DEEL 3 REISVERSLAG MYANMAR

Vrijdag 24 februari. We werden om 7 uur in het stadje MINDAT verwacht voor een Myanmar ontbijt. Er stonden Samosa's op tafel, die smaakten goed en nog een schaal met balletjes die qua smaak niet echt te plaatsen waren. Groene thee is er altijd volop en verder konden we kiezen uit noedelsoep of ricesoep. Ik heb de ricesoep geprobeerd en daar was niets mis mee.

Hij leek nog het meest op de rijstewaterpap die we vroeger de kinderen met braken/diarree in het ziekenhuis gaven. Dit gebeurde meestal onder enige dwang omdat geen enkel kind dat lustte. Hier zat er toch nog wel een pittig smaakje aan. Na dit voedzame ontbijt liepen we nog even over de markt. Ik had pech want ik wilde graag een LONGYI kopen omdat ik de vorige dag uit m'n broek was gescheurd.. Helaas was er voor de vrouwen geen kant en klare te koop. Wel een mannenlongyi maar die was me te groot. Ik heb wel een paar mooie lappen gekocht om er thuis nog een te maken.

De hele dag zaten we verder in de jeeps. De weg was in het begin vooral prachtig door het mooie landschap waar we doorheen gingen. Veel rijstvelden maar ook gewone landbouw, groenten, suikerriet, mais en zonnebloemen. De weg was geasfalteerd dus de hoeveelheid stof viel mee. Na ongeveer anderhalf uur rijden vielen we stil omdat de twee auto's achter ons maar niet in zicht kwamen. Een passerende motorrijder had iets gezegd over een lekke band. Dus we stopten met 3 jeeps in een piepklein dorpje. Gelukkig hadden ze daar een winkel dus we konden in de schaduw een kopje thee of koffie drinken. Het wachten duurde maar dus ook een tweede kopje werd genomen. Toen we er al ruim een uur zaten werd er toch maar besloten om met een jeep terug te rijden en eens te kijken wat er aan de hand was. Kort na vertrek bleek een jeep twee lekke banden gereden te hebben. Helaas had hij maar een reserveband bij zich en de reserveband van de andere jeep, die met ze gestopt was paste niet. De enige oplossing was met de goede jeep terug te rijden naar MINDAT om een nieuwe band erbij te halen. De passagiers van de betreffende auto vonden gelukkig nog een stok kaarten in hun bagage dus hebben ze de wachttijd al klaverjassend overbrugd. Pas tegen twee uur zaten we uiteindelijk met z'n allen aan de lunch. Daarna moesten we nog zeker vier uur rijden. Na een korte stop in een klein plaatsje waar we even konden plassen en wat te drinken halen reden we in een keer door naar de rivier. We moesten onderweg veel droge rivieren oversteken. Ook kwamen we door een gebied waar niet zo lang geleden een typhoon had huisgehouden. Die had 150 slachtoffers geëist. Veel huizen waren weggespoeld maar ook de bruggen werden vernield doordat veel grote bomen door het water werden meegesleurd. We moesten af en toe over noodbruggen naar de overkant. Deze waren gemaakt van bamboevlotten. Het zag er allemaal niet echt stabiel uit maar het water was gelukkig niet diep. Bij één brug vertrouwde men het zelf ook niet en moesten we uitstappen en lopend de brug over.

Tegen het schemer kwamen we bij de Irrywaddyrivier. We stapten weer over op twee boten en kwamen zo in het donker in BAGAN aan.

We sliepen in hetzelfde hotel als een paar dagen daarvoor, het Yar Kinn Hotel. Dit was een prima hotel, onze kamers lagen als een soort geschakelde bungalows in een mooie tuin. Iedereen vloog onder de douche.. en voelde alvast even aan het zachte bed..

Die avond hadden we het afscheidsdiner van de groep omdat twee mensen achterbleven in Bagan. Zij reisden zelf verder. We aten in een Indiaas restaurant en er werd gespeecht over en weer. Tun werd natuurlijk nog even geplaagd met The beautiful Lady. Zo spiegelde hij ons altijd Myanmar voor als hij ons wilde laten zien waar we ons op dat moment in het land bevonden. Hij liet ons dan raden in welk part of the beautiful lady we ons bevonden... Het eten was weer heerlijk! We moesten daarna onze tassen weer inpakken want de volgende dag gingen we weer vliegen.

