BOTSWANA

Groepsrondreis 12 personen.

Organisatie:Bush Ways Safari's.

Reistijd: 6 september -- 28 september

Zaterdag 6 september.

Onze taxi naar BRUSSEL kwam mooi op tijd. De overige familie kwam ons uitzwaaien. Het vliegtuig vertrok zoals afgesproken om 15.55 uur. We vlogen met Egyptair. Rond 21.15 uur arriveerden we in CAÏRO. We moesten hier overstappen en hadden een uur of vier stuk te slaan. We bleken ineens in een totaal andere cultuur aangekomen. Er liepen veel mannen in kaftans en vrouwen in lange zwarte jurken, maar ook in burka’s, gezicht en handen ook bedekt. En in de winkels op de luchthaven werden veel oosterse artikelen aangeboden, o.a. waterpijpen te kust en te keur. Maar ook een lekker koel glaasje witte wijn was er te krijgen.

Rond 24.00 uur vertrokken we voor de lange vlucht naar JOHANESBURG ZUID- AFRIKA. We kregen nog een warme maaltijd en verder sliepen we tot het ontbijt. De toestellen zijn wat ouder, geen eigen tv schermpjes, wel asbakken, maar die mag je niet gebruiken… maar ook voldoende beenruimte en een afbeelding van de moskee voor vertrek en aankomst met daarbij een gebed tot Allah. Het eten was matig, de drankjes lauw en geen bier of wijn, maar dat wisten we al voor vertrek.

Omdat de reisorganisatie had geadviseerd om de bagage in Johannesburg op te halen in verband met het vaak zoekraken van de spullen, hadden we alles laten labelen op Jo’burg. Het kostte ons een uurtje om door de douane Zuid-Afrika in te komen, bagage op te halen. Weer in te leveren voor Botwana en om weer door de douane te gaan…

Inmiddels zondag 7 september.

We namen een soort van brunch in het restaurant met zicht op alle komende en vertrekkende vliegtuigen. We kwamen aan rond 7.00 uur en vertrokken weer tegen 12.00 uur. De volgende vlucht was met South African Airlines en die vloog ons in 2 uur naar MAUN. Aangekomen op het vliegveld in BOTSWANA stond daar Gabriël van Bush Ways Safaris op ons te wachten. Hij bracht ons naar de Island Safari Lodge. Een lodge gelegen aan de rivier even buiten Maun. Bij Maun begint de Okovangodelta. We hadden daar een mooi huisje met uitzicht op de rivier en schaduw rondom. Aangezien ik een flinke val had gemaakt de dag voor vertrek en daarbij zeker een paar ribben had gekneusd.. deed ik het wat kalm aan. Heel blij met een gewoon bed na het hangen in het vliegtuig en op de luchthavens… Gert ontdekte meteen de eerste Afrikaanse vogelsoorten weer en ging ook onmiddellijk zijn nieuwe camera testen.

Maandag 8 september.

We hadden een heerlijk ontbijtje. Deze dag hadden we extra genomen om te kunnen uitrusten van de reis voor we met de groep op pad gingen. We lazen, deden af en toe een dutje, wandelden wat langs de rivier en op het eind van de middag, net toen we de eerste Nederlandse gesprekken

hoorden, konden we opstappen voor een sunset cruiset met een boot op de rivier. De kapitein was een goede vogelspotter. We waren zijn enige gasten dus… veel vogels gezien en op het juiste moment had hij een mooi plekje gekozen om de zon te zien ondergaan. Bij terugkomst maakten we kennis met de andere groepsleden en aten gezamenlijk met hen het avondeten. De eerste indruk was wel positief. Drie mannen en negen vrouwen.

Dinsdag 9 september.

Na het ontbijt vertrokken we tegen half acht richting CENTRAL KALAHARI. Gabriël had zijn kok/assistent meegebracht, Chris. Alle tassen pasten gelukkig in de aanhanger en daar gingen we. We stopten vaak voor vogels. Gabriël is een goede vogelaar en Henk blijkt ook een vogelaar te zijn. Dat maakt het al drie. Maar de komende dagen bleek wel dat de overige mensen uit de groep ook echt geïnteresseerd waren in al die grote en kleine, vaak mooi gekleurde vogels. Onderweg zagen we ook volop Spiesbokken (Oryx) en springbokkenEn ook veel grondeekhoorns, deze zijn altijd heel vertederend. Het landschap is weids en zéér droog.

