Nieuw Zeeland rondreis 2015 deel 3

Het was lekker weer toen we zondag wakker werden. We reden eerst naar de Botanische Tuin.

Prachtig was hij, mooi aangelegd en veel informatie. Hoewel we er nu wel weer eens achter kwamen dat Nieuw Zeeland niet zo heel veel heeft te bieden aan bloeiende planten… althans in dit seizoen. Bomen en varens zeker wel. Daar blijf ik me maar over verbazen... En wat ze er ook hadden… een café en dan weten we inmiddels, dan is er ook altijd een onwijs grote keus in gebak en muffins. Zo ook nu weer, het was zondag en ook nog eens Otto’s verjaardag, dus alle reden om iets lekkers uit te zoeken. En dat gaat altijd nogal aardig moet ik zeggen…

Op het Noorder-eiland waren we een eigen onderzoekje gestart naar de kwaliteit van de chocolade muffins.. Daar zijn we op dit eiland mee gestopt, omdat ze die hier gewoon niet hebben… Maar de eindconclusie van dat onderzoek op het Noorder-eiland, want dat willen jullie vast weten… was toch dat je de lekkerste chocolademuffins het best bij Appie Heijn haalt… Hier op het Zuider-eiland zijn we gevallen voor de Carrotcake!! Heel gewoon is het hier ook om zoiets te delen. Je krijgt er gewoon twee messen of vorken bij. Zo ook bij het dessert. Bestel je er een, dan wordt er toch voor twee gedekt. Ze gaan er al van uit dat je deelt… Goed systeem vinden wij… Zo ook als je een restaurant of café binnenkomt; het eerste waar ze mee aankomen is een fles water en twee glazen. Zal weer wennen zijn in Nederland. Al denk ik dat we daar de komende kersttijd weinig in café of restaurant zullen komen…

We hebben de Botanische tuin lekker op ons gemakkie gedaan en daar hadden we dan later weer spijt van toen we in het Ecosantuary in WAITATI waren. Daar hebben ze een mooi natuurlijk terrein helemaal afgezet met stevige hekken rondom. Sluizen zijn er om het terrein binnen te komen.

Daar zagen we de Takahé en de Kaka

En de New-Zealand Pigeon gewoonvrij rondscharrelen of bezig vrij in het bos bomen te slopen.. Maar ook de Bell-bird en de Tui lieten zich daar goed zien…Het bos was weer prachtig met de namen bij de bomen en zelfs de green orchid stond daar in het bos met een naamplaatje erbij… Maar wij hadden hem lekker zelf al eerder een keer gevonden zonder naamplaatje…

We waren nu aan de late kant en nog lang niet uitgekeken toen het park dicht ging… Wat ons hier dan weer duidelijk onder de aandacht werd gebracht is dat de dieren die hier van nature in Nieuw Zeeland voorkomen eigenlijk alleen kunnen overleven in sanctuary’s. De jongen die hier worden geboren worden dan wel weer uitgezet in natuurparken waarvan men weet dat daar geen wezels, ratten, possums, wilde katten, honden of fretten voorkomen. Al die dieren dus die door de Pioneers werden meegebracht. Maar in dit Sanctuary hebben we toch genoten van een badende takahé en een Kaka die op z’n gemakje een boom aan het slopen was. Er waren weinig toeristen en we hadden alle ruimte om te fotograferen en te filmen.. Dus daar gaan jullie nog van meegenieten…We zochten een plekje op een camping in HAMPDEN. Een klein campinkje aan zee, maar prima wat betreft de voorzieningen. De volgende ochtend alweer een zonnetje!!! Zo langzaam komen er toch wat zomerkleren uit de kastjes…

Eerst bezochten we de Moeraki Boulders. Vreemd verschijnsel is dat. Grote bollen van ruim een meter doorsnee zie je daar op het strand en in de branding liggen. Ooit lagen ze op de zeebodem volgens de informatie, 60 miljoen jaar geleden.. Dat is zo lang daar kunnen wij ons niets bij voorstellen. De bollen zijn ontstaan om een organische kern heen. Hetzelfde proces wat je eigenlijk ook bij parels ziet. De grootste bollen hebben daar zo’n vier miljoen jaar over gedaan. Later zijn ze gaan scheuren en in die scheuren ontstond weer kalkvorming. Vandaar de tekening op de buitenkant.

