DEEL 2 RONDREIS BOTSWANA

We landden in MAUN en Gabriël kwam ons ophalen. Hij bracht ons ook in contact met Judy en Caroline van Bush Ways. Bij hen konden we onze vragen over de drankvoorraad kwijt. Het werd een moeilijk gesprek, omdat mensen in de groep toch nog steeds niet wisten wat ze thuis hadden besteld. Maar wat ze wel wisten was dat er te weinig was geleverd… Judy kwam met verschillende lijsten maar er bleek ook nog een misverstand bij de bestelling te zijn of er nu flessen wijn, of literflessen of boxen van 3 liter besteld waren… Toen dit onderwerp was afgesloten heb ik toch ook nog maar even gemeld dat er niet echt rekening werd gehouden met de vegetariërs.. Ik had overwogen of ik het wel of niet zou melden, maar ik vond dat ik het nu wel moest doen omdat ik voor mijn gevoel niet nu kon zwijgen en straks bij de evaluatie aan het eind van de reis gaan klagen… Maar het was niet alleen het vegetarische gebeuren waar wat mee was.. Chris zorgde met name goed voor zichzelf en was helemaal niet klantgericht…. Goed het was gemeld en klaar. Ook heb ik nog gemeld aan de dames dat we verder zéér tevreden waren over onze gids! We vonden dat we het geweldig hadden getroffen met hem. Maar ook meldde ik dat we ook erg tevreden waren over het materiaal waar we mee onderweg waren. Prima tenten in goede staat. Goede matrasjes en ook de slaapzak met lakenzak waren prima. De verlengde jeep is een uitermate geschikt vervoermiddel voor dit land. Met z’n twaalven hebben we een ruime plaats en ook kunnen we goed filmen of fotograferen. We namen afscheid van Judy en Caroline. Later hoorde ik dat ze Chris nog apart genomen hadden.

We moesten nog een uur of twee rijden naar de camping. Er was gekozen voor de KAZAKINI campsite richting MOREMI. We hadden deze dag dan wel een wat langere reis, maar de volgende dag zouden we dan al snel met de gamedrive kunnen beginnen. In het schemer kwamen we aan op de campsite. Snel werden de tenten opgezet en konden we nog een warme douche nemen voor het helemaal donker was… De camping was prima. Goede douches en toiletten en ruime plaatsen voor de tenten! Tijdens de drukte rondom het tent opzetten en douchen zag Gert een Bush baby door de bomen springen. Hij was mooi te bekijken in het licht van de zaklantaarn.

Bij het diner werd natuurlijk nog even nagebabbeld over het hele voorval in Maun. Al snel werd besloten om het er niet meer over te hebben en gewoon verder te gaan met genieten. Is de drank op dan drinken we verder water… Er waren natuurlijk iedere keer nog genoeg grapjes bij de wijndrinkers die nu zeker niet meer dan twee glazen per dag mochten drinken… De sfeer was gezellig en ontspannen. We hoorden ’s nachts volop hyena’s in het kamp, ze gingen er zelfs op een gegeven moment met de waterketel vandoor…

Woensdag 17 september.

We reden die dag van 7.00 tot 15.00 uur een flink stuk MOREMI NP in. Nu waren we echt los wat het wild betreft. We zagen olifanten, giraffes, leeuwen, veel vogels en een vliegende sectretarisvogel, een hippo het leek niet op te kunnen… Iedereen was in een juichstemming.

We hadden hele stukken weg waar het zand zo los was dat we er slippend en zig-zaggend doorheen gingen. Vanwege een auto die zich had vastgedraaid in het losse zand moesten we een omweg maken en zo raakten wij ook vast. Maar door de goede samenwerking van Gabriël in de auto en Chris buiten de auto kwamen we al snel weer los. Toen de auto op wat vastere grond stond zijn we eerst met z’n allen die andere auto los gaan duwen. Dit was een echtpaar alleen op reis en die waren maar wat blij met de hulp. De route was vandaag wel heel afwisselend, want we hadden dus deze stukken met het losse zand, maar we passeerden deze dag ook vier bruggen waarvan we als we alleen waren geweest er nooit over gedurfd zouden hebben. Loszittende en half vergane planken… Of eerst een stuk brug van boomstammen, vervolgens een stuk water en dan nog een stukje brug… Gabiël nam ze allemaal onverschrokken, slechts bij een ging hij vooraf inspecteren…