Tegen 15.00 uur kwamen we aan op een campingplek. Hij ligt in Central Kalahari in de buurt van LETIAHAU. Eerst kregen we tent-opzet-les. Het was er snoeiheet dus het bleef beperkt bij het opzetten van de tent. De matrasjes, slaapzakken en tassen werden er zo ingegooid, want je moest er niet aan denken om in die warme tent iets te moeten doen…

Om 16.30 uur vertrokken we weer voor een safari. De verlengde jeep is heel geschikt daarvoor. Geen ramen en het dak was opgeschoven. Zodoende konden we, als we onze schoenen uitdeden, op de banken staan voor een mooi totaal overzicht.

We zagen tijdens deze rit Spiesbokken, springbokken, Martial Eagle, Pale Chanting- Goshawk,Greater Kestrel en ook heel veel kleine vogeltjes, want Gabriël blijkt een vogelaar met haviksogen te zijn. En hij heeft ook nog eens veel geluiden met bijbehorende soortnamen in het hoofd. Op een plaats zagen we veel gieren in de bomen en rondcirkelen, maar het werd al te laat om poolshoogte te gaan nemen. Jammer, want meestal duidt dit wel op een geslaagde kill. Maar de duisternis valt snel in Afrika…

Terug in het kamp konden we genieten van koele drankjes die uit een koelkast onder een van de banken vandaan kwamen. Deze koelt onderweg op de accu. Zo luxe zijn we nog nooit op safari geweest… De keuken werd aan ons uitgelegd. Het ziet er allemaal heel praktisch uit. Er zit een kraantje om je handen te wassen aan de jeep. Een toilettent en een douchetent zijn ook opgezet.

Vreemd idee, gisterenmiddag was je nog benieuwd met wie je op vakantie zou gaan en nu deel je al een keuken, de afwas, de koelkast en een gat in de grond waarboven op vier poten een wc bril staat. Er werd besloten om de drankjes maar te delen, want het systeem van de organisatie werd met algemene stemmen afgekeurd. Want om voor iedereen apart een fles wijn en vruchtensap in de koeling te hebben staan, zo groot was die koeling nu ook weer niet,. Na een korte breefing van Gabriël doken we de tent in.

Woensdag 10 september.

Al snel na het vertrek passeerden we een jeep die niet ver van een kadaver stond geparkeerd. De bestuurder van de jeep had gezien dat deze springbok werd geveld door een cheetah die drie welpen bleek te hebben. Maar nu lag alleen het kadaver er nog en waren de cheetah’s verdwenen. Het gebeurt cheetah’s vaak dat ze hun prooi kwijtraken aan andere jagers. We hebben er nog een tijdje staan wachten of ze misschien nog terug zouden komen, maar er was geen enkele beweging. Het doel was een waterhole. Nu zijn er in de Kalahari verschillende, maar geen enkele is natuurlijk ontstaan.

We konden nu de Kalahari goed bekijken. Het is geen woestijn van zand. Het is een vlak landschap met toch redelijk veel begroeiing. Struiken en gras, maar alles erg dor en droog. We zagen een beetje dezelfde dieren als de dag daarvoor, maar nu ook wat jonge dieren in de kuddes. We hebben genoten van de grondeekhoorns! Leuk om zo’n hele familie bezig te zien. We zagen nog wel mooie Bat eared foxes.

We reden op de terugweg naar ons kamp nog even langs de plaats met het kadaver. Het bleek op een enkel botje na helemaal verdwenen. De gieren ruzieden nog wat om de laatste beentjes. Ook een jakhals had nog wat ribben te pakken. Tijd voor de lunch. Ons kamp ligt prachtig in de vrije natuur. De lunch bestond uit een salade van sla, tomaat en ui en plakjes vleeswaren, plakjes kaas en boterhammen. We kregen vrij tot 15.30 uur. De temperatuur liep zeker zo tegen de 35 graden. We konden een beetje rondscharrelen, maar niet te ver weg, want het wild loopt vrij om ons heen. Laat in de middag deden we nog een toertje en genoten weer van het landschap. Een nieuwe soort op de lijst was een Spotted Eagle-Owl. Twee eigenlijk… een in de boom en een op het nest wat lager tussen de takken. Maar ook zagen we een Kori Bustard die aan het baltsen was.. Hij was bijna niet herkenbaar als vogel. Zijn keelzak was enorm opgeblazen en helemaal wit. Er liep ook een vrouwtje in de buurt maar ze was helemaal niet onder de indruk van hem. Ze keerde hem gewoon de rug toe.. We zagen ook veel White-Quilled Bustards. Deze zijn een maatje kleiner dan de hitsige neef! En dan nog de Secretary Bird, deze is heel bijzonder met die uitstekende veren op z’n kop. Met een beetje fantasie kunnen het inderdaad pennen zijn die hij achter z’n oor heeft gestoken…In de schemering reden we terug, we hoorden alsmaar keffende geluiden om ons heen. Volgen Gabriël zijn dit Gekko’s . Als de lucht gaat afkoelen beginnen ze een soort blafconcert. Een bijzonder geluid!