Inmiddels begint er bij de bolders in het brandingsgebied verval op te treden en barsten er enkele open waardoor je een blik hebt in de binnenkant, die met mooie kristallen is afgezet.. Al met al een bijzonder verschijnsel. En bij de parkeerplaats was weer een café met terras met zicht op de zee, waar wij in het zonnetje genoten van een “long black” en al was er niemand jarig en ook al was het maandag.. toch een muffin deelden…

Verder ging de reis en wel naar OAMARU. Dit is een aardig stadje. Leuk om een beetje rond te flaneren en te winkelen. Vooral het havengebied heeft nog veel gebouwen in de Victoriaanse stijl.

Maar wat ons vooral naar deze plaats trok waren de blauwe pinguins. Dit is de kleinste pinguinsoort, zo’n 25 à 30 cm groot of klein dus…We hadden er al een keertje een zien zwemmen, maar nog niet zien wandelen… Hier in Oamaru hebben ze in een oude steenmijn een opvangcentrum voor deze dieren ingericht. Ze kunnen hier aan land komen. Weliswaar ongestoord, maar dan moet je bij dat ongestoord denken aan “er zijn geen bedreigende dieren zoals possums etc.” Maar ze komen hier aan land in een soort fuik waar gele lampen op staan en aan weerskanten tribunes. Daar zitten dan mensen die dik betaald hebben om deze dieren in grote groepen te zien wandelen naar hun nesten… Je mag er geen foto’s maken…

Dit alles sprak ons niet zo aan alhoewel ze natuurlijk goed werk doen, want deze kolonie blauwe pinguins, die in 1992 nog 33 broedparen telde is nu uitgegroeid tot meer dan 200 broedparen. En deze nestelen al lang niet meer alleen in de gereed staande nestkastjes, maar overal op het parkeerterrein. En met deze wijsheid kozen wij niet voor een tribuneplaats in het opvangcentrum, maar een wandeling langs de haven. Nu is het wel een nadeel dat deze pinguins de gewoonte hebben pas in of na de schemering aan land te komen.. Hoewel het een koude avond was met een flinke wind van zee hebben we toch zo met z’n tweetjes kunnen genieten van deze diertjes. We ontdekten ze zelf zwemmend in zee en zagen ze tegen de rotsen aan klimmen… Wat een mooie, speciale ervaring weer!

We waren weer klaar voor een nieuwe dag met nieuwe ervaringen… De reis leidde ons deze keer naar MOUNT COOK. We hadden een prachtige rit daar naar toe. Wat een mooie uitzichten op al die besneeuwde bergtoppen. Het was wel een aparte ervaring dat we in een berggebied reden, maar niet op echte bergeweggetjes, We reden steeds door een dal met uizichten op die witte toppen. Afgewisseld met af en toe een prachtig blauw meer en dat zeker in het begin ook nog in het zonnetje…

Maar hoe dichter we bij de gletsjers kwamen hoe bewolkter het werd. Het is ook altijd hetzelfde met die bergen zeiden we tegen elkaar… En op ons einddoel voor die dag, Aoraki Mount Cook Village stapten we uit in de regen! We bekeken het informatiecentrum en toen moest er even overlegd. Blijven we? Er was namelijk een Freedomcamping of gaan we terug? Zouden we de volgende dag nog kunnen wandelen in deze mooie omgeving??? We besloten te blijven en zetten onze KEA onder de Mount Cook met z’n gletsjers…Dit gebergte heeft negentien toppen boven de 3000 meter.. En dan nog eens 140 boven de 2000 meter. Dus.. een heel indrukwekkend gebergte.

We hadden geluk, de volgende ochtend was het half bewolkt en was de hoogste berg bijna uit de wolken. We liepen de wandeling naar het Hooker Lake deels in het zonnetje en telden in één uitzicht wel 6 of 7 gletsjers. Maar ook hier konden we, net als in Noorwegen, zien hoever de gletsjers al waren teruggetrokken op de bergen. Zal Stan ooit nog gletsjers gaan zien???