We zagen zelfs twee leeuwen die nog net de laatste hapjes namen van hun prooi. De gieren waren al heel dichtbij en een hyena had ook al een hapje te pakken. De leeuwin had een wond op haar flank en lag die te likken. Het mannetje kwam moeizaam overeind, zijn volle buik zat hem duidelijk in de weg. Hij sukkelde naar het water en liet zich het komende kwartier helemaal vollopen! Het vrouwtje voegde zich wat later bij hem en zo konden we prachtige plaatjes maken van het drinkende koppel.

We arriveerden rond een uur of drie op een prachtig kamp. Het was een HATAB campsite. HATAB staat voor Hospitality and Tourism Association of Botswana. Het is een overkoepelende organisatie die het toerisme bevordert. Zij beheren verschillende lodges, tented camps maar ook natuurcampings. Dit zijn prachtige plaatsen in de vrije natuur, soms met geen enkele voorziening, soms met een bush-douche en bush-toilet.

Dit was een mooi schaduwrijk terrein. Het vaste ritueel ging van start. Aanhanger uitladen, tenten opzetten, wc-gat werd gegraven en een goede boom uitgezocht voor de douchezak. Ook hier kwamen tenten omheen. De stoelen en tafels werden opgezet. Vuurtje gemaakt en toen alles rond was klonk de bekende kreet: “Water is boiling”. We hebben een goede groep wat betreft aanpakken en meehelpen. Echt iedereen helpt elkaar en dat gaat net zo in het keukengebeuren. Chris heeft altijd hulp bij het snijden van de groenten. En ook de afwas wordt steeds door de groep geregeld. Dit is al net zo ’s morgens bij het inpakken van het hele kamp, iedereen is altijd op tijd present en loopt mee te sjouwen met tafels, stoelen etc.

Tegen vijf uur vertrokken we weer om nog even de plaats van de kill te inspecteren. Er was niet veel meer te zien. Er waren wel veel vogels bij de plas en ook nog soorten die we nog niet eerder tegengekomen waren. Nog steeds is de hele groep ook zeer geïnteresseerd in vogels. In het begin van de reis hebben we lijstjes gehad met de namen van vogels en zoogdieren die we in de verschillende gebieden tegen kunnen komen. Deze lijstjes werden ook echt bijgehouden. Het zonnetje ging intussen onder en de welgevulde dag raakte op z’n endje… Terug op het kamp brandden de olielampjes al op tafel en stonden er schaaltjes met nootjes klaar. Bedtijd is altijd vroeg in de Bush. Tegen half tien ligt iedereen wel plat. ‘s Nachts werd ik wakker van een olifant die luid krakend takken liep te eten op het kamp. Hij kwam achter de tent langsgelopen en zijn silhouet vulde de raamopening van onze tent… We hebben tenten waar in alle vier de zijden horrengaas zit wat afsluitbaar is met tentdoek. Maar dat doet dus niemand, want wat is er mooier dan in slaap te vallen met het zicht op zo’n prachtige sterrenhemel om je heen. Verder kwamen de hyena’s nog even het kamp inspecteren of we de vuilniszak misschien vergeten hadden op te ruimen… De leeuwen brulden op niet eens zo’n grote afstand. Eigenlijk zonde om te gaan slapen!

Donderdag 18 september.

De dag begon geweldig! De twee leeuwen zaten nog bij hun eerder gedane kill. Het mannetje lag te eten. Het vrouwtje lag uit te rusten. Dus weer zagen we een leeuw in actie. Ook de hyena was weer dichtbij en natuurlijk waren de gieren ook al in grote getale aanwezig. Meestal zijn dit de White-Backed Vultures. Maar ook de Lapped-faced en de Hooded Vulture zag je vaak bij de prooien.