Zaterdag 25 februari. De wekker liep af om 5 uur. Veel te vroeg nu we zo'n lekker bedje hadden... Onze vlucht naar Yangon vertrok om 7.15 u. Dus om 6 uur vertrok de bus naar het vliegveld. Alles verliep goed dus we waren na een tussenstop in Mandelay al om 10 uur in Yangon. We konden als we dat wilden met de trein naar het hotel. Het hotel ligt nml. dicht bij het centraal station.

Met de bus reden we naar een station dat aan een groentemarkt lag. Het was er een drukte van belang. Zelfs tussen de rails lag de koopwaar uitgestald. Maar ook zat men in kleine groepjes gezellig een potje te koken en te eten tussen de rails. Als er dan een trein binnenliep pakte iedereen z'n spullen en wachtte dan om als de trein weer vertrokken was weer z'n spullen weg te zetten. We moesten een uurtje wachten dus hadden volop tijd om alles eens uitgebreid te bekijken en natuurlijk foto's te maken.

Ik vond het wel heel bijzonder dat ik daar zo maar rond liep, zo'n drukke markt, alles liep en krioelde door elkaar. We werden ook ontzettend door iedereen bekeken maar wel op een leuke manier. Je zag ze met elkaar praten over ons en als je ze dan aankeek en Mingela Bah zei, gierden ze soms van het lachen, zo verrast dat hun groet zomaar uit onze monden kwam rollen..

Toen de vertrektijd naderde zocht iedereen elkaar weer op en het was even behoorlijk dringen bij het instappen maar we hadden meteen een zitplaats en die veranderde qua ruimte bij iedere stopplaats. Soms had ik de ruimte en soms had ik er op iedere been bijna iemand bijzitten. Naast me zat een vrouwtje met op een schaal koopwaar wat nog het meest op gebakken deegrolletjes leek. Ik liet een briefje van 100 Kyat zien en ja, daar kreeg ik er een voor. Ik pakte hem en hapte er een stuk uit. Maar dat was niet de bedoeling, ze pakte hem weer terug. Met een schaar knipte ze hem in stukjes en deed dit in een plastic zakje. Er ging nog wat stroop over en een houten prikker erin en toen pas mocht ik gaan eten. Heerlijk was het! De anderen van de groep hadden het eens aangezien en mijn commentaar gehoord dus de een na de andere bestelde er ook een. Zo had dit vrouwtje al onderweg een leuke handel.

We moesten tellen, twintig stops en dan kwam ons station. Iedereen was natuurlijk al snel de tel kwijt want er was zoveel te zien. Gelukkig was Tun er nog en die gaf op tijd een seintje van uitstappen!

Het Panorama Hotel was prima, zelfs gratis internet in de hal. Het was erg warm in de stad. We lunchten in The Little Duck, dit was een restaurant bij de haven. We hadden leuk uitzicht en een heerlijke airco. Verder bezochten we nog de Sule Pagode. We waren er snel klaar want de zon had de tegels zo opgewarmd dat het geen lopen was. Met een omweggetje kwamen we weer bij het hotel. We vonden Yangon een lelijke, vuile, verlopen drukke stad. Maar wij zijn nu eenmaal geen stadmensen... We besloten de dag door nog met een paar mensen van de groep te gaan eten. Dat was erg gezellig, vooral ook omdat we in een zaaltje werden gezet waar een hele familie heel luidruchtig een verjaarsfeest aan het vieren waren.

Ze vonden het prachtig dat wij ook meezongen met Happy Birthday. Wij mochten toen ook meteen meedelen in de taart en het ijs. De hele familie werd voorgesteld. Na het diner hebben we in het Strand Hotel nog een cappucino gedronken, heerlijk was die, ik weet niet of ik die ooit wel eens zo lekker op heb. Dit Hotel is oud, ergens uit de Engelse tijd, maar in een perfecte staat, het schijnt ook erg bekend te zijn. Dit was een leuke afsluiting van de rondreis!

Zondag 26 februari. Deze dag begon ons privéreisje. Tun kwam ons om 8.30u ophalen!