We vertrokken weer naar Lake Tekapo waarvan we gehoord hadden dat dat zeker de moeite waard was.. De uitzichten onderweg waren super. Het bleef een mooi landschap waar we doorheen reden. En nog steeds bijna vlakke weg. Maar het stadje Tekapo was erg toeristisch en had verder weinig te bieden. Wat nu? Want we hebben onze voorgenomen tour al ver voltooid. We hadden nog één optie: de Arthur’s pass. We reden alvast die richting in en stopten om te overnachten in METHVEN. Dat lag mooi in de richting van de Pass. Maar bij het infocentrum daar raadden ze ons zeker niet aan om daarheen te gaan in verband met het slechte weer wat eraan zat te komen…

Nu waren we de harde wind en regen ook wel een beetje zat en zeker in de hoge bergen, omdat je dan door de laag hangende wolken rijdt en geen zicht hebt… Zo besloten we om de volgende dag af te zakken naar het schiereiland bij Christchurch omdat die omgeving op de planning stond en daar zou het komende dagen mooi weer zijn..

En dat was zo! We hebben hier, in AKAROA twee volle dagen echt vakantie gevierd! Zonnetje, slenteren door een toeristisch stadje, veel terrasjes waar we er ook maar een enkele van geprobeerd hebben… Bij een wandeling langs het meer ontdekten we een grote rog in het water. De vis was zeker wel een meter breed! En we hebben ook een tuin bezocht die werkelijk heel bijzonder was. Ik moet er gewoon de foto’s bij doen om jullie een indruk te geven hoe mooi het daar was. Want als ik vertel dat het een tuin was met veel figuren, uitgevoerd in een mozaïk van tegels, keramiek en glas en dat alles te midden van smaakvol uitgezochte bloemen, planten en bomen, dan hebben jullie vast geen idee hoe dat dat er dan uit kan zien…. Ik heb er vreselijk lopen genieten… Geweldig!

En nu is het dan zaterdagavond. Nog een weekje hebben we de camper!

FINALE!!!

Vorige week waren we op Banks Peninsula bij Christchurch. Daar zijn we terecht gekomen omdat dat zo’n beetje de enige plaats op rijafstand was waar we nog kans konden hebben op een beetje zon… Dat is prima gelukt! We hebben daar echt twee dagen vakantie gevierd, terrasjes, shoppen op de boulevard, buiten eten.. Maar intussen bekroop ons toch ook het gevoel van is de reis nu voorbij?? Wordt het nu alleen nog wachten tot we de camper in kunnen leveren? Want we zaten daar zo’n 70 km van het inleveradres… En na zo’n twee dagen begint het bij ons dan weer te kriebelen.. is er nog iets te beleven? Nog iets te bekijken? Hebben we nog iets overgeslagen wat we nog kunnen doen?? En jawel, de Arthur’s Pass hadden we overgeslagen i.v.m. slecht weer. En deze zou nog wel in de resterende dagen passen.. Het weerbericht vertelde dat de kans op goed weer redelijk aanwezig was. In de bergen weet je het immers nooit zeker..

Zondagmorgen, 6 december werden we wakker met de regen tikkend op het dak, een inmiddels redelijk vertrouwd geluid. Als we buiten richting bergen keken zagen we daar donkergrijze wolken boven en tussen hangen… Maar we gingen toch en dat bleek een goede beslissing. Gaandeweg de dag klaarde het op en uiteindelijk reden we in het zonnetje door de pas. Onderweg deden we korte wandelingetjes naar watervallen, look-outs, natuurpaden en het informatiecentrum. We genoten van alle prachtige natuur om ons heen. Wat een mooi landschap was het waar we door reden en weer heel verschillend van alle andere die we eerder zagen.

We troffen de Kea weer op de parkeerplaatsen proberend het rubber van de auto’s te slopen. Vreemd hoor, deze vogels zie je altijd tussen of op de auto’s. Toch zijn het echte papagaaien om te zien…

Op het natuurpad zagen we mooie bloemen, bekende en onbekende en laat ik daar nu ook een orchidee tussen vinden… White fingers!