Daarna weer olifanten, nijlpaarden, zebra’s en giraffes. Mooie vogels zoals de Southern Carmine bee-eater, maar ook de Swallow-tailed en de Little bee-eater. Dat waren weer wat nieuwe soorten erbij! Verder konden er ook nog wat nieuwe steltlopers genoteerd worden en vijf Ground Hornbills.

Gabriël vertelde dat je onder en worstenboom veel impala’s aan kunt treffen. Ze zijn namelijk dol op de afgevallen bloemen. Zo wordt deze boom “de kitchentree” genoemd omdat het luipaard vaak al in de worstenboom ligt te wachten om uit die grote groep inmapla’s zijn maaltje te kiezen… Gabriël is zéér allround. Hij weet veel van planten, maar heeft ook goede verhalen over de zoogdieren en hun gedrag. We staan vaak lang te kijken bij bepaalde dieren, bijv. olifanten en hij legt dan uit wat we uit hun gedrag kunnen afleiden. Bijv. een olifanten die erg alert naar ons kijkt maar door blijft grazen is niet gevaarlijk. Schudt deze olifant op een gegeven moment met zijn kop dan geeft hij het op en laat ons verder voor wat we zijn… een blik vol toeristen… Verder legt hij ons ook uit hoe belangrijk het is als we dicht bij leeuwen of luipaarden zijn om dan niet uit de auto te gaan hangen met je camera of op een bank te gaan staan waardoor je boven het dak uitsteekt. De dieren zien de auto als een compact voorwerp. Ze zijn dan rustig zolang het die vorm behoudt. Gaat er ineens iets uitsteken dan zijn ze gealarmeerd en zal hun gedrag gaan veranderen. Wat betreft de vogels is hij een expert. Hij herkent ze goed aan de geluiden. Toen we hem gisterenavond bedankten voor de geweldige dag wilde hij ons bedanken want hij, zo vertelde hij, vond ons een prima groep want door ons had hij nog nieuwe soorten gezien!

Tegen twaalven waren we weer “thuis” and was the water boiling for coffee, tea of whatever.. Na de lunch werd er geschoren, haren gewassen, voeten verzorgd, foto’s teruggekeken, dagboeken bijgewerkt, lijstjes afgevinkt, gedouched en zelfs een wasje gedaan. We zijn echt een groep westerlingen die niet doorhebben dat je bij een temperatuur boven de 35 graden gewoon moet gaan liggen en ontspannen..

Tegen half vier vertrokken we weer. We moesten eerst nog water gaan tanken, want alles was weer op. Niet gek natuurlijk gezien de activiteiten in de middagpauze. We tankten altijd water bij de kantoren bij de ingang van de Nationaal Parken. Dit is dan geen drinkwater, maar verder overal voor geschikt. Onze tocht ging die middag naar een stukje van Moremi NP dat Paradise heet. Om daar te komen moesten we met de auto weer door best diepe rivieren. Zo diep zelfs dat de vloer van de auto verschillende keren vol water liep. We stuitten al snel op een sausagetree (worstenboom) waar een dode Lechwe in hing. Daarboven zat een luipaard die net het laatste hapje nam.

Wij waren inmiddels auto vijf die kwam kijken dus hij vond het wel welletjes en klom hoger de boom in een beetje meer uit het zicht tussen de bladeren. Ik had nog net een foto kunnen maken voor hij uit het zicht verdween. Inmiddels stonden we met zeven auto’s, waarvan er een gevuld was met Amerikanen die op luidruchtige toon met elkaar converseerden… Het is duidelijk te merken dat in dit gebied veel toeristen rondtoeren. Dat zal, hoe dichter we bij Chobe komen, nog wel erger worden.