De koude cola en het koude witte wijntje smaakten heerlijk ’s avonds. Maar met de ribben is het nog niets.

Bij het aanmelden voor de reis konden we eventuele dieetwensen doorgeven. Dat hebben we gedaan, maar helaas heeft het kantoor in Nederland “Going Africa Safaris” dit niet doorgegeven aan “Bush Way Safaris” in Afrika. Zou niet zo’n probleem hoeven zijn, maar ik kreeg Chris maar niet aan het verstand gebracht dat hij er dan voor de vegetariërs gewoon een stukje kaas of een eitje bij kon doen. Hij kon of wilde het niet snappen en dat is wel een beetje vervelend. Voor de vleeseters werden enorme hoeveelheden vlees bereid ’s avonds! Verder hoorde er bij het avondeten een minimum aan groenten, ook geen rijst of aardappel. Dus mijn bordje was niet erg gevuld ’s avonds…

Donderdag 11 september.

Deze dag was een verhuisdag. We deden dat door middel van een gamedrive. We kwamen uit in een heel ander deel van de Kalahari, bij de Sunday Pan. Het was hier wat heuvelachtiger. Vanaf het kamp hadden we een mooi zicht in een dal met de Sunday Pan. ‘’s morgens hadden we de tenten rap afgebroken na eerst de instructie van Gabriël gevolgd te hebben. En net zo rap stonden ze ’s middags weer op het nieuwe plekje. Weer prachtig gelegen met wat schaduw van de bomen. Het is een bestaande kampeerplaats dus hier was ook een toilet en douche aanwezig. Verder ligt het weer in de vrije natuur en duidt niets erop dat het ooit als camping is gebruikt. Nu moet je je daar niet meteen een luxe betegelde douche met warm en koud water bij voorstellen.. gewoon een zak die gevuld met water opgehesen wordt tot een hoogte waar je net nog het kraantje kunt opendraaien. Maar je friste er heerlijk van op!

Na half vier vertrokken we weer voor een gamedrive. Dit is een mooi gebied om daar te rijden, de Kalahari woestijn! Het is niet echt wat je je voorstelt bij het woord woestijn, Afwisselend is het redelijk begroeid met lage struikjes en wat hoge acaciabomen.

Maar we kwamen ook door grote gebieden met alleen droog, geel gras. We zagen ook weer hele stukken waar de schijnacacia bloeide met gele bloemetjes die veel lijken op de mimosabloempjes. We zagen deze middag veel Kori Bustards en grondeekhoorns.

Dit zijn koddige beestjes die bij alarm meteen zigzaggend weglopen. Waarschijnlijk doen ze dat om de roofvogels te verwarren. Ze verdwijnen dan weer in grote gaten in de grond. Bij het waterhole in de buurt van onze kampeerplaats hebben we tot nu toe niets waargenomen. We zagen het zonnetje ondergaan en konden bij terugkomst op het kamp meteen aan tafel. Chris, de kok en kampassistent, blijft altijd achter op het kamp als wij op gamedrive gaan. Helaas heeft hij nog steeds niet gesnapt wat een vegetariër wel eet, dus heb ik hem maar een boterham gevraagd…

Vrijdag 12 september.

Omdat we overdag niets zagen bij de waterhole hadden we afgesproken om deze dag heel vroeg op te staan en nog voor het ontbijt om 5.30 uur naar de waterhole te rijden. Iedereen was op tijd present, maar helaas de dieren bij het waterhole niet. Onverrichterzake keerden we terug naar het kamp.