We genoten zo onderweg dat we op het laatst nog even haast moesten maken om in Greymouth nog een plaatsje te vinden op een Top Ten camping. In de hoop op een goede internetverbinding, want het was weer weekend, dus skypetijd! Zo konden we nog even met Stan babbelen en zo was dat een mooie afsluiting van weer een perfecte dag!

En ook in Greymouth werden we weer wakker met regen, maar ook deze dag klaarde weer mooi op en werd een dag voor korte broek met t shirt. We reden nog een keer de Great Coast Road. En wat bleek, andersom was hij zelfs nog mooier. Intussen was de Agapanthus in bloei gekomen. Ons doel was KARAMEA. Dit hadden we vorige keer laten liggen omdat het betekende dat we dan vanaf Westport zo’n 100 km naar het noorden moesten en precies dezelfde weg weer terug. Gewoon omdat het een weg was die alleen naar Karamea ging… We hadden tijd over en zin om nog meer te zien, dus… We zagen opnieuw de mooie bossen met veel varenbomen, en tientallen andere varensoorten.

Tijdens het rijden langs de prachtige kust zagen we weer de hoge golven en rotsen. Er liggen daar ook losse rotsen in zee, waar de golven met hoge schuimkoppen op stuk slaan! We vonden het net zo mooi als de eerste keer dat we het zagen.

In Karamea vonden we een gezellige camping en daar boekten we bij de info site meteen een grottentocht voor de volgende dag. We eindigden die dag op een stoeltje voor de camper, jawel, weer in het zonnetje... We treffen het zo slecht nog niet met het weer! De groene endemische duiven vlogen tussen de bomen en een weka zocht z’n weg tussen de struiken.

We meldden ons de volgende dag bij de ingang van de camping en daar werden we opgehaald door Bill. Hij was onze gids en chauffeur voor die dag. Er kwam nog een Amerikaans echtpaar mee en zo gingen we naar de Honeycomb Hill Caves. We ontdekten tijdens deze excursie dat deze rotsen boven en langs de Oparara rivier een soort van honingraat zijn. Of eigenlijk beter gezegd een gatenkaas. Er zitten dus gaten in de rotsbodem waar duizenden jaren geleden de Moa vogels door naar beneden de grotten in vielen. Grote vogels waarvan we weten dat die zo’n 6oo jaar geleden zijn uitgestorven. Er zijn veel botten van deze vogels gevonden bij het onderzoek van deze grotten. Het was wel een bijzondere dag. Bill bleek een zeer prettige man en hij kon goed vertellen over de historie van de grotten. We kregen een helm op het hoofd met zo’n lampje erop en daar gingen we. We daalden af in een pikdonkere grot met alleen de lichtjes van onze helmen. En natuurlijk met Bill, die ons erdoor leidde. We zagen stalagtieten en -nieten in alle vormen. En de glimwormen, heel dichtbij..

De spinnen gingen voor ons op de vlucht. En natuurlijk lagen her den der nog wat botten van de Moa’s, maar de meeste van deze overblijfselen hadden inmiddels hun weg naar de musea gevonden. Het was een heel aparte ervaring om zo door grotten te gaan. Verschillende gangen, kruip-door-sluip-door en alles in het donker…

Bij de excursie hoorde een lunch en Bill dekte de tafel en hij bleek allerlei lekkers meegenomen te hebben. De black flies dachten ook meteen aan lunchen toen wij aan tafel schoven… Maar ook daar had Bill aan gedacht een spuitbusje meegenomen… De dag eindigde met een wandeling naar een soort van arcade in de rotswand boven de rivier. Het wordt wel eentonig, maar om daar te komen moesten we weer door zo’n prachtig Rainforrest.

Bill wees me nog drie verschillende orchideeënsoorten aan. Ik denk dat we hier wel de mooiste bossen ooit hebben gezien! Untouched Rainforrest, geweldig!