We bleven zeker een uur op die plaats. Gabriël hoopte dat als al die andere auto’s vertrokken zouden zijn, het luipaard naar beneden zou komen om te gaan drinken… We schoven wel af en toe wat op met de auto zodat iedereen een foto kon maken van een weliswaar uitgeputte en slapende luipaard. Ook dat gebeurt deze reis perfect. Er wordt altijd gekeken of iedereen wel goed zicht heeft en anders wordt er verkast. Maar ook wordt altijd meteen de motor uitgezet wat voor de filmers en fotografen heel belangrijk is. Gabriël vertelde dat een luipaard na de kill altijd eerst de ingewanden verwijdert en begraaft Zo krijgen de gieren en de hyena’s niet zo snel in de gaten dat er ergens een prooi hangt.. Uiteindelijk besloten we maar te vertrekken, er gebeurde verder niets meer…

We reden in omgekeerde volgorde weer door een aantal rivieren terug naar het kamp en bijna thuis zagen we een groep zebra’s op een prachtige plek staan grazen. Achter de groep was een bloedrode zon bijna de horizon aan het raken. We fotografeerden en genoten van dit prachtige plaatje tot we ineens een doffe, harde kreet hoorden. Toen we ons omdraaiden zagen we twee nijlpaarden die het duidelijk met elkaar aan de stok hadden. De grootste beet de kleinere fel in de billen. Gabriël had de situatie snel door. De grotere was het nijlpaard dat we een dag eerder ook al in deze omgeving hadden gezien. We hadden toen al kunnen zien dat ze hoogzwanger was. De kleinste nu was een mannetje die nog wel even van bil wilde… Gabriël had net daarvoor de voorruit platgelegd zodat we de zebra’s beter konden fotograferen.. Nu zagen we hoe het nijlpaard met een woeste blik en open bek op onze auto kwam afgestoven. Gabriël bleef rustig, dus wij ook… Maar het was een erg eng moment. Ik heb nooit eerder bij een dier zo’n expressie op het gezicht gezien.. Ze draaiden anderhalve meter voor de auto af en kruisten zo het pad van de zebra’s die daarop meteen het hazenpad kozen. En in al die spanning heb ik deze momenten ook nog kunnen filmen… Nog vol adrenaline gingen we daarna aan de borrel en daarna was er weer een gigantische hoeveelheid vlees gebakken voor het avondeten…

Wat een dag…

Vrijdag 19 september.

Reveille om 6 uur. We moesten een beetje haasten deze morgen want we moesten het hele kamp weer inpakken en verhuizen naar de volgende camping. We moesten voor 12.00 uur dit park verlaten anders moest er nog voor een dag fee extra betaald gaan worden. Maar we wilden ook nog even bij het luipaard met zijn prooi gaan kijken. Echter, tijdens het ontbijt kwamen er vier olifanten eens wat dichterbij kijken wat er zoal in ons kamp gebeurde. Dat was wel een speciaal moment!

Zodoende vertrokken we daarom wat later, maar we gingen toch nog even kijken… Weer al die rivieren door, nu met aanhanger. Het luipaaard had z’n prooi wat hoger in de boom gehangen Hij was weg en een Yellow-billed Kite zat er nu zijn buikje vol te eten. Het bleek nog een redelijk lange tocht te zijn het park uit. Halverwege zagen we een aantal jeeps stilstaan en op die plaats bleek een familie leeuw te liggen uitbuiken. 4 welpjes, 4 vrouwtjes en 1 mannetje. We konden prachtig foto’s van ze nemen. Met de poort al in zicht zagen we nog twee vrouwelijke giraffes met ieder een jong. Een van de twee had nog een stukje verdroogde navelstreng aan de buik hangen. Toen ook nog een grote groep waterbokken, maar nu was er echt geen tijd meer voor foto’s. Aan de poort van het park werd weer water ingenomen en daar gingen we weer op weg naar het Khwai gebied.

Het was nog ruim een uur rijden en toen waren we op ons nieuwe plekje. Er stonden veel Buffelo acacia’s op ons plek. Deze bomen hebben het nadeel dat ze flinke doorns hebben die dan op de grond zijn terug te vinden… en later in de zolen of door de zolen van onze schoenen… Deze bomen hebben platte zaaddozen een beetje ter grote van ons oor, fluwelig aan de buitenkant. De olifanten zijn gek op de zaden die erin zitten. Er zit een bepaalde proteïne in die ze nodig hebben voor hun spijsvertering.

