RONDREIS UGANDA deel 4

We deden donderdag 7 februari een Forest-walk naar het swamp. Onze gids Gorith was echt een schatje en ook nog een heel mooi vrouwtje! Jammer was wel dat ze niet heel veel kon vertellen over het forest.. Maar al schuivend, dalend en stijgend over soms erg smalle richeltjes vroeg ze veel over Nederland en zo bleek dat het fenomeen bevroren water en schaatsen haar totaal onbekend was.

Gert vertelde over schaatsen die je dan aandoet en zij dacht daarbij aan iets dat je aantrekt en ongeveer tot je oksels komt want het is dan toch ook koud??? Ons fotoalbumpje met foto’s van molens, koeien, schapen, flats, boten, bruggen en tuinen in zomer en in de winter bracht weer uitkomst. We hebben het deze reis al heel wat keertjes gepakt om te laten zien hoe het er hier uit ziet als het heeft gesneeuwd en hoe plat Nederland is. We omschrijven dat meestal maar het beste als: “Flat as a pancake..”! Samen met de ranger werden alle foto’s bestudeerd en er kwamen heel wat vragen.. Dat is dan wel weer heel bijzonder om in zo’n oerbos, wat een regenwoud dus is, te staan met onze foto’s van Nederland.

Maar al wandelend zagen we toch heel wat bloeiende planten die ook in Nederland voorkomen. We zagen een geelrug duiker met grote haast langskomen, maar verder was het er erg stil met de dieren. Waar we tijdens deze wandeling achterkwamen was dat in dit bos de mieren wel een beetje de dieren zijn waar je het meeste schrik voor moet hebben. Met name de Safari-ants, daar had Gorith het niet op. We moesten goed opletten niet op hun spoor te trappen en zeker niet stil te staan in de buurt van hun pad. Safari-ants zijn mieren die altijd op weg zijn en hun eieren ook met zich meenemen. Het zijn met name vleeseters. En ze kruipen graag in je sokken en zo je schoenen in… We wandelden tot het swamp en hadden een mooi uitzicht. De weg terug was één enorme lange klim en behoorlijk pittig. Al met al wandelden we vier en een half uur. Dus de koude cola smaakte weer prima na afloop.

Na een heerlijke warme lunch met frietjes vertrokken we eerst naar het dorp om schriften en pennen te gaan kopen voor het bezoek aan een schooltje. De winkeltjes zijn niet groter dan een flinke kleerkast. En ze verkopen er echt alles, huishoudelijk materiaal, wasmiddelen, cosmetica, brood, verse groentes, limonades, bier, fruit, wat kleren en dus ook schoolbenodigdheden.

We begonnen met dikke schriften en die werden geteld per dozijn. We wilden voor de hele school wat meenemen, dus dat moesten er dan 103 worden. Van boven op de stapels en ook van onder, overal werd wel een schrift vandaan getoverd… Maar hij redde het niet. Geen probleem dan gaan we twee winkeltjes verder de rest kopen. Deze winkel was identiek aan de eerste.. Helaas was daar geen verkoper, geen nood, onze begeleider, Ambroos van ons camp, liep naar het vorige winkeltje en kwam met de ons al bekende verkoper terug. Geen nood, die schoof in deze winkel ook achter de toonbank en begon ook hier weer naar schriften te zoeken. Ondertussen kwam de echte eigenaar van de winkel ook binnen en het was weer een uitgebreid, Hello, how, do you do en how is your day?? maar intussen betaalden we ook in deze winkel de schriften aan de verkoper van de vorige winkel. Snappen jullie het nu nog? Dat kan ik wel begrijpen, want wij keken ook heel verrast bij dit hele gebeuren. Verder bleek dat de verkopers ook niet echt kunnen rekenen… Het werd uiteindelijk door drie man en een rekenmachine nageteld… Zo werd alleen de aankoop al een hele belevenis…

We gingen naar een school met weeskinderen! Ongeveer de helft van de kinderen woonden daar intern. De anderen woonden toch wel bij één ouder of familie in de buurt. We maakten kennis met de directeur van de school, in zijn “kantoor”. Hij vertelde ons wat over het schooltje dat 120 leerlingen telde en er werkten zes leerkrachten plus een directeur. We zagen de lerarenkamer, zonder een enkele stoel, wie wilde zitten moest zijn eigen stoel meenemen.. Vervolgen keken we in de kamers waar de kinderen sliepen. De meisjeskamer waar krap vier stapelbedden stonden, dus acht bedden voor 16 meisjes, twee per bed. De jongenskamer was wat kleiner, met minder bedden. Er was maar één bed met een matras, de andere matrassen stonden in de zon te drogen… Er gebeurden weleens ongelukjes!!!

Daarna liepen we naar het schoolgebouw, dat niet in eigendom was, maar werd gehuurd. Er waren zes kleine donkere lokalen waar een leerkracht met zijn leerlingen zat. Ik zag geen schoolbord en geen tafels.. Nadat ons zes keer in de zes klassen een welkom was toegezongen gingen we naar een open veldje voor de performance.

We kregen een dansvoorstelling waarbij een aantal kinderen zich voorstelden. Daarna een wervelende voorstelling met een Afrikaanse dans die overging in een Engelse en daar werden wij ook bij uitgenodigd om mee te dansen.. De donatiepot werd voor ons neergezet en we waren onder de indruk van deze school en de manier waarop nog een heleboel geregeld moest gaan worden, dus daar hebben we onze bijdrage in gedaan. De kinderen kregen ieder een schrift waar meteen hun naam op werd gezet en een pen! We vulden het gastenboek nog in en ze wilden graag ons E-mailadres om nog contact te kunnen houden, dat hebben we gegeven.