Ook deze dag was weer nevelig en koud begonnen en eindigde weer met een heerlijk zonnetje. Het is inderdaad waar gebleken, het gezegde dat je in Nieuw-Zeeland 4 seizoenen op een dag kunt hebben. We lopen met van alles te sjouwen als we weggaan.. Poncho’s, dikke truien, dunne truien, t-shirts en zonnebrandcrème. En maar al te vaak ben je op één dag blij met al die dingen… We mopperen wel eens dat we veel kou en regen hebben, maar als de zon schijnt kun je merken dat hij hier heel wat harder brandt dan in Nederland. Echt in de zon zitten hou je niet lang vol. Wat we zagen was dat op de scholen de kinderen bij het buiten spelen allemaal een hoedje op hebben…

De week begon snel te gaan, alweer woensdag was het toen we een wandeling maakten. We reden nog eens 16 km noordelijker naar Kohaihai. Daar wandelden we naar Scotts Beach. Een mooie wandeling, nu door een bos tegen het strand aan. We kwamen uit op een maagdelijk wit strand, geen enkele toerist, niet op het strand en niet tijdens de wandeling. Sorry.. gelogen, een echtpaar zijn we tegen gekomen. Op de terugweg, net voor we bij de camper waren, ontdekte ik nog een nieuwe soort orchidee. Helaas was het bloemetje nog niet helemaal open, dus moet ik nog even goed zoeken welke het is…

De rest van de dag werd vol gemaakt met weer terug te rijden naar Greymouth waar we op dezelfde camping uitkwamen. Voor het etenstijd was konden we nog even in het zonnetje. Deze keer lieten we ons weer eens verwennen in een restaurant!

Op donderdag zag het er naar uit dat het weer ging meewerken. We kozen ervoor om via de Arthur’s Pass terug naar CHRISTCHURCH te gaan. Want onvermijdelijk wordt dat ons laatste adres. We genoten weer voor de volle honderd procent van de overweldigende natuur tussen de bergen op deze pas.

De contouren en kleuren op de bergen, de formaties, de dalen met de bloeiende brem en lupinen daartussen. Het was met deze gedekte lucht zelfs nog mooier dan in het zonnetje.

En zo arriveerden we op het eind van de middag, inmiddels weer met een volop zonneschijn in Christchurch. We vonden een mooie camping tegen het centrum aan. Dit is onze 40^e overnachtingsplaats. Gert heeft de teller van de camper inmiddels 7800 km omhoog gebracht. Alleen al de laatste dagen is daar zo’n 1000 km bijgekomen om Karamea en de Arthur’s Pass te doen. Het is na een aarzelende start een prima camper gebleken. We hebben onze draai er helemaal in gevonden. Vreemd idee dat we hem nu overmorgen gaan inleveren. Het was toch voor twee maanden ons huis.

Van de andere kant, het is ook wel mooi geweest. We hebben het gevoel wel alles gezien te hebben. En ik wordt het zwervend bestaan ook wel wat moe. Iedere dag weer verder. Met een hele stoet andere campers. En iedere avond komt de lange rij dan weer om een plekje op de camping te zoeken. Je deelt met z’n allen een keuken en een paar toiletten en douches. De voorzieningen zijn altijd wel netjes maar niet zo ruim bemeten.. En na al die weken lijkt het me ook wel weer eens fijn om de volgende avond weer op dezelfde plaats in je bed te stappen. Het is ook wel prettig dat je, als je wilt douchen, je niet hoeft af te vragen of je meteen terecht kunt of moet wachten.. En of hij nog een beetje fris is of er lange zwarte haren op de douchebodem of tegen de wanden plakken… Dat zijn van die dingen die je in het begin niet opvallen… Waarvan je de eerste dagen thuis geniet dat je meteen terecht kunt en alles fris en schoon is. Zo is reizen altijd een goede manier om ook thuis weer te beseffen hoe goed je het hebt…

Het is vrijdag 11 december en ons laatste uitstapje is met de bus naar het centrum van Christchurch. We hadden natuurlijk gehoord in 2011 van de grote aardbeving in deze stad. Eigenlijk was dat een van de honderden naschokken, maar deze was met een dramatische uitwerking. Deze laatste schok was echt in het centrum van de stad. Toen we hier naar toe kwamen dachten we dat daar niet zo veel meer van te zien zou zijn, maar niets bleek minder waar… Onvoorstelbaar wat dit met deze stad heeft gedaan. Het hele centrum is nu nog een grote bouwput.