En dat het allemaal nog goed zat met de spijsvertering van de meeste olifanten was op de grond goed te zien. Maar we zijn al veel gewend en lopen er inmiddels gewoon overheen. Nu wordt onze tent erop gezet en tijdens het eten zie je onder de tafel alle voeten op platgelopen olifantendung staan. We hebben er al mee gevoetbald en zelfs na een lunch werd er een keer een partijtje volleybal mee opgezet… Het landschap om ons heen ziet er wat troosteloos uit, veel dode en omgevallen acacia’s. Verderop zien we nieuwe Mopane aangroei, maar die is dan niet hoger dan twee, drie meter. Daarboven hebben de olifanten al hun maaltijd eraf gehaald. En zo werd het weer lunchtijd en dit werd ook de laatste lunch bereid door Chris. Gabriël vertelde ons dat hij terug moest naar Maun voor een examen…. Er werd een fooi voor hem opgehaald en Hetty sprak na de lunch een woordje bij het geven daarvan.

Tegen drie uur arriveerde de nieuwe kampassistent/kok. Hij heette KéKé en hij stelde zich meteen enthousiast aan iedereen voor met een smile van oor tot oor! Hij lijkt meer op het type wat we wel vaker mee op reis hebben gehad!

Tegen dat we vertrokken voor de afternoondrive kwamen er steeds meer olifanten richting kamp, we telden er 17. KéKé zwaaide ons uit en wij hoopten maar hem en onze tenten weer terug te zien bij onze terugkomst. De rivier de Khwai blijkt niet ver van ons kamp vandaan te liggen. Terwijl we daar naar vogels stonden te kijken kwamen die 17 olifanten de rivier in om te baden en te drinken. We stonden daar ruim een uur te kijken hoe de olifanten genoten van het water. SUPER. Ook toen een van de olifanten wat dichter naar de auto liep was er bij Gabriël geen enkele onrust te bespeuren. Hij zat rustig in z’n vogelboek te studeren. De vogelaars zagen natuurlijk ondertussen allerlei klein grut langs de rivier scharrelen. Toen de meeste olifanten, ook de laatkomers, waren vertrokken, reden wij ook weer verder. We volgden de rivier en stuitten ineens op een groep jeeps. Wilde honden zagen we al snel!!!

Ze lagen nog wat in het gras; eigenlijk zag je alleen wat oren en de bovenkant van de koppen af en toe boven het gras uitsteken. Maar na een minuut of tien ontstond er meer beweging. Er stonden er een paar op, ze gaven elkaar kopjes en stoeiden wat. Dit alles gebeurde eigenlijk zonder geluid te maken. Ze waren zich aan het klaarmaken voor de jacht. Langzaamaan verspreidden ze zich over een groter terrein in een wijde cirkel. Een volwassen dier bleef achter en die bleek de oppas te zijn voor de vijf pups. Deze bleven, ook zonder enig geluid te maken in de buurt van de volwassene. Het was prachtig om dit begin van de jacht te kunnen bekijken. De andere jeeps reden met ze mee, maar wij besloten dat dit al héél mooi was geweest en dat niemand zat te wachten op een wilde jacht van jeeps achter de honden aan.

Moe na zo’n hele dag in de auto, maar ook van alle belevenissen, schoven we aan de borreltafel. De olielampjes brandden al en de schalen met zoutjes stonden op tafel. KéKé bleek nog net zo enthousiast en ongedeerd! Hij verraste ons met een heerlijke chili con carne. Gabriël ging na het eten verder met zijn verhaal over How boys meet girls in Botswana. Hij was daar een paar avonden geleden al aan begonnen, het is een vervolgverhaal en de opzet is dat wij aan het eind van de reis begrijpen waarom Botswana maar twee miljoen inwoners heeft!

Zaterdag 20 september.''s Nachts hebben we verschillende keren de leeuwen gehoord, de nijlpaarden, de hyena’s, de olifanten en ook nog de Scopsowl in de boom boven onze tent. We hadden deze morgen gekookte eieren bij het ontbijt.. Een welkome afwisseling op de toast met zoet… Ik had de suggestie wel gedaan bij Bush Ways om af en toe eens een eitje te doen ’s morgens maar.. dat was niet hun policy zei Judy… Maakt niet uit, het smaakte goed ook al door de lach van KéKé waarmee ze aangeboden werden. Met de gamedrive volgden we de rivier weer.