En zo werd het weer 17.00 uur, borreltijd op ons terras met het fantastische uitzicht!

Vrijdag 8 februari werd een lange reisdag. We vertrokken uit een prachtig berglandschap. De ochtendmist hing laag tussen de bergen over de theeplantages. Langzaamaan veranderde het landschap, de bergen verdwenen. Ismaël had weer niet veel zin om te stoppen tussendoor. Nu viel dat ook niet mee, want er werd enorm veel aan de weg gewerkt dus het was regelmatig een grote zandbak om ons heen. We lunchten in een redelijk restaurant waar we ook internet hadden zodat ik voor het eerst sinds lange tijd wat op de reissite kon plaatsen en m’n e-mails kon lezen. Het was die dag echt een monsterrit. We waren om 7.00 uur ’s morgens in Bwindi vertrokken en arriveerden om 19.45 uur bij het hotel in KAMPALA. Het was inmiddels donker geworden. Kampala was één grote mierenhoop van mensen, winkeltjes, auto’s en brommers.

Het hotel Cassia Lodge www.cassialodge.com/home.htmlligt op een berg en heeft een geweldig uitzicht over de miljoenenstad Kampala. We dineerden op de eerste verdieping buiten op een groot balkon en hadden de stad met al z’n lichtjes aan onze voeten. We waren echt doodmoe van zo’n lange stoffige reis. Douchen en naar bed!

Kampala is de hoofdstad van Uganda met ongeveer 1,6 miljoen inwoners. De stad ligt verspreid over meer dan twintig heuvels. Hier vind je de regeringsgebouwen en de universiteiten. Zo’n drie kilometer buiten het centrum vind je het Nationale museum van Uganda, het is het oudste museum van Uganda.

Onze laatste vakantiedag lieten we rustig beginnen. Het ontbijt deden we pas om 8.00 uur en daarna hadden we nog tot 10.00 uur om al onze bagage weer in een paar tassen te proppen. Het eerste doel, toen Ismaël arriveerde, was op souvenirjacht gaan. We besloten daarvoor naar ENTEBBE te gaan nadat we de dag daarvoor de verkeerschaos in Kampala hadden gezien. Na een winkeltje of vijf hielden we het wel voor gezien en streken neer op een terras aan het Victoriameer. Er waaide een heerlijk koel briesje en we zaten lekker in de schaduw. De velvet monkeys slingerden door de bomen. Een plotselinge, plaatselijke waterval deed ons overhaast besluiten om een zitplaats te zoeken onder een afdakje. Want dat heb je wel als die apen boven je hoofd slingeren, dat ze dan af en toe wat laten vallen…

Na een sandwich trokken we aan de kuierlatten en gingen richting Botanische tuin en sanctuary. Dat was nog een behoorlijke tippel in een warm zonnetje, vreemd om te bedenken dat we een dag later in de sneeuw zouden gaan lopen, we hadden de eerste weerberichten al doorgekregen uit Nederland. De dierentuin stelt niet erg veel voor, maar we konden nu de neushoorns en de leopard, die we gemist hadden in het wild, hier toch nog even van dichtbij bekijken. We hebben vanaf de eerste dag de score bijgehouden van hoeveel mensen hier op een brommer kunnen zitten… We zijn blijven steken bij vijf! We twijfelden na het bezoek aan de dierentuin even of we een BodaBoda (taxibrommer) zouden nemen, want dan zou het mogelijk zijn om zo zelf het record te verbreken…

Aan het eind van de avond namen we afscheid van Ismaël en dan vlieg je ineens een deel van de wereld over, je rijdt door een witte wereld (waar niemand naar je staat te zwaaien…) weer naar je huis en plotseling is het voorbij. We sluiten deze ervaring met z'n vijven af. Wat voor altijd zal blijven zijn de mooie herinneringen die we samen hebben aan deze drie weken. We hebben heel intensief met elkaar opgetrokken en zo kwamen we ook momenten tegen die wat improvisatie vergden..

Onder andere: Accommodaties die tegenvielen wat comfort betreft... stinkende, kapotte tenten... ons busje wat niet echt geschikt bleek om met vijf personen een gamedrive in te maken… bush douches die plotseling geen water meer gaven... toilet met vleermuizen… spinnen en kevers in je tent... wekkers die veel te vroeg melden dat je de dag met een vrolijk dansje moet beginnen... weer eens je linker of rechtersok kwijt... wandelingen die véél zwaarder waren dan we hadden gedacht... stoelen in de bus die na een paar uur niet meer echt comfortabel waren.. een kamer zonder uitzicht.. een chauffeur die ineens geen gids meer was.. vreselijk droog brood bij het ontbijt... en ook bij de lunch…

Maar ook schitterende sterrenhemels… veel zwaaien naar enthousiaste kinderen onderweg... hand in hand met de kinderen uit het dorp een wandeling maken… koken op een houtvuur met de savanne en alle wilde dieren zo om je heen… ’s nachts vanuit je tentje de leeuwen horen brullen… samen ook de mindere accommodaties zo gaan ervaren dat ze toch nog bijzonder werden... na een game-drive die niets bijzonders opleverde, bij een Club of een Nile Special toch met elkaar kunnen nagenieten van de mooie landschappen die we zagen... elke dag twee eieren wegwerken bij het ontbijt... bij het kampvuur luisteren naar de verhalen van mensen die in Afrika wonen… iedere dag smullen van die heerlijke banaantjes... als iemand niest "sorry" zeggen... pinda's heten voortaan G-nuts en... we hebben gelukkig de foto’s nog om nog vaak te kunnen nagenieten!

YOU CAN LEAVE AFRICA BUT AFRICA NEVER LEAVES YOU!

terug in de sneeuw.....