Gert had weer problemen met de buik dus die nam een paar imodium pillen in.. We kregen een luxe wagen, een Toyota met chauffeur, Tan. Dat is wel makkelijk te onthouden Tun en Tan. We waren wel even onderweg om Yangon achter ons te laten. De eerste stop was bij een plaats waar auto's worden gezegend. Er worden offergaven op de motorkap gelegd en bloemen aan de grill gebonden. Een man heeft een koperen staaf in de hand, daar zwaait hij mee boven de auto en zegt wat gebedjes. De auto moet dan drie keer voor en achteruit rijden en dan ben je verder verzekerd van een goede reis.. Hierna stopten we bij een liggende Boeddha. Hij lag prachtig met zijn hoofd op blokken die helemaal versierd waren met stukjes spiegel en gekleurd glas. Het was de liggende Boeddha van Shethalyaung. Het was een enorm beeld, 55 meter lang. Zijn oor was 4 meter 57. Aan de achterkant werd een legende uitgebeeld wat een beetje de ontstaansgeschiedenis van het beeld aangaf. Het werd tijd om naar het Kya Khet Waii klooster te gaan waar waren we net op tijd om te zien hoe de monniken zich opstelden in een rij om de etenspotten te laten vullen. Ik kreeg een zak met maiskolven in mijn hand geduwd, die kon ik kopen en dan mee uitdelen aan de monniken. Dat vond ik wel een leuke geste dus ik heb drie zakken gekocht. Heel bijzonder weer om zo even deel uit te maken van een ceremonie die hier al eeuwen zo gaat.

We mochten ook in de eetzaal terwijl er zeker honderd monniken zaten te eten. Het klooster zelf was een mooi gebouw, het was meteen ook een universiteit voor monniken. Voor de lunch bezochten we nog de Shwemawdaw-pagode. Deze ligt in BAGO, net buiten de stad. Deze stoepa is 114 meter hoog Verder lijkt hij erg op de Shwedagon-pagode in Yangon. Wat wel een groot verschil is dat het hier heerlijk rustig was. Op het wandelgebied om de Stoepa staan veel grote oude bomen die heerlijk schaduw geven. Er gaat echt een rust vanuit. De tegels waren door het zonnetje flink heet geworden dus het werd een soort hinkstap springen. Op een paal stonden twee vogels die op elkaar zaten. De legende verteld dat dit gebied vroeger onder water stond en dat de heuvel als een eiland boven het water uitstak. Deze vogel, een mannetje landde op het topje van de berg en even later landde ook het vrouwtje boven op de rug van het mannetje. Meer plaats was er niet... Op deze plaats is de Pagode gebouwd.

Na de lunch die we hadden met zicht op de prachtige top van de Stoepa gingen we naar de Gouden rots pagode ofwel, Kyaiktyo Pagode. We reden er in ongeveer 2 uur naar toe. We maakten onderweg verschillende fotostops. Dat kon nu gemakkelijk omdat we maar met tweeën waren. We kwamen aan bij het Kin Pun basecamp. We lieten daar onze chauffeur en de grote bagage achter en moesten overstappen in een kleine truck waar wel 48 mensen inzaten, helemaal tegen elkaar geperst. We reden steil omhoog tot camp 2. Daar moesten we eruit en verder lopen. Het was nog zo'n 4 km met een stijging van 320 meter. We liepen dat in drie kwartier. Onderweg waren er veel stalletjes met eten en drinken. De toeristen mogen zich niet helemaal naar boven laten rijden.. Zij moeten het busje uit en gaan lopen of zich tegen betaling laten dragen in een draagstoel door 4 mannen. Wij gingen natuurlijk wel lopen maar een drager voor de bagage hadden we wel genomen. Boven aangekomen konden we eerst een snelle douche nemen op de kamer in het hotel. Tegen 17.00 uur liepen we in 10 minuten naar de rots. Heel indrukwekkend is het en niet te verklaren dat dat blok met de Stoepa er niet af kukelt. Hij ligt maakt maar over en klein vlakje contact met het onderliggende rotsblok. Er waren daar heel veel mensen, niet zo veel toeristen juist veel pelgrims. Er wordt dan ook op vele plaatsen heel devoot gebeden. Je ziet er veel monniken en nonnetjes rondlopen en bidden. En Tun zou Tun niet zijn als hij niet ook hier weer een legende paraat had..

We dineerden in het hotel, dat prachtig lag en ook nog eens dicht bij de Pagode, het Mountain Top Hotel.