Zo schoven we steeds een paar meter op. En ineens ontdekte iemand een boom met gieren aan de andere kant van de rivier. Toen de kijkers erop gingen zagen we wilde honden onder die boom. We reden nog wat dichterbij en konden toen zien dat de honden een impala aan het oppeuzelen waren. Alles gebeurde aan de overkant van een smalle rivier. Er was regelmatig wat geharrewar tussen de gieren en de honden, als de laatste vonden dat de gieren iets te dichtbij kwamen. Er bleken nog meer honden te komen, maar nu vanachter onze auto. Om bij het eten te kunnen komen moesten ze de rivier over. Ze aarzelden wat maar sprongen er toch over. De volgende twee probeerden het iets meer naar links, maar daar bleek een nijlpaard in het water te liggen. De honden zagen hem, maar de honger maakte ze toch overmoedig.. na lang aarzelen probeerden ze het toch, maar daar kwam het nijlpaard brullend omhoog uit het water. SPECTACULAIR!

Het nijlpaard blies de aftocht en de honden konden nu waarschijnlijk met trillende pootjes toch richting eten. Achter ons was weer beweging en daar kwam ineens een groep van vijf pups richting rivier begeleidt door twee volwassenen.

De eerste volwassen hond kwam terug van de prooi, de kop en nek waren rood gekleurd van het bloed. Toen hij bij de pups kwam begonnen die een hoog jankend geluidje te maken en ze wreven met hun koppies tegen de hals van het volwassen dier. Hierop braakte hij z’n net verorberde maaltijd weer uit. Dit werd door de pups razendsnel opgegeten. Het leek wel of we naar een film zaten te kijken, af en toe moest ik gewoon even in m’n arm knijpen om me te realiseren dat we er echt midden tussenin stonden. Geweldig ook de rust die Gabriël had. Je zag de andere jeeps komen en gaan. Onze auto werd niet een keer verplaatst. De volwassen honden en de pups waren op een gegeven moment gewoon naast onze auto aan het voeren, eten en spelen.

Na zo’n anderhalf uur gingen we weer verder. De geheugenkaartjes van de camera’s flink veel voller en de batterijen een stuk leger. Het werd druk op het oplaadstation…. We reden nog terug naar de Gate van het Moremi NP waar we gisteren ook water getapt hadden. Er konden weer heel wat liters in! Op de terugweg, net voor het oversteken van de rivier richting kamp zagen we eerst een specht ….. en toen een heleboel zebra’s die aan de andere kant aan het grazen waren. Vanuit de begroeiing kwamen vijf giraffes aangelopen. Ze verjoegen de zebra’s op hun weg naar de rivier. Het was een bijzonder gezicht om te zien hoe deze giraffes naast elkaar in de houding gingen staan om te drinken. Het kost ze veel moeite om hun poten zo ver uit elkaar te zetten dat ze met hun kop bij het water kunnen.

En daar ineens, vanuit het niets kwam daar een Roan antilope aangelopen. Gabriël was heel opgetogen, want deze soort zie je niet gemakkelijk, ze zijn namelijk enorm schrikachtig.

En zo kijkend naar de overkant, waar impala’s, zebra’s, giraffes en de roan antilope grazen en drinken en waar de rivier kronkelend door het landschap stroomt met groene acaciabomen op de achtergrond, bedacht ik dat dit wel de hof van Eden had kunnen zijn…

KéKé wachtte ons weer op in het kamp, meteen belangstellend informerend wat we hadden beleefd. En met de mededeling water is boiling! Tijd voor een bakske! Na de lunch hielden we siësta. We gaan het wel leren, want het zal nu inmiddels wel 40 graden zijn.