Terug op het kamp hadden we ons gebruikelijke ontbijt van toast met zoet en/of cereals. Gabriël had een rit nog verder naar het noorden in de Kalhari in gedachten. Het was een flink eind rijden. We zagen een paar maal de Kori Bustard vliegend langskomen. Dit hadden wij nog nooit gezien… Ook deze keer drie Secratary Birds. Verder weer veeloryx, springbokken, beiden met jongen en weer veel grondeekhoorns. Van die laatste kunnen we niet genoeg krijgen, prachtig om naar te kijken! De weg terug was warm, nou eigenlijk heet. Het liep zeker tegen de veertig graden. We reden wel 40 km door een net afgebrand gebied, dus daar was ook niets te bekennen… Die tocht was alles bij elkaar ruim 100 km. Die middag was er een extra schaal voor de vegetariërs! Chris werd overladen met complimentjes!!!

Na de lunch gedoucht en daarna relaxen tot 15.30 uur. Dat is ook echt wel nodig want het is werkelijk te warm om ook maar iets te doen, nou ja, het dagboek bijwerken dat zou nog wel kunnen…

Toen we vertrokken was de lucht heel donker en rommelde het in de verte. We kregen uitleg over de verschillende sporen in het zand. Als je al vaker een gamedrive hebt meegemaakt weet je dat dit altijd gebeurt op momenten dat er verder niets spannends te beleven valt. Dat geeft niets, want die sporen zijn ook altijd leuk om te zien en iedere gids heeft er weer een ander verhaaltje bij. En iedere keer steek je er weer iets van op! Wat later veerden de vogelaars helemaal op bij het zien van een Red-Crested Bustard die zijn vluchtje deed. Mooi om te zien. Je hoort hem roepen en hij komt dan recht omhoog vliegen om niet veel verder dan weer als een baksteen naar beneden te duiken. Later zagen we nog een Violet-Eared Waxbill. Een prachtig gekleurd vogeltje. Daarna een struisvogelman met zeven jonge kuikens en ineens vielen de druppels. Eerst een paar, Gabriël was niet onder de indruk, maar dat veranderde toen het overging in een flinke bui. Met vereende krachten werd het dak erop geschoven. Het werd toen al snel te donker om te fotograferen, dus we gingen terug naar “huis”. Geen zonsondergang en we aten spaghetti met de saus en het vlees apart! Chris had echt een goede dag!

Zaterdag 13 september.

Om 5.30 uur was het reveille! De eerste dagen wekte Gabriël ons door de motor van de auto te starten, maar dat was na een paar dagen wel over, want iedereen was altijd vroeg in de weer. Het hele kamp werd weer ingepakt. Niets werd achtergelaten, geen snippertje papier en ook de toiletrol ging met ons mee. De weg naar MAUN was lang, warm en hotsend en botsend! We waren net van start toen Gert een giraffe ontdekte, onze eerste van deze reis! Na ongeveer een uurtje rijden stonden daar ineens negen giraffes langs en op de weg, mooi in het ochtendzonnetje! De lunch hadden we op een mooi plekje bij een brede rivier bij de ingang van de Delta, dus waarschijnlijk de OKOVANGO RIVIERWe deden daar de lunch bij de auto. De plank van de aanhanger was het buffet, de stoeltjes stonden in het gras onder een boom. Het menu was koude spaghetti… van de avond daarvoor met gestolde klonten kaas… Ach, als je honger hebt…

Vroeg in de middag arriveerden we op de AUDI camping een km of 20 van Maun af. Dit was zo gekozen omdat we dan meteen al een eindje op de goede weg zaten naar de Delta, want daar gaat de route de volgende dag heen. We hadden nog kunnen kiezen om even te winkelen in Maun, maar iedereen koos voor het kamp en de was.

En toen de tentjes stonden was het ook meteen wasdag en op slag hing het vol met waslijnen en was. En niet veel later zat iedereen daar, lekker gedouched en met schone kleren aan tussen de drogende was… De douches waren heerlijk op deze camping. Ruim en heerlijk warm water. En ook weer flushing toilets en niet maar een, maar meerdere om uit te kiezen…

Chris en Gabriël gingen naar het kantoor van Bush Ways om de etens- en drankvoorraad aan te vullen en wat spullen te vervangen. Er waren twee tentjes met wat moeilijke ritsen… ‘’ s avonds aten we gestoofde groenten, die waren heerlijk en daarbij.. karbonades… En de vegetariërs?

