweg kwamen we nog penseelaapjes tegen die door de bomen langs ons pad sprongen. Ze vonden mijn appel zo lekker dat ze het aandurfden om daarvan stukjes uit mijn hand te pakken. De camera's klikten volop, want nu kon iedereen van zeer dichtbij schitterende foto's maken. We voeren weer naar een rotsig eiland waar we te water werden gelaten om te snorkelen. Veel vissen in mooie kleuren. De zee-egels vond ik het mooiste, lila waren ze. Van de kou ben ik weer aan boord geklommen en eenmaal aangemeerd in het stadje in het zonnetje een ijsje gegeten en toen was het tijd voor een warme douche, want het zonnetje was alweer onder. Gegeten in het stadje, Abraaõ. Afscheidsdiner! Daarna nog een drankje op het plein, the place to be voor de jeugd...

Vrijdag 11 augustus. Merijn had nog een vroege wandeling gepland. Om 6.30 uur vertrek. We waren met vieren. Al vogelend liepen we de berg op. Altijd een speciaal moment,vind ik altijd, zo vroeg rondlopen als de stad en de mensen bezig zijn met ontwaken. De zon begon net boven de berg uit te komen. We zagen enkele bijzondere vogels: Blue mannekin, the rufus winged ant wren en een blue cheeked gneteater. Aan de reacties van de vogelaars te horen waren het wel mooie soorten. Na het ontbijt opfrissen,de laatste spullen nog in de koffer of juist eruit omdat je ze onderweg misschien nog nodig hebt... Toen die klus was geklaard moest ik nog op pad om geld op te halen voor de envelop voor Merijn en een paar handtekeningen op de bedankkaart.

Een laatste wandeling over het strand, nog wat kleine schelpjes geraapt, de laatste foto's van strand zee en boten... Het verblijf werd afgesloten met een drankje op het strand, waar Merijn heel hartelijk bedankt werd voor zijn inzet. Iedereen, niemand uitgezonderd, was zeer tevreden over hem. De gezamenlijke lunch in het Biergartenrestaurant, kiloprijs. Die formule van opscheppen wat je maar wilt, wegen en dan afrekenen kwam nu goed van pas want we hadden niet veel tijd meer over. Deze formule werd hier ook toegepast in de ijssalons. We zo'n 40 soorten ijs waar je uit kunt kiezen en dan nog veel verschillende sauzen en allerlei versiering van chocolade balletjes, nootjes, slagroom e.d. Er werden prachtige creaties gemaakt. Wat ook bijzonder is in Brazilië zijn de karretjes op straat waar je toetjes, taarten in puntjes of helemaal en allerlei andere zoete lekkernijen kunt kopen. Deze aangekochte spullen werden dan meteen,op straat uit een bakje of servetje opgegeten. Nu ik toch bezig ben...we misten de bekende bijbel in de hotelkamers, wel hing er altijd een paraplu klaar.

Dit hotel was duidelijk de minste van allemaal. Onvriendelijk personeel, te kleine lakens op het bed. Erg lawaaiig 's nachts rond het hotel. Gehannes met de rekening bij het uitschrijven...Bij het opstappen op de boot (13.30 uur) hoorden we dat in Engeland,op de luchthavens 18 mensen waren gearresteerd. Zij wilden vluchten naar Amerika saboteren. Er waren nu extra controles aangekondigd. Alle vloeibare dingen zoals drankjes, potjes crème, gels, neusdruppels, deodorant, tandpasta dit moest allemaal uit de handbagage. En dus ook de cachaca!!! die de grootste liefhebbers van Caïpirinha nog hadden gekocht om mee te nemen. Sandro vertelde ons het maar meteen, nu konden we aan boord nog een en ander verschuiven van de hand naar de kofferbagage. Toen de eerste schrik van het nieuwtje voorbij was zocht iedereen weer een prettig plekje aan boord om te genieten van ons laatste tochtje op de boot. Sommigen hadden daarbij de ogen open, maar opvallend veel konden dat het beste plat uitgestrekt op de kussens met de ogen dicht.

Aangekomen in ABRAS DAS REIS (15.30 uur) stond er weer een bus klaar en binnen twee minuten was al de bagage overgeladen van de boot naar de bus, zwaaiden we de bemanning van de laatste dagen uit, wierpen nog een laatste blik op zee en daar kwam de chauffeur al weer langs met z'n snoepjes. We dronken één keer koffie onderweg en doordat de chauffeur niet al te veel remde in de bochten arriveerden we binnen drie uur op de luchthaven van RIO DE JANEIRO. We namen afscheid van de chauffeur en van Brazilië.

Om 19.00 uur ging het loket open voor de bagage in te checken. We kregen een interview nadat ons nog eens was verteld wat we zeker niet mochten meenemen in onze handbagage. Eenmaal de bagage ingecheckt gingen we een hapje eten, geld wisselen, bakkie doen, beetje slenteren en een beetje kletsen en toen konden we door de douanecheck. En vervolgens gaan wachten om te boarden. ( 22.15 uur).Toen begon het wachten...