Natuurlijk heeft het eerst heel wat werk vereist om al het puin weg te werken. Nu zie je ze bezig met de wederopbouw. En wat daarbij opvalt is dat alle constructie nu in staal worden gemaakt. Er is nog steeds geen centrum. Je kunt winkelen in een verzameling van zeecontainers. Zelfs een restaurantje zit in zo’n container evenals de bank en het infocentrum over de aardbeving. Het is een vreemd gezicht deze containers met etalage en daartussen kerstversiering!

Je merkt aan alles dat ze druk bezig zijn er weer wat van te maken en ook om de mensen op te peppen om er weer in te gaan geloven. Je ziet dat aan lichtreclames, spandoeken en billboards. Het was voor ons een heel bijzondere ervaring om in zo’n stad rond te lopen…Maar het zet je wel aan het denken wat een paniek er op die dag zal zijn geweest… Er was een gedenkplaats met 185 witte, lege stoelen.

Deze symboliseerden de mensen die door deze ramp zijn overleden.

Maar, we deden ook de Botanic Garden. Deze was de moeite waard en had zo te zien geen enkele schade opgelopen in 2011. Het zonnetje scheen en al lopend in een zo mooi aangelegde tuin vergat je even alle ravage om je heen.

Op het nieuwe busstation pakten we weer de bus naar de camping en nu is het dan wel gedaan. Morgen pakken we onze tassen weer. We leveren in de middag de camper in en slapen de laatste nacht in een hotel.

We aten de laatste restjes uit de kasten en koelkast op. Gert diepte de vliegtickets uit de kluis. Nu wordt het dus echt menens.. We hebben het goed gehad. Nieuw Zeeland is een land met veel prachtige landschappen. Achteraf hadden we best nog wat langer op het Noorder eiland rond kunnen kijken. Maar het Zuidereiland vraagt wel het meeste tijd! Heel bijzonder vonden we Curio Bay met de geeloogpinguïns. Kaikoura met de zeevogels, de albatros! En de wandeling bij Lake Muraki omdat daar het mooiste bos was en we daar de yellow crested pinguïns zagen. Verder nog Cape Farewel met de pelsrobben. Cape Kidnappers met de tractor over het strand naar de Jan van Genten kolonie. Mount Doom, Mount Cook en de Arthur’s Pass. Ik heb de locaties een beetje door elkaar gegooid… Maar er vielen natuurlijk ook dingen tegen… weinig vogels, ook weinig roofvogels en veel Europese soorten. Je ziet hier echt meer lijsters, geelgorzen, mussen en zanglijsters dan thuis. En er waren weinig bloeiende planten. Daarentegen weer ongelooflijk veel varens, waar ik ook echt van genoten heb. Maar ook weer erg veel toeristen die je werkelijk overal tegen komt, want in wezen rij je allemaal hetzelfde rondje en zoek je ’s avonds ook allemaal weer een camping op. De mensen hier zijn vriendelijk, maar zeker niet overdreven. Het is een gemakkelijk land om door te reizen, overal zijn winkels en benzinepompen. Betalen met je “wereld-bankpas” lukte ons nergens, wel met de creditcard. De taal is gemakkelijk te verstaan, als ze tenminste niet te veel dialect spreken!

De terugreis duurde 24 uur langer dan gepland! We vlogen zonder problemen van Christchurch naar Auckland maar daar bleek onze volgende vlucht niet door te gaan omdat het vliegtuig gewoon niet was gearriveerd. Technische problemen! We kregen een hotel voor een dagje, met lunch en diner. Zo vertrokken we ‘s avonds naar Kuala Lumpur. Er daar hadden we natuurlijk onze aansluiting gemist. Ook daar gingen we in een hotel en konden ’s avonds door naar Amsterdam waar we ’s ochtends om half zeven aankwamen. We hadden pech dat er ook treinen uitgevallen waren waardoor we pas tegen het middaguur de sleutel in ons eigen slot staken…. op 15 december.