Die morgen was Gabriël nog met een briefje bij mij gekomen om op te schrijven wat ze ons konden geven in plaats van vlees…Op het moment dat ik het vroeg zei Chris dat hij wel blikjes met vis had of bonen… Tja, als ik er iedere maaltijd om moet gaan vragen… Ik nam me op dat moment voor om er verder maar niets meer van te zeggen en het maar te nemen zoals het kwam.

Zondag 14 september.

Een stel van de groep had de nacht op een lodge doorgebracht. Hij had erg veel last van buikklachten en zij was snipverkouden. Ze stonden al klaar toen we aangereden kwamen om hen op te halen. Gelukkig waren beiden een beetje bijgekomen. Er wachtte ons een rit van 300 km de Delta in. Het was een goede weg dus we konden echt snelheid maken. Er werd alleen even gestopt om de houtvoorraad aan te vullen met Mopane sprokkelhout voor ons kookvuur. Doordat de auto geen ramen heeft zaten we flink in de wind en waren we blij met onze truien. We moesten doorrijden tot een ingang van de Delta. Na het repareren van een lekke band lunchten we in een stukje bos. Voor we weer verder gingen kregen we van Gabriël nog uitleg over de daar aanwezige bomen en struiken. Die man heeft ook werkelijk overal veel kennis over.

We reden door een flink gebied met los zand dat geregeld onder water staat. Een fourwheel drive is hier wel echt noodzaak. Gabriël stuurde ons met ervaren hand naar de rivier. We hadden allemaal onze bagage teruggebracht tot een minimum. Alles moest namelijk met mokoro’s naar ons kamp vervoerd worden, dus zo weinig mogelijk was de boodschap!

Het eerste stuk ging nog met een motorboot.

In het eerste stuk zagen we wat vogels en een krokodil. Maar toen de sloten smaller werden lagen er zeven mokoro’s op ons te wachten. Compleet met zeven poolers. Zo vaarden we naar de camping in de Delta waar we twee nachten gingen kamperen. Het zijn lagunes vol met waterlelies, papyrus en riet en ze zijn prachtig om te zien. We begrepen dat er voor ons kamp een eiland was uitgekozen waar de hippo’s de laatste dagen niet hun oog op hadden laten vallen…Mokoro’s zijn eigenlijk uitgeholde boomstammen, maar omdat het aantal bomen snel slinkt omdat deze mokoro’s maar een paar jaar meegaan maken ze ze tegenwoordig van polyester. Ik vond het in het begin erg eng en was er vast van overtuigd dat we ieder moment konden omslaan. De kreken waren soms wel héél erg smal en we moesten dan dwars door het riet of de papyrus steken… Eigenlijk zijn het ook geen bestaande kreken maar meer de looppaden van de hippo’s, dus ze veranderen nog al eens van plaats. Op ons kampeereilandje is niet zoveel plek om te staan. Er staan veel bomen dus ook veel wortels, maar met wat graaf en ruimwerk staan niet veel later toch acht tenten cloosjes-dichtjes tegen elkaar aan. Ach, we kennen elkaar al goed en ook weten we inmiddels wel de nachtelijke geluiden die iedereen maakt en de tijden dat ’s nachts de ritsen beginnen te lopen, ach, dat is ook bijna iedere nacht hetzelfde werk..

We hadden een mooie open plek voor de kring en het vuur. Het buffet werd nu gevormd door een omgekeerde mokoro. Hadden we tot nu toe het idee dat we steeds in de vrije natuur stonden… dit overtrof nu toch al de vorige keren! Zo’n prachtige plaats aan de rivier! Natuurlijk werden ook onze toilet en douchetent weer opgebouwd.

Laat in de middag gingen we nog een tocht maken met de mokoro’s. Het was nu toch een stuk minder eng. We hadden nu natuurlijk ook veel minder bagage in de boot. Want het is bijna onvoorstelbaar wat er allemaal met die mokoro’s vervoerd werd. Onze tenten, matrassen en slaapzakken en bagage. De toilet en douchetent. Maar ook de keukenspullen. Het grillrooster voor op het vuur, de ketel. De borden, bestek, bekers en de etensvoorraad… De stoeltjes en de voorraad water en de koelbox met onze drankjes…

We lagen lekker stabiel op het water, het licht viel inmiddels weg en er werd een mooi plekje gezocht voor de sunset.