Zaterdag 12 augustus. Om 0.10 uur konden we het vliegtuig in. Alle tassen werden nog eens handmatig gecontroleerd en dat veroorzaakte ook weer een lange rij. Onze plaats opgezocht, ons naast elkaar geïnstalleerd en toen kwam de mededeling van de captain dat de computer. Nu ik toch bezig ben...we misten de bekende bijbel in de hotelkamers, wel hing er altijd een paraplu klaar. Dit hotel was duidelijk de minste van allemaal. Onvriendelijk personeel, te kleine lakens op het bed. Erg lawaaiig 's nachts rond het hotel. Gehannes met de rekening bij het uitschrijven...

Bij het opstappen op de boot (13.30 uur) hoorden we dat in Engeland,op de luchthavens 18 mensen waren gearresteerd. Zij wilden vluchten naar Amerika saboteren. Er waren nu extra controles aangekondigd. Alle vloeibare dingen zoals drankjes, potjes crème, gels, neusdruppels, deodorant, tandpasta dit moest allemaal uit de handbagage. En dus ook de cachaca!!! die de grootste liefhebbers van Caïpirinha nog hadden gekocht om mee te nemen. Sandro vertelde ons het maar meteen, nu konden we aan boord nog een en ander verschuiven van de hand naar de kofferbagage. Toen de eerste schrik van het nieuwtje voorbij was zocht iedereen weer een prettig plekje aan boord om te genieten van ons laatste tochtje op de boot. Sommigen hadden daarbij de ogen open, maar opvallend veel konden dat het beste plat uitgestrekt op de kussens met de ogen dicht.

Aangekomen in ABRAS DAS REIS (15.30 uur) stond er weer een bus klaar en binnen twee minuten was al de bagage overgeladen van de boot naar de bus, zwaaiden we de bemanning van de laatste dagen uit, wierpen nog een laatste blik op zee en daar kwam de chauffeur al weer langs met z'n snoepjes. We dronken één keer koffie onderweg en doordat de chauffeur niet al te veel remde in de bochten arriveerden we binnen drie uur op de luchthaven van RIO DE JANEIRO. We namen afscheid van de chauffeur en van Brazilië.

Om 19.00 uur ging het loket open voor de bagage in te checken. We kregen een interview nadat ons nog eens was verteld wat we zeker niet mochten meenemen in onze handbagage. Eenmaal de bagage ingecheckt gingen we een hapje eten, geld wisselen, bakkie doen, beetje slenteren en een beetje kletsen en toen konden we door de douanecheck. En vervolgens gaan wachten om te boarden. ( 22.15 uur). Toen begon het wachten...

Zaterdag 12 augustus. Om 0.10 uur konden we het vliegtuig in. Alle tassen werden nog eens handmatig gecontroleerd en dat veroorzaakte ook weer een lange rij. We zochten onze plaats op,deze keer naast elkaaren toen kwam de mededeling van de captain dat de computer kapot was en de troubleshooter was on his way! Tegen half 3 kwam het laatste bericht, in knauwend Amerikaans van captain Anderson, dat de flight was cancelled. De veiligheidsmaatregelen waren zo dat, om een veilige vlucht te kunnen garanderen, deze computer moest werken, dus...

Onmiddellijk stond iedereen op om z'n spullen te pakken en te vertrekken, maar zo simpel ging dat niet. We moesten wachten tot het reïntegratieteam van de luchthaven was teruggeroepen. Want ook al waren we nog nergens geweest we werden toch weer gecontroleerd bij terugkomst op de luchthaven en even zo goed moesten onze schoenen weer uit! We kregen een transitcard en moesten onze bagage weer ophalen. Met zoveel moeite was deze ingecheckt en nu stonden we er weer mee in de hand! We vonden een taxi en na een snelle rit door Rio arriveerden we in Hotel Gloria. Onze kamer was op de zevende etage met zicht op zee, dichtbij de plaats waar onze vakantie in Brazilië, drie weken eerder was begonnen.

We waren in een goed hotel terecht gekomen, mooie kamers, voucher voor een ontbijt en recht op drie minuten bellen met het buitenland. En dat voor alle passagiers, geen wonder dat de tickets zo duur zijn. Voor het slapen gaan nog even CNN opgezocht voor enig nieuws over de gebeurtenissen in Londen. We hadden tijdens het eten op het vliegveld al gezien dat alles in de wereld gewoon was doorgegaan tijdens onze reis. In Israël waren nog steeds aanslagen, de lijst van arrestanten kwam in beeld. Daarop veel Arabische namen Er was noodweer geweest in China, veel regen en overstromingen. Dat alles werd gevolgd door de populairste soap van Brazilië, want ineens waren alle ogen gericht op de T.V. schermen. Zoals we al in meer landen hebben gezien is het ook hier niet mogelijk om in een restaurant iets te eten zonder zicht op een werkende T.V.