De afternoondrive begon om 15.30 uur en we startten weer langs de rivier. Deze keer zagen we daar twee damesolifanten met jongen. Ze namen een douche en liepen lekker door de rivier te banjeren. Ze zijn echt gek op water! Verderop zagen we aan de kant zebra’s en gnoes. Deze twee soorten zie je vaak samen. Verder natuurlijk ook weer veel vogels waaronder Gabriël een African Harrier-Hawk dacht te herkennen, maar de vogelaars hadden zo hun twijfels…Het is vaak een heel spel tussen die mannen om de goede naam te vinden. Ze geven elkaar niets toe. Leuk ook om te zien hoe onze gids geniet van dit spel. Zo schoven we steeds wat verder op langs de rivier, genietend van wat zich allemaal aanbood. Later in de middag troffen we weer de troep wilde honden. Ze lagen nog steeds aan dezelfde kant van de rivier, maar er was wat onrust binnen de groep. In de rivier speelden nu een groep van zeven olifanten. Vier echt grote volwassen dieren en drie net een maatje kleiner, allemaal mannetjes. Ze waren echt met elkaar aan het spelen, ze daagden elkaar uit en gingen geregeld kopje onder. De honden stonden wat later allemaal langs de waterlijn zéér geconcentreerd in de rivier te kijken. Wij hadden al wat eerder gezien dat er een krokodil die kant uit zwom. Spannend! De kleintjes waren weer in de crèche gelegd. De olifanten klotsten maar door… De jeeps stonden op een rij in afwachting wat er zou gaan gebeuren. Maar de jacht werd afgeblazen en de honden verdwenen naar de achtergrond.

Wij gingen op weg naar “huis”. We reden door een groot gebied dat eruitzag zoals ik al eerder beschreef: kaal, veel omgevallen bomen, kaalgeplukte struiken, wat droog gras en verdroogde bladeren. Ik denk dat desolaat wel een goede benaming is. Er staken wat olifanten de weg over. Het begon al te schemeren en iedereen was druk doende de fotoapparatuur op te bergen, toen Gabriël de auto stopte en de motor uitzette… We stonden ineens wel erg dicht bij een olifant, de anderen schuifelden wat achter de auto. Die ene was wel erg geïnteresseerd in onze auto. Hij slingerde wat met zijn slurf. Vreemd, dacht hij vast, zo’n auto vol met mensen, muisstil, niemand praat, kucht of hoest… geen motorgeluid.. geen geklik van camera’s! Dat zou hij wel eens van dichterbij willen bekijken… Een volwassen Bull die langzaam dichter naar de auto kwam, geen ramen, geen dak… Voor de vorm bleef hij wat gras uit de grond trekken en soms in zijn bek steken. Hij keek ons een voor een diep in de ogen en naderde zover dat hij inmiddels zonder problemen ons kon aanraken met zijn slurf… Ook Gabriël bleef stil. Wij zouden ook niets kunnen doen, alles kon hem boos maken. Wij moesten wel vertrouwen hebben in Gabriël en omgekeerd moest hij dat ook in ons hebben. Want als er iemand in paniek zou raken…

Alles bij elkaar duurde dit proces misschien maar 20 minuten maar het leek ons zeker een vol uur. Uiteindelijk schudde hij wat met z’n kop en liep hij weg. Voor langs de auto, toen hij middenvoor stond, stopte hij nog even om eens goed naar binnen te kijken maar besloot toch om door te lopen, uiteraard heel langzaam. Toen hij op een redelijke afstand was werd de motor gestart en het was net of iedereen ook toen pas weer durfde uit te ademen. En ik geloof ook wel dat iedereen wel wat opgelucht was, stiekempjes..

Wat een ervaring!!! Super!!! We weten nu al dat we dit nooit meer zullen gaan beleven.

Bij het kamp stond KéKé ons weer luid zwaaiend op te wachten. Hij kreeg het verhaal van de olifant natuurlijk in geuren en kleuren en hij werd er net zo enthousiast van als wijzelf. Hij had voor het diner Ugali gemaakt. Zowel KéKé als Gabriël waren blij verrast dat ik het kende en wist hoe ik het moest eten… Met de handen, balletje maken , kuiltje erin en daar de saus of groenten in dopen. Leuk hoor, een keer een echte Afrikaanse hap. Wat een verademing is deze man, lachen, enthousiast over bijna alles en.. lekker en gevarieerd koken!

Na het rantsoen van twee glaasjes wijn en het verhaal van Gabriël was het hoogste bedtijd (21.00 u) en hebben we niet lang kunnen genieten van de prachtige sterrenhemel….