Nadat het zonnetje ons weer voor die dag had verlaten werd het tijd voor een drankje in het kamp….

Maar helaas, er was nog één hele fles wijn, dus dat werd weinig borrelen voor veel mensen Weer was er veel gespreksstof over de manier van de drankregeling. Het was erg ingewikkeld, want iedereen had ruim voor het begin van de reis bij Going Africa zijn drank besteld in twee delen. Een deel voor de eerste zes dagen en het tweede voor de resterende dagen van de reis. Nu bleek na een aantal dagen dat het aantal niet klopte. Mensen pakten mis; cola op, vruchtensap op… Maar ook niet iedereen wist meer precies wat hij besteld had.. Maar goed er werd mis gepakt. Het probleem werd aangekaart bij Gabriël en die wilde tussendoor wel extra drank meenemen, maar dan ontstond het volgende probleem. Er is ooit een liedje over gemaakt… wie gaat dat betalen… Want en dat was wel een unaniem gegeven.. iedereen had wel veel meer moeten betalen voor de drank dan te verwachten was na de prijsindicatie van Going Africa… Bij een glaasje water werd er nog over nagepraat, maar we kwamen er niet uit…

Eigenlijk was de plaats waar we waren ook veel te mooi om ons over dit soort zaken druk te maken. Het hele grillrooster werd weer vol gelegd met kippenbillen en als groente hadden we een in de schil gekookte aardappel! Voor de vegetariërs was ook gezorgd, koude witte bonen in tomatensaus… We hoorden ’s nachts de uil roepen in de boom boven onze tent. Ook de hippo’s waren niet ver weg. Toen ik in het donker de toilettent bezocht riep er een in de rivier bijna naast de tent… Beetje eng, maar ook super!

Maandag 15 september.

We stonden om 6.00 uur op. Na het ontbijt, dat iedere dag bestaat uit toast met zoet beleg of cereals, vertrekken we met de Mokoro’s. We hebben een prima groep die altijd keurig op tijd klaar staat, eerder 5 of 10 minuten te vroeg dan te laat. We maakten een prachtige tocht door de smalste kreekjes die je kunt bedenken. Het licht was echt fantastisch. De stilte in de Delta, alleen het geluid van de poolerstok in het water. Zo gleden we in alle stilte met zeven

mokoro’s tussen het riet en de papyrus door. In twee woorden was het super genieten!

De vaartocht werd onderbroken voor een wandeling over het BABOON ISLAND. We kregen uitleg over de bomen en de vruchten. Waar deze voor te gebruiken zijn en wie ze opeten. Vista is hier onze gids. Er lopen wat knullen in opleiding mee. Af en toe mogen zij ook een stuk van de uitleg doen. Gabriël blijkt hun opleider te zijn. Verder werden we gewezen op nesten en sporen in het zand. We werden uitgedaagd voor een potje voetbal met olifantenmoppen… Daarvan lagen er meer dan voldoende! En de vogelaars zagen tal van vogels, maar ook weer een nieuwe: de Wattled Crane. We wandelden weer terug naar het startpunt waar we een fruitstop hadden. Iedere ochtend tegen 10 uur hebben we altijd een fruitstop. Ook als we op gamedrive zijn wordt daar voor gestopt. Er is altijd een voorraad van appels, sinaasappels en, die zijn echt heerlijk en dan ook het meest favoriet… peren! Het was inmiddels 12 uur en weer erg warm, dus we vaarden terug naar ons kamp waar het water voor de koffie kookte. Chris bakte 30 eieren en er was een salade van wortel, ananas, rozijnen, en kaas en vlees en vis en brood… Ineens alles tegelijk. De lunch is hier duidelijk de hoofdmaaltijd, dan is er altijd veel groente en meestal ook kaas. ’s Avonds blijkt vlees het belangrijkste. We kregen rust tot 16.00 uur. Daarna was er voor hen die dat wilden poolerles. Tijdens de rust brak er weer een discussie uit over de drank…Morgen hebben we een ontmoeting met mensen van Bush Ways. Dat is wel goed, want het blijft toch een discussiepunt.