We hadden maar een kort nachtje en een goed ontbijt. Om 11.45 uur moesten we ons weer melden in de hal van het hotel. Wat een mensen en bagage verzamelen zich dan in zo'n hal. Zou iedereen zijn eigen spullen nog terugvinden? Met een bus werden we, door Rio de Janeiro, weer naar het vliegveld gebracht. Leuk hoeveel dingen je dan al herkent in zo'n stad. Ons hotel stond bij Flamenco Parc.

Eenmaal op het vliegveld begon het lange wachten weer van voren af aan. We stonden drie uur in de rij om onze bagage in te leveren. De tijd werd gevuld met een grap en een flauwekulletje en soms ook een beetje mopperen. Daarna ging het snel, we kregen een bon voor een burger aangeboden door Delta Airlines en een drankje. We konden boarden om 17.15 uur. De captain meldde nog speciaal dat de deur nu dicht was en we echt gingen vertrekken. We zetten de klok één uur terug, kregen nog een maaltijd, en vielen in slaap tot de landing om 1.15 uur in ATLANTA. In de U.S.A.

Zondag 13 augustus. We gingen daar weer door diverse controles. Lieten een afdruk achter van de linker en rechter indexfinger. We keken nog even diep in een camera en lieten onze koffer achter om hem na heel veel lange gangen en roltrappen weer terug te vinden. De handbagage en de schoenen gingen nog een keer door de röntgenkast en omdat we de vlucht naar A'dam natuurlijk dik gemist hadden door de gecancelde vlucht werden we ondergebracht in Hotel Wellesley Inn. Het was toen 3.15 uur. Het duurde even voor iedereen een ontbijtbon en een kamer had, dus het was 4.00 uur toen we in een prima bedje kropen voor weer een te kort nachtje. Om 9.30 uur werden we weer wakker, beetje aangerommeld, nog gezocht naar een schoon shirt... WE waren inmiddels een beetje het gevoel van dag en nacht en enig ritma volledig kwijt...

Met onze vouchers gingen weop pad naar het Waffle restaurant. DE vliegmaatschappij Delta had iedereen twee bonnen gegeven. Een voor het ontbijt en een voor de lunch. We werden hartelijk welkom geheten in het restaurant en kregen een tafeltje toegewezen aan het raam.

Net toen we de kaart aan het bestuderenwaren kwamde serveerster: Hi, how are you, I am from Georgia. Wij deden niet onder voor haar..Hi, we are from Holland. Oh, zei ze, let's keep on joking. Maar na enig denken vroeg ze toch nog of dat misschien in de U.K. lag. We namen een breakfast special. Een flinke wafel, een kwakje rösti, twee gebakken eieren, toast, bacon en een kop thee. Dat was een zeer vullend ontbijt! We zagen nog enkele zeer omvangrijke klanten binnenschuiven, maar dat zou ons ook overkomen als we regelmatig naar het Wafflehouse zouden gaan. We hadden nog even een probleempje bij de kassa omdat onze bon niet geheel toereikend was voor wat we hadden genomen. Ze vonden het geld dat Gert bij zich had niet geldig meer. Maar een heer aan de bar redde ons. Merry Christmas zo zei hij, en let me pay. Wij wensten hem ook maar een geslaagde kerst en gingen om de tijd te vullen en de spijsvertering wat op gang te helpen nog een blokje om.

Het was een nieuwbouwwijk, herkenbaar van de Amerikaanse films. Weinig mensen en weinig vogels te zien. Wel overdreven vriendelijk waren De mensen die we tegenkwamen waren overdreven vriendelijk.... ze zwaaiden naar ons of we gisteren nog samen hadden geborreld.

Toen was het weer tijd voor de shuttle van het hotel naar het vliegveld. De bagage was deze keer snel ingeleverd. Nog even gewinkeld en wat Hershey chocolade gekocht, en de bekende peanutbuttercups... De douanecontrole werd nog even op de blote voeten genomen. En nu kregen we het gevoel dat het toch echt gedaan was met de vakantie. De lunchbon opgegeten in een sandwichbar, niet echt honger maar ja, een gratis bon moet je toch gebruiken...

En toenstond er een Delta airplane voor ons klaar. De B 767-300 ER. Zouden we nu dan toch echt naar huis gaan? Om 18.00 uur stegen we zonder problemen op en de stewardessen spraken Nederlands. Voor de eerste keer sinds drie weken bleef het nu langer licht. Om 20.00 uur ging het zonnetje onder.

Maandag 14 augustus. Om 1.00 uur 's nachts kwam hij al weer op... Aan het einde van de reis gingen onze horloges zes uur vooruit en om 8.30 uur landden we op SCHIPHOL. De eerste trein die we konden nemen ging om 9.30 uur. Om 12.00 uur staken we de sleutel in ons eigen voordeur. We moesten toen gaan proberen onze ogen verder open te houden die dag. We keken regelmatig op de klok, omdat we werkelijk geen idee meer hadden van de tijd en welk deel van de dag het nu was....

We waren alles bij elkaar 64 uur onderweg geweest.