Maandag 27 februari. We waren op tijd paraat voor de sunrise. De hele nacht had er een flinke brand gewoed net naast het hotel. We hoorden van de gids dat het personeel van het hotel de hele nacht druk in de weer was geweest met water. De brandweer werkt hier namelijk 's nachts niet... Het was nog steeds druk rondom de Golden Rock, veel mensen hadden daar overnacht, in een soort van guesthouse maar ook gewoon buiten op de tegels.. Het zonnetje kwam mooi boven de bergen uitpiepen en een nieuwe dag was weer geboren! Na het ontbijt trokken we de wandelschoenen aan en deden dezelfde route als de dag daarvoor maar dan weer naar beneden. Het werd een ontspannen wandeling. Eerst langs de kraampjes waar allerlei vreemde attributen werden verkocht, berenklauwen, olifantenstaart, tanden van allerlei exotische dieren. Ook huiden van beren lagen daarbij. Van al deze zaken worden middeltjes gemaakt voor de gezondheid of extra kracht. Je mag ze niet fotograferen want de wet verbied de verkoop van deze zaken. We hadden weer een drager om onze bagage naar beneden te brengen voor 4500 Kyat waren wij van het gesjouw af. Ook weer heel veel mensen lieten zich naar beneden dragen. Op het eerste plafond aangekomen zochten we weer een truck en nadat we daar weer tussen geperst waren, ruim 50 mensen in zo'n klein wagentje.. gingen we het laatste stuk steil naar beneden, daar stond onze chauffeur Tan weer op ons te wachten. Op naar Moe Yaungyi. We stopten nog bij een rubberplantage waar we het proces van het kerven in de boom tot de plakken drogende rubber aan de rekken uitgelegd kregen. Ik begreep dat de mensen in dit dorp in loondienst waren bij de man die dit stuk grond beheerde. Ze schreven wel hun eigen nummer op het vel rubber dus er zal ook wel stukloon gegeven worden. Dicht bij ons nieuwe Eco Family Bungalow kochten we nog wat snakehead fish. Tun wilde in het restaurant vragen of ze dit wilden klaarmaken. De auto werd op een parkeerterrein gezet. Meteen kwamen er al dragers want normaal staat dit gebied onder water en moet er over lange steigers naar de kamers gelopen worden. Het water stond nu erg ver weg, het restaurant is omgeven door drooggevallen slik. De kamers liggen wat verderop aan de steiger en zijn gemaakt in de vorm van houten woonboten die los van elkaar op een rijtje liggen. Dit moet toen het net klaar was wel een heel mooi verblijf geweest zijn. Het is nu allemaal erg verouderd en wat krakkemikkig. Maar het ziet er nog steeds heel apart uit, alles is wel schoon maar supereenvoudig! Er liggen twee boten aan de steiger, de vogels zijn ver weg, ook met een kijker zijn ze bijna niet te zien.

De Moeyun Gyi wetlands liggen ongeveer 70 mijl ten noorden van Yangon. Het ligt op de snelweg Yangon-Mandalay. In 1878 is er een stuwmeer gebouwd in het Moeyungyi gebied. Vele jaren later is dit reservoir veranderd in een natuurlijk wetland. Dit gebied is vergroot met 40 vierkante mijl en is nu waardevol als hoog wetland. Sinds 1988 zijn deze wetlands aangemerkt als natuurreservaat. Elk jaar vliegen miljoenen vogels van het noordelijk halfrond .naar het zuiden langs de Oost Aziatische Austalische vliegroute om te ontsnappen aan de winter. Ze stoppen in Azië om te eten en te rusten. De vliegroute bevat een netwerk aan wetlands en Moeyungyi is er een van. Moeyungyi is een belangrijke schuilplaats voor veel watervogels op trek. Bij een telling bleek dat er 125 soorten watervogels werden waargenomen. Tot zover de informatie die we van de reisorganisatie hadden gekregen.

Na de lunch die we niet konden bestellen, er was alleen kip en fried vegetables, overigens werd dit allemaal wel heel keurig opgediend op een mooi schoon tafelkleed. Tun regelde nog dat onze gekochte snakeheadfish erbij werd geserveerd. Deze vis wordt gedroogd in de zon en waarschijnlijk ook gepekeld want hij smaakte zout maar toch wel heel lekker, zeker bij droge witte rijst met groente. Tegen 16 uur konden we ons melden voor een boottocht door de wetlands. We gingen in een lange smalle houten boot, aan de motor zat een lange staaf met een soort propellertje, die werd in het water gestoken. Onze kapitein vaarde mooi langzaam en zetten steeds de motor af. Hij manoeuvreerde dan zijn boot met een lange stok naar de juiste plaats. We zagen een Greyheaded Swamphen prachtig in het zonnetje zitten. Jacana's, voor ons een niet bekende soort, een Asian Openbilled Stork, ijsvogels, de common en de blackheaded. De Bluetaled Beeeater, duizenden pijlstaarteenden. Purperreigers prachtig in een laat namiddag zonnetje. De Glossy Ibis, de Blackheaded Ibis, en de Chinese Pondherron. Langs de weg hadden we al veel Blackdrongo's gezien en nu zagen we ze hier ook weer in grote getale. De Common Snipe, Common Ringplover en vast nog veel meer! Het was genieten zo in het zonnetje op het water. We zagen nog heel wat vissersbootjes druk in de weer. En zo zagen we het zonnetje weer ondergaan nadat we het eerst vanmorgen hielpen opkomen...

Na afloop namen we een pilsje ook om Tun zijn verjaardag te vieren, hij werd die dag 41 jaar. Het diner was smakelijk en gezellig. Tegen negen uur gingen we onze kamer opzoeken zodat we nog wat zaken konden regelen voor de generator weer werd afgezet. De airco blies lekker in ons kamertje!

Dinsdag 28 februari. We hadden met Tun afgesproken om om 6.30 u. te ontbijten en om 7 uur weer te vertrekken met de boot. We gingen nu voor de kleine vogels .We zagen de koekoek en de meest bijzondere vogel deze morgen was de Asian Paradise Flicatcher, en de Jacana weer. Ook een heel bijzondere waarneming was The Yellow Bittern (wouwaapje). Rond half elf waren we weer terug in onze Eco Bungalow en vonden we zelf wel dat we een cola hadden verdiend! Ik ging aan een tafel in het restaurant zitten om mijn dagboek bij te werken, ramen kennen ze hier niet, het uitzicht was helemaal rondom, wat een prachtige natuur. Af en toe moest ik even onderbreken als er een knulletje langskwam die zijn buffels hoedde in het water, dat was een mooi plaatje voor de camera.

Achter het restaurant was een andere knul bezig wel tweehonderd eenden te hoeden. Deze worden vetgemest om op het bord te eindigen.. Na de lunch hebben we het dorp PYINBONGYI bezocht. Eerst gingen we op bezoek bij een familie die druk sigaren zaten te rollen. Natuurlijk moesten ook de schoenen ook nog even uit om de tempel van dichtbij te bekijken. Daar zaten drie knullen van cement de versiering van de portalen te maken. Ze deden dat op een manier die wel wat van boetseren weg had. We liepen wat achteraf langs alle huizen en het was weer eens overduidelijk dat ook hier nooit toeristen kwamen. We werden weer bekeken vanuit een veilige positie binnen vanachter de luiken. Maar een enkeling waagde zich dichterbij, ook de kinderen bleven hier op afstand. We dronken nog ergens een cola, het hele theehuis was van slag... Uiteindelijk waren we precies op tijd weer terug op het kamp om op onze eigen kosten nog een vaartocht te maken. Tun en onze chauffeur sloten meteen mee aan. We zagen niet veel vogels maar het was heerlijk op het water want de temperatuur haalde de 40 graden waarschijnlijk net.. We aten weer heerlijk, vis deze keer, op eigen verzoek... We lagen op tijd weer op bed, de koude douche was een heerlijke afkoeling. We vielen in slaap met de airco aan.

Woensdag 29 februari. Al op tijd waren we weer op maar dat kan ook wel als je even na negen uur al plat gaat. We rustten hier echt lekker uit! Het zonnetje kwam om 6.30u weer boven de horizon uit. Om acht uur waren we klaar met het ontbijt, de rekening lag al klaar voor ons. Bij de verlenging bleken twee boottochten, de lunches en de ontbijten inbegrepen te zijn. Dit werd de laatste dag met een programma! We reden weer terug naar Yangon via Bago. BAGO is een grote, drukke stad. De stad met het standbeeld van de twee mandarijneenden. We bezochten een pottenbakkerij. Van rivierklei worden hier veel potten gemaakt. Men doet dat op een draaischijf die met de hand wordt bewogen. De eerste vrouw maakt de ruwe vorm. Later wordt de pot helemaal rondgeklopt. Hij krijgt dan zijn mooie ronde vorm en het doel van dit kloppen is ook om de luchtbellen eruit te slaan. De derde behandeling is de versiering die er met houten mallen op wordt geslagen. Na een week drogen gaan ze in een grote oven die o.a. met bamboe wordt gestookt. Maar we zagen ook buiten kuilen afgedekt met stro waar potten 'Raku' worden gebakken. Deze potten worden veel als waterpotten gebruikt, ook worden er potten met veel gaten onderin gebakken, die worden dan gebruikt om voedsel in gaar te stomen. Ik vond het een erg leuk bezoek en mocht ook nog zelf proberen een pot te maken maar dat viel niet mee, de klei was erg nat en de twee handelingen tegelijk uit te voeren, het draaien van de schijf en de pot vormen bleek echt te moeilijk!

Verder bezochten we die dag een soort van dierentuin. Hlawgar is de naam van het park en het ligt in TAUKKYAN. Het bleek een oude en verwaarloosde dierentuin te zijn. Ze hadden er nog wat kraagberen en vogels in kooien zitten. De meeste kooien waren leeg... Ook zagen we weinig vogels in het wild rondvliegen dat is anders vaak nog wel het geval in een aangelegde tuin. Tun praatte wat met de mensen van het park en nu bleek het wel mogelijk om in de tuin rondom dit dierentuintje een vogelwandeling te doen. Daar zouden ook wel veel vogels te zien zijn. Een van de werknemers was vogelaar en die verzorgde deze wandelingen. Alleen hadden we ons daar vroeg voor moeten aanmelden, nu kon dat niet meer... We reden nog met de auto door een soort safaripark waar ontzettend veel herten rondliepen en ook nog wat groepjes rhesusaapjes. Ook dit was niet echt de moeite waard om te bekijken maar allee, we waren er nu toch.. Er lagen ook nog wat watertjes in dit park en daar ontdekte Gert toch nog een bijzondere ijsvogel: de White throated kingfisher.

De volgende stop was op een enorme begraafplaats waar mensen van heel veel nationaliteiten begraven lagen, zij waren in de tweede wereldoorlog gesneuveld in dit deel van de wereld. Engeland betaalt en onderhoud deze begraafplaats. Inmiddels was de klok al de twee uur gepasseerd en reden we Yangon weer binnen. We stopten dichtbij het vliegveld om te lunchen in een restaurant waar je keus had uit zowel de Europese als Chinese als Myanmar keuken.

Na nog even gezocht te hebben naar een wiebelend bloempotje in een grote supermarkt en ook nog naar wat muziekcd's in een souvenirshop werden we afgezet bij het Panorama hotel en was onze verlenging voorbij.

De tassen werden weer omgepakt, we namen een heerlijk bad en aten nog een keer in The Golden Duck. De koffie namen we weer in het Strand Hotel want daar had ik goede herinneringen aan. We konden hier in het hotel nog even wat foto's en het laatste verhaal op onze reissite kwijt.

Donderdag 1 maart. We mochten uitslapen maar waren toch op tijd weer present. Na het ontbijt hebben we de overdekte markt nog bezocht. Dit was zeer de moeite waard. Heel veel stoffen en sierraden werden daar verkocht. We probeerden nog het restaurantje te vinden waar we Mohinga, de Myanmarse vissoep, zouden kunnen eten. Maar helaas, we hoorden later van Tun dat we daar pas in de middag terecht konden. Tot die tijd heeft iemand anders daar op de stoep zijn restaurantje.. Je ziet inderdaad steeds mannen lopen met aan een lange stok over zijn schouder aan de ene kant de krukjes en de tafeltjes en aan de andere kant van de stok hangt dan zijn kookgerei. Deze mensen hebben een mobiel restaurantje dat steeds ergens anders wordt opgebouwd. De plaatselijke bevolking eet heel veel op straat.

Tegen half twee kwamen Tan en Tun ons weer ophalen voor de rit naar het vliegveld. Tun vroeg ons nog heel bezorgd of we onze jassen toch wel snel konden pakken als we geland waren in Holland... Hij begeleidde ons het vliegveld in en bleef ons goed in het oog houden tot we door de douane gingen. Hij was een prima gids met veel gevoel voor humor!

En van daar af begon onze lange reis over de wereld en door de tijd. We deden er 2.45 uur over om in Singapore te komen en na twee uur wachten telden we daar nog eens bijna 13.25 uur bij om in Schiphol te geraken, het was daar toen vrijdag 2 maart half zeven 's morgens. Daar namen we de Fyra en staken tegen 10 uur 's morgens de sleutel weer in ons eigen slot.