Het was erg warm en we schoven met z’n allen met de schaduw mee… Om 16.00 uur ging het gebeuren. Vista gaf uitleg over de mokoro en de pool. Het lijkt nog het meeste op het punteren in Giethoorn. Het blijkt vooral een kwestie van evenwicht. Henk was de eerste en hij deed zoals verwacht… hij belandde al snel met een flinke smak in het water. Hij probeerde het nog een keer, maar ook nu maakte hij een duik. Hij is ook erg lang en stevig, dus dat zal niet echt handig zijn. De mannen die de poolers van onze boten zijn zijn allemaal jonge knullen, niet te lang en slank… Na deze eerste dappere leerling volgden nog vier kandidaten en als laatste ging Henk en deze keer zonder te vallen. Na de les vaarden we nog een rondje door de kreken en Vista liet zien wat je allemaal met waterplanten kunt doen. Een met een gele bloem bleek een waterreservoir te hebben. Je kon er goed je ogen mee druppelen. Van de stengel van de waterlelie kun je een mooie halsketting maken en van een waterlelieblad een muts. Het zonnetje ging onder en wij gingen terug voor het diner. Macaroni met paprika, ham en kaas! En voor de vegetariërs kale macaroni.. alleen wat paprika. Je zou bijna gaan denken dat hij het express doet. De wijn en het bier was gisteren al op, dus na de koffie en de uitleg van Gabriël ging iedereen naar bed. De dagen zijn zo ook lang en vermoeiend genoeg!

Dinsdag 16 september.

Opstaantijd was gepland om 6.00 uur. Maar iedereen was ruim voor die tijd wakker. De hippo’s waren luidruchtig geweest deze nacht. Na het ontbijt werd alles weer ingepakt en daarbij kregen we hulp van de poolers. Alles en iedereen moest weer in de mokoro’s vervoerd worden, dus het was zwaar punteren voor de jongens terug naar de plaats waar de motorboot op ons lag te wachten. Alle spullen werden weer overgesjouwd in de motorboot en de groep ging verder in de andere motorboot. De tip voor de poolers werd overhandigd en met een speciale yel werd afscheid van hen genomen. Dit was echt een hele bijzondere ervaring geweest die door iedereen ook hogelijk werd gewaardeerd. We waren twee dagen echt ondergedoken in het leven in de Delta en hadden veel gehoord over het leven en de planten daar. Op weg naar onze jeep zagen we vanuit de boot nog een Giant Kingfisher. Maar ook zijn kleine broer, de Malachite liet zich prachtig zien.

We waren al vroeg bij een lodge. Deze lag tegen het vliegveld aan. Wij zouden met het vliegtuig, laag vliegend over de Delta terug naar Maun gaan. Gabriël en Chris reden met de jeep naar Maun en gingen daar de eet- en drinkvoorraad aanvullen. Deze vlucht was een extra die we los konden boeken bij de reis. Vrijwel iedereen had hiervoor ingetekend. Omdat we een paar uur moesten wachten voor we konden gaan vliegen had Bush Ways geregeld dat onze gids van de mokoro’s, Vista nog even bij ons bleef. Hij ging nog een wandeling met ons maken, maar helaas was het een beetje te warm en zijn we met algemene stemmen teruggegaan naar de lodge. Hier konden we lekker in de schaduw zitten. Chris had nog een lunch voor ons achtergelaten. Namelijk de macaroni van gisteren, dezelfde twee schalen… maar er was ook brood en boter… We konden in de lodge ook drinken bestellen, dus een lekkere koude cola ging er best in!

We vertrokken tegen half drie in twee vliegtuigen over de Delta.

Dit was een prachtige belevenis. Je zag mooi de Okovangorivier door het landschap slingeren. Groepen olifanten liepen door de rivier. Ik dacht van bovenaf ook een neushoorn te herkennen. Verder zagen we veel gazelle-achtigen en nijlpaarden lagen echt herkenbaar in de rivier. Ook zebra’s en giraffes waren heel herkenbaar aan het grazen.

Er waren hele droge stukken, zonder begroeiing en dus ook zonder dieren. Maar in de buurt van de rivier zag je meer begroeiing en dus ook veel dieren. We hadden allemaal een raamplaats, de vlucht duurde een uur en we vlogen op zo’n 500 meter hoogte. We landden in MAUN en Gabriël kwam ons